Friday, December 19, 2008

ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုေတာ့ . . .

ကၽြန္ေတာ့္၀ါသနာေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဓါတ္ပံုရုိက္ျခင္းဟာ နက္နဲတဲ့ ပညာရပ္တစ္ခုပါ။ ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ ရႈခင္းပံု၊ လူပံု၊ အနီးကပ္ပံု၊ မဂၤလာေဆာင္ပံု၊ ညရႈခင္း၊ အားကစား၊ သတင္းဓါတ္ပံု စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးဆိုမွ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီအထဲကမွ ကေလးဓါတ္ပံုေလးေတြကို ရုိက္ရတာ အရမ္းစိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းသလို၊ အရမ္းလဲေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ အဓိကထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းမဲ့တာ၊ အျပစ္ကင္းတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ တစ္ခုခုကို အရမ္းစိတ္၀င္စားေနရင္ စူးစမ္းခ်င္တဲ့စိတ္၊ သိခ်င္တဲ့စိတ္ေတြက မ်က္ႏွာမွာ အျပည့္၊ ေပ်ာ္ေနၿပီဆုိရင္လည္း ဒီအတုိင္းပဲ။


ဒီပံုကေတာ့ မေလးလူမ်ဳိး Projectမန္ေနဂ်ာရဲ႕ သားေလးပံုပါ။ ကုမၸဏီရဲ႕ မိသားစုေတြ႔ဆံုပြဲေန႔၊ မ်က္လွည့္ဆရာမ်က္လွည့္ျပေနတာကို စင္ေပၚအထိတက္ၿပီး စိတ္၀င္တစား စူးစမ္းေလ့လာေနတဲ့ပံုပါ။


ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အထက္က မန္ေနဂ်ာရဲ႕ သားပါ။ အဲဒီ မန္ေနဂ်ာမဂၤလာေဆာင္တုန္းကေတာင္ သူ႕ရဲ႕Brotherအေနနဲ႔ လုိက္ၿပီး ကူညီခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ သူ႔သားေလးေတာင္ ဒီအရြယ္ေရာက္ေနပါၿပီ။


ညီညီတို႔ မဂၤလာေဆာင္ စံုတြဲပံုေတြ စင္တိုဆာမွာ သြားရုိက္တုန္း မုိးေတြရြာလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ညီညီတို႔ စံုတြဲရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ေနဘုန္းလတ္ရယ္ မုိးခုိေနတုန္း ဟုိဖက္၀ုိင္းက ေကာင္မေလးကို စရင္းေနာက္ရင္း ရုိက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ပံုပါ။ ဘာလူမ်ဳိးလဲေတာ့ မသိဘူး။ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။


ဒါကလည္း ကုမၸဏီမိသားစုေတြ႔ဆံုပြဲမွာ ရုိက္ထားတာပါပဲ။ Asia Pacificရဲ႕ မန္ေနဂ်ာသားေလးပါ။ ဖေအတူသားေလးပါ။ သူလည္း စင္ေပၚကို ေျပးေျပးတက္ပါတယ္။

ေအာက္ကပံုေတြကေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္မွာ ပါခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရုိက္တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြပါ။


အရင္တုန္းက သံလြင္အိပ္မက္က ဦးစီးၿပီး သံုးလတစ္ခါ ရန္ကုန္အနီးတ၀ုိက္မွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြကို အလွဴသြားသြားလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ဒဂံုမွာရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ေနဘုန္းလတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သြားလွဴခဲ့တယ္။ အဓိကေတာ့ စာအုပ္ခဲတံ၊ စတဲ့ စာေရးကိရိယာေတြနဲ႔ ေငြသားနည္းနည္းလွဴခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ေနဘုန္းလတ္နဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ ေဘးမွာထုိင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို အမွတ္တရရုိက္ခဲ့တာပါ။


ဒီပံုကိုဘေလာ့ခ္မွာ အရင္တုန္းကလည္း တစ္ခါ တင္ဖူးပါတယ္။ ရန္ကုန္ကို ၂၀၀၅ေလာက္က ျပန္တုန္း တိရိစာၦန္ရုံမွာ ေျမာက္ဥကၠလာ မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက ဆရာမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ လာၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီထဲက သနပ္ခါးပါးကြက္က်ားနဲ႔ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ ပံုပါ။

Thursday, December 18, 2008

သံေခ်းခြာခံရတဲ့ ဘေလာ့ခ္

ဘေလာခ့္မွာ ဘာမွ မတင္ေပမယ့္လည္း အၿမဲ လာဖတ္ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သိတဲ့သူေတြေရာ မသိတဲ့လူေတြအားလံုးကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဟိုတေလာက ဘေလာ့ခ္ကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေရးခ်င္စိတ္မရွိတာနဲ႔ ခဏပိတ္ထားလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တခုတ္တရနဲ႔ လွမ္းေမးၾကတဲ့လူေတြကို ပိုလို႔ေတာင္ ေက်းဇူးလည္းတင္ အားလည္း နာမိပါေသးတယ္။ တကူးတက ဖုန္းဆက္ၿပီးေမးတဲ့သူေတြဆို ဒီဘေလာခ့္ကို လာေတာင္ဖတ္ဖူးရဲ႕လားလို႔ ထင္မိတာ သူတို႔က “ဘေလာ့ခ္ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ၊ Hackခံလုိက္ရတာလား။” ဘယ္လိုလုပ္မလဲ အစရွိသျဖင့္ ၀ုိင္းၿပီး ေမးတဲ့အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသမိတယ္။ ငါဘာမွ မေရးတဲ့ ဘေလာ့ခ္အစုတ္ပလုတ္ေလးကို ဒီေလာက္ လူေတြလာလာဖတ္ေနၾကေသးတယ္ဆိုတာ သိလုိက္ရလို႔ပါ။ ဘေလာ့ခ္မေရးျဖစ္တဲ့ အဓိက အေၾကာင္းအရင္းက အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနလို႔လား။ ဒီစကားက တ၀က္ေလာက္ပဲ မွန္တယ္။ ဇင္ကိုလတ္ အလုပ္ရႈပ္တာကေတာ့ အၿမဲတမ္းပဲ။ တရက္ကို တစ္ပုိစ့္ေလာက္ ပံုမွန္တင္ျဖစ္တုန္းကလည္း ဒီေလာက္ရႈပ္တာပဲ။ အခုလဲ ဒီေလာက္ရႈပ္တာပဲ။

ဘေလာ့ခ္မေရးျဖစ္တဲ့အထဲမွာ ေရးဖို႔ကို နည္းနည္းစိတ္ပ်က္ေနတာေၾကာင့္လဲ ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔လူေတြက ဘေလာ့ခ္ေတြကို လုိက္ဖတ္ အားအားယားယား ျပႆနာေတြလုိက္ရွာ။ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဆီဗံုးမွာေတာင္ ဟိုဟာ၀င္ေအာ္ ဒီဟာ ၀င္ေအာ္နဲ႔။ သူတို႔ အဲဒီေလာက္ အခ်ိန္ေတြ ပိုေနရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲနဲေလာက္လိုခ်င္ေသးတယ္။ အင္တာနက္ေပၚတက္လုိက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သတင္းေတြ၀င္ဖတ္၊ စကၤာပူက ဓါတ္ပံုေဖာ္ရမ္ျဖစ္တဲ့ Clubsnapမွာ ဘာထူးျခားတာေတြရွိလဲ ၀င္ၾကည့္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဘေလာ့ခ္ေတြလုိက္ဖတ္ဒါေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္က ဘယ္လိုကုန္လို႔ကုန္မွန္းေတာင္မသိဘူး။

အရင္ အလုပ္ထဲမွာ အားရင္ အားသလို ဘေလာ့ခ္ေရးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ အျပင္မွာ အလုပ္ေတြရွားေနတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီေကာင္ေတြေတာ့ အလုပ္မထြက္ေလာက္ဘူးလို႔ မန္ေနဂ်ာက ထင္တယ္နဲ႔တူတယ္။ အလုပ္ေတြ ဖိခုိင္းေနတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ကုန္ခါနီးဆို ထံုးစံအတုိင္း Appraisalလုပ္ရတာနဲ႔ Goal settingေတြလုပ္ရတာနဲ႔။ Appraisalလုပ္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ၂၀၀၈မွာ အလုပ္လုပ္တာဘယ္လိုေနလဲ၊ ဘာေတြလိုအပ္လဲ ႏွစ္တုိင္းဒါပဲ။ သိပ္ေတာ့မထူးပါဘူး။ Goal Settingက်ေတာ့လဲ ဒီအတုိင္းပဲ ဒီကုမၸဏီမွာ လုပ္ေနတာ ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိေတာ့မယ္။ ဘာကို ထပ္ၿပီး လုပ္ရဦးမွာလဲ။ မႏွစ္ကလဲ ႀကဳိးႀကဳိးစားစားနဲ႔ တာ၀န္ကို ဒီထက္ပိုေက်ေအာင္ လုပ္မယ္။ ဒီႏွစ္လဲ ဒါပဲ။ Appraisalမွာ မန္ေနဂ်ာကို ေနာက္ႏွစ္ရမယ့္ Bonusအေၾကာင္းေမးေတာ့ Bonusကို မေမးနဲ႔တဲ့ အလုပ္မျပဳတ္ရင္ပဲ ေတာ္လွၿပီတဲ့။ ေကာင္းေရာ။

Thursday, November 20, 2008

၂၉ႏွစ္ျပည့္လား ပိုစ့္၂၀၀ေျမာက္လား

အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္ လတစ္စင္း ေကာင္းကင္မွာ စီးဆင္းေနတယ္။ မဟုတ္ေသးဘူး။ အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ မည္းညစ္ညစ္ သမုိင္းေၾကာင္း အလွည့္အေျပာင္းမ်ားစြာနဲ႔ေလ။ ဒါဏ္ရာဆိုတာ ေပ်ာက္ဖို႔လြယ္ေပမယ့္ အမာရြတ္ေတြကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ ရွိတုန္း။ တာရာမင္းေ၀စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေလာကမာယာဆိုတာ အတီးခံရတဲ့ ဗံုေတြပါပဲ။ အသံမထြက္တာက လြဲလို႔ေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြေျပာတာေတာ့ “လူေတြဟာ ကုိယ့္သမုိင္း ကိုယ္ေရးေနၾကတာပဲ”တဲ့။ အင္း . . . ကိုယ့္သမုိင္းကိုယ္ေရးရင္း ရာဇ၀င္ေတြ ရုိင္းေအာင္ လုပ္ေနတဲ့သူေတြကိုေတာ့ မုန္းမိတာအမွန္ပဲ။ ထားပါ . . .။ ကံတရားဆိုတာ ပန္ကန္ျပားလို ၀ုိင္း၀ုိင္းေလးပါ။ တခ်ိန္သူ႔ကံသူ႔ဟာသူ အက်ဳိးေပးလိမ့္မေပါ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ အေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ၀ိုးတ၀ါး၊ တကယ့္ကို ၀ိုးတ၀ါး။ အင္း ျမဴႏွင္းေတြနဲ႔ အံု႔မႈိင္း အရုိးၿပဳိင္းၿပဳိင္း ညေနအိုတို႔ ဖယ္ၾက။ သြားၾက။ ငါ့လမ္းကို ငါေဖာက္ ငါ့ဘာသာ ငါ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္။ မေသခ်ာမႈေတြမ်ားတဲ့ ဒီေလာကႀကီးမွာ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ မင္းကိုကိုယ္သိပ္ခ်စ္တယ္လို႔ ၁၀တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အင္း . . ရယ္ေတာ့ ရယ္ရသား။ အဲဒီေသခ်ာမႈေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့တာကိုး။ အေဖကေတာ့ မွာဖူးတယ္။ အသက္ သံုးဆယ္မေက်ာ္ေစနဲ႔တဲ့။ ေဖေဖေရ . . ေနာက္ႏွစ္ဆို သံုးဆယ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ အဲဒီေတာ့ သံုးဆယ္လား။ သံုးဆယ့္တစ္လား။ အင္း. . . ဒါမွမဟုတ္ မနက္ျဖန္လား၊ သန္ဖက္ခါလား။ ေသခ်ာတယ္ . . အခုထိေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္းတို႔ကို ခုံမင္ေနတုန္းပဲေလ။ ေနာက္ဆံုး ေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္လုိက္တယ္။ ငါ့ေျခေထာက္တစ္စံု . . . ညအိပ္ရာ၀င္တုိင္း နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး စဥ္းစားပါ။ သင္ဒီေန႔ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ။ ဘာရခဲ့သလဲ။ ပညာ၊ ပိုက္ဆံ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုသိုလ္တစ္ခုခုရခဲ့သလား။ မရခဲ့ရင္ မနက္ျဖန္ ဘာရေအာင္ လုပ္မလဲ။ အင္း . . . ငါလိုခ်င္တာအဲဒီအေတြးေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေခါင္းအံုးနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ ထိလုိက္တာနဲ႔ တုံးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္းတစ္ခုပဲ ျဖစ္ေပတယ္။ ေအာက္ကိုထပ္ငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ ငါ့ ေျခေထာက္တစ္စံုက ဂုဏ္ယူ ၀င့္ၾကြားစြာနဲ႔ . . . ။ ငါရပ္တည္ျခင္း ၂၉ႏွစ္ျပည့္အတြက္ေပါ့။

ဘေလာ့ခ္Readerဘ၀ကေန ဘေလာ့ခ္ေလာကကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ဘန္းစကားေတြ လန္းေနခဲ့တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာေၾကာင့္ ဘေလာ့ခ္ေရးျဖစ္လဲ စဥ္းစားတုန္းဘေလာ့ခ္ေတြေခတ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ႏွလံုသားတစ္ခုအလုပ္ျပဳတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတိုးသီရိ သုဓမၼရာဇာ အဂၢမဟာသေရစည္သူ အလကၤာေက်ာ္စြာ ၀ဏၰေက်ာ္ထင္ ဇင္ကိုလတ္ကို သမၼတအျဖစ္ေရြးၾကလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္စားခ်င္ေသာ အစားအစာမ်ားမွာ ပုဇြန္ထုပ္၊ ငါးခူဆီျပန္နဲ႔ အသုပ္စံုလား၊ ၂၀မိနစ္ ကာလသားခ်က္လား၊ ေျမာင္းျမက ဒယ္ေလးေခါက္ဆြဲလားဆိုတာကိုမသိခင္ စားေနက်ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ခ္ဂါရဲ႕ ညေနစာကိုပဲ စားသံုးခဲ့တယ္။ စံုတြဲေလးသြားၾကည့္သင့္တဲ့ ရုပ္ရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စံုတြဲသြားမၾကည့္သင့္တဲ့ ရုပ္ရွင္ျဖစ္ျဖစ္ လူသတ္သမေခ်ာေခ်ာေလးေတြကေတာ့ မိုက္တာေသခ်ာတယ္။ အခုေရးေနတဲ့ စာဟာ ေမာ္ဒန္ဆိုတဲ့အႏုပညာလား။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေျပာရမွာေတာ့ ရွက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုထိ တာ၀န္မေက်ေသးဘူးမဟူရာညရဲ႕ စက္ႏႈိးသံကို နားေထာင္ရင္းေနာက္ဆံုးေတာ့ မုိးရာသီမွာ ရူးသြားၿပီေလ။ႏွင္း၀ိညာဥ္တစ္စက္ရဲ႕ နိဂံုးဟာ အိပ္မက္ပန္းေတြ ပြင့္တဲ့သစ္ပင္မဟုတ္ေပမယ့္ ေမွာင္ေနတဲ့အလင္းေရာင္ျဖစ္ေပတယ္။ ေၾသာ္ . . . ႀကဳိးျပတ္ေနတဲ့ဂစ္တာတစ္လက္ကေတာ့ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ၿငိမ္ကုပ္ တိမ္တစ္အုပ္လို လႊင့္ေမ်ာရမယ့္ေန႔ေတြကို ေစာင့္ေနေလရဲ႕ . . .။

Tuesday, November 18, 2008

ေနဘုန္းလတ္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ

ေနဘုန္းလတ္ဟာ ၁၉၉၇ခုႏွစ္မွာ အထက(၆)ဗိုလ္တေထာင္(ယခင္ စိန္ေပါလ္ေက်ာင္း)မွ ၁၀တန္းေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ RIT(ယခု နည္းပညာတကၠသိုလ္ YTU)မွ Civil Engineeringဘြဲ႔ကို ရယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ ျပည္လမ္းေပၚရွိ Constructionတစ္ခုမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၀၄ခုႏွစ္အကုန္ပုိင္းတြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ပညာသင္ၾကားရန္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စကၤာပူႏုိင္ငံကို ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။ စကၤာပူႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း သံလြင္အိပ္မက္မဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာတစ္ဦးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ သူက စကၤာပူမွာ မေပ်ာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္ဆိုၿပီး ၂၀၀၆ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို အၿပီး ျပန္သြားကာ ရန္ကုန္ ၃၈လမ္းမွာ အင္တာနက္ကေဖးဖြင့္လွစ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာပညာကို ေလ့လာခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ရွိေနစဥ္အတြင္း သံလြင္အိပ္မက္ကသံုးလတစ္ႀကိမ္ျပဳလုပ္တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းေတြကို စာအုပ္၊ စာေရးကိရိယာ၊ ပိုက္ဆံလွဴဒါန္းတဲ့အခါ အဓိကေနရာကေန ဦးေဆာင္ၿပီးပါ၀င္ခဲ့တယ္။

သူက အႏုပညာကို စြဲလမ္းျမတ္ႏုိးသူျဖစ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္စာမွာ EDUCATIONဆိုတာကို စာလံုးတစ္လံုးခ်င္း အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းရဲ႕ ပင္တုိင္ ေဆာင္းပါးရွင္ျဖစ္လာၿပီး သူ႔ရဲ႕စာေတြကို ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းတို႔ စကၤာပူက ေရႊျမန္မာမဂၢဇင္းတို႔မွာလဲ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၂၀၀၇ ေဖေဖာ္၀ါရီလက စၿပီး “ကၽြန္ေတာ္လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမဳိ႕ေတာ္”ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ဘေလာ့ခ္တစ္ခုကို စတင္ေရးသားခဲ့တယ္။ သူက စာေရးတာကိုအဓိက၀ါသနာပါတာျဖစ္ၿပီး သူရဲ႕ တျခား၀ါသနာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဓါတ္ပံုပညာကို ခ်ျပဖို႔အတြက္ “အလင္းနဲ႔ ေရးတဲ့ ပန္းခ်ီ”ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ခ္တစ္ခုကို ၂၀၀၇ ၾသဂုတ္လမွာ သူငယ္ခ်င္းကိုငယ္နဲ႔ တူတူလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဘေလာ့ခ္အေၾကာင္း ပိုမိုသိရွိနားလည္လာဖို႔ ပိုစ့္ေတြ ေရးသားခဲ့ၿပီး ၂၀၀၇ ဧၿပီလက စလို႔ ျမန္မာဘေလာ့ခ္စာအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အျခားေသာ ျမန္မာဘေလာ့ခ္ကာမ်ားနဲ႔ စုေပါင္းၿပီး အျပင္းအထန္ႀကဳိးစားခဲ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႀကဳိးစားရင္း အျခားဘေလာ့ခ္ကာေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းကာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုး Why do we blog? ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ခ္ကာ Seminarႀကီးကို စက္တင္ဘာလ ၁ရက္ ၂၀၀၇ခုႏွစ္မွာ ေအာင္ျမင္စြာက်င္းပႏုိင္ခဲ့တယ္။ က်င္းပရျခင္းရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ႔ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွာ ရွိေနၾကတဲ႔ ျမန္မာဘေလာ႔ဂါေတြရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ အေတြးအျမင္ေတြကို သိေစခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး မီဒီယာ ကန္႔သတ္ခ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရိုက္ခ်ိဳးလိုက္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ယဥ္ေက်းမႈ အေၾကာင္းနဲ႔ အသံုးျပဳရ ဘယ္ေလာက္ လြယ္ကူတယ္ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းေတြကို မွ်ေ၀ခ်င္လို႔လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ (Seminarမွာ ေနဘုန္းလတ္ ေျပာသြားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို သူ႔ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္မွာ သြားေရာက္ဖတ္ရႈႏုိင္တယ္)



အဲဒီဘေလာ့ခ္Seminarရဲ႕ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ျမန္မာဘေလာ့ခ္ကာေတြကို ျမန္မာMediaအမ်ားစုရဲ႕ စိတ္၀င္စား အာရုံစိုက္ျခင္းကို အဓိကခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေနဘုန္းလတ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဘေလာ့ခ္ကာေတြကို ဂ်ာနယ္နဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကားက ဘေလာ့ခ္အေၾကာင္း အင္တာဗ်ဴး၊ သတင္းစတဲ့ဟာေတြေၾကာင့္ ေနဘုန္းလတ္ဆိုတဲ့ နာမည္ကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူသိလာခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႔ တျပဳိင္နက္ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းမွာ ျမန္မာဘေလာ့ခ္ေတြက အဓိကေနရာကေန ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ခ်က္ခ်င္းသတင္းယူ၊ ခ်က္ခ်င္းတင္။ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္၊ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ တည္းျဖတ္ျခင္းမွ ခံစရာမလိုတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ခ္ေတြကို ႏုိင္ငံတကာကေန ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္။ (အဲဒီအေတာအတြင္း ေနဘုန္းလတ္ဘေလာ့ခ္မွာ သူပံုမွန္ေရးေနၾက စာေတြကိုပဲ ပုံမွန္တင္ခဲ့ၿပီး ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေပးခ်က္ေတြကို တစ္ခုမွ မတင္ခဲ့ပါ)။ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း စကၤာပူႏုိင္ငံကို အလည္ခဏလာခဲ့တယ္။ သူစကၤာပူမွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္း ျမန္မာဘေလာ့ခ္ကာေတြ ေတြ႔ဆံုတဲ့ပြဲေလး တစ္ခုကို ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဇန္န၀ါရီ ၁၆ရက္မွာ ရန္ကုန္ကို ျပန္သြားၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာတဲ့ ၂၉ရက္ေန႔မွာ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ထိန္းသိမ္းတာကို ခံခဲ့ရတယ္။ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မရွိပဲ ထိန္းသိမ္းခဲ့ၿပီး ၉လအၾကာမွာေတာ့ သူနဲ႔အတူတူ သီးေလးသီးအေခြေတြ႔လို႔ဆိုၿပီး လုိင္စင္မဲ့ ဗီဒီယိုလက္၀ယ္ကိုင္ေဆာင္မႈ ဗီဒီယိုအက္ဥပေဒနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၃ႏွစ္ ၆လ။ အီးေမးလ္ထဲမွာ ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲကို ေလွာင္ေျပာင္ထားတဲ့ပံုေတြေတြ႔လို႔ ႏုိင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈ ၅၀၅(ခ)နဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၂ႏွစ္။ ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲကို ေလွာင္ေျပာင္ထားတဲ့စာ၊ ဓါတ္ပံု၊ ကာတြန္းေတြပါတဲ့ ဘေလာ့ခ္ေတြကို အီလက္ထရြန္းနစ္နည္းပညာအသံုးျပဳကာ ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရႈၿပီး တျခားသူေတြပို႔ထားတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲကို ေလွာင္ေျပာင္ထားတဲ့ ပံုေတြကို အီးေမးလ္ထဲက မျဖတ္တဲ့အတြက္ အဲဒီဓါတ္ပံု ပို႔တဲ့လူေတြကို ကူညီရာေရာက္တယ္၊ အီလက္ထရြန္းနစ္ နည္းပညာကို အသံုးျပဳၿပီး တရားဥပေဒစိုးမုိးေရးနဲ႔ နယ္ေျမေအးခ်မ္းသာယာေရးကို ထိပါးတယ္ဆိုၿပီး ေထာင္ဒဏ္ ၁၅ႏွစ္။ စုစုေပါင္း ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္ ၂၀နဲ႔ ၆လကို ၁၁ရက္ ၁၁လ ၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ယခုလက္ရွိမွာေတာ့ ေနဘုန္းလတ္ကို ဘားအံေထာင္မွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားပါတယ္။

ေနဘုန္းလတ္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက http://freenpl.blogspot.com ဟူသည့္ ဘေလာ့တစ္ခု ျပဳလုပ္ထားၿပီး ၎ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ သတင္းမ်ား၊ အမွတ္တရစာမ်ားကို အၿမဲမျပတ္ တင္ဆက္ေပးလ်က္ ႐ွိသည္။

ေနဘုန္းလတ္အေၾကာင္းကို CNN, BBCစတဲ့ သတင္းဌာနႀကီးေတြက အစ စက္တင္ဘာေတာ္လွန္းေရးအတြင္း ျမန္မာျပည္တြင္းက သတင္းေတြကို အဓိကထားၿပီး တင္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ခ္ကာဆိုၿပီး မွားယြင္းစြာ ေရးသားထားၾကတာေတြ၊ တျခားသတင္းဌာနေတြကလည္း ဘယ္ကေနေက်ာင္းၿပီးတာ၊ တခ်ဳိ႔က်ေတာ့လည္း သူ႔ဘေလာ့ခ္က ဘာအေၾကာင္းကိုအဓိကေရးတာအစရွိသျဖင့္ အမွားေတြ ေတြ႔ရ၊ ျမင္ရ၊ ၾကားရလို႔ ဒီပိုစ့္ကိုတင္ခဲ့ပါတယ္။

Saturday, October 25, 2008

အလုပ္ျပဳတ္တဲ့ ႏွလံုးသား(sg ver)

တာ၀န္မွ ရပ္စဲျခင္းခံရေသာ ႏွလံုးသား(Singapore Version)

စာအမွတ္ ၈-၀၈ ႏွလံုးသား။
ယေန႔မွစ၍
"MRT"ေပၚတြင္
"အထုပ္ဆြဲေတာ္" တာ၀န္မွလည္းေကာင္း
"Orchard" လမ္းမေပၚတြင္
"ထီးေတာ္မိုး" တာ၀န္မွလည္းေကာင္း
"Hawker Center" တြင္
"စားပြဲေတာ္ထုိး" တာ၀န္မွလည္းေကာင္း
"Peninsula Plaza" တြင္
"သက္ေတာ္ေစာင့္" တာ၀န္မွလည္းေကာင္း
"Fair Price"တြင္
"ပစၥည္းေတာ္ထမ္း" တာ၀န္မွလည္းေကာင္း
"HDB" တုိက္ေအာက္တြင္
"အနမ္းေတာ္ဆက္" တာ၀န္မွလည္းေကာင္း
သင့္အား လံုး၀ရပ္စဲလုိက္ေၾကာင္းႏွင့္
Car တစ္စီး
Condo တစ္ခန္း
Credit Card တစ္ထပ္
Cash ႏွင့္ Carreerေကာင္းေကာင္း
အဆင့္ရွိသူအား
သင္၏ေနရာတြင္
အစားထုိးခန္႔ထားလုိက္ပါေၾကာင္း။

ဇင္ကိုလတ္

(စာေရးဆရာမင္းလူ၏ တာ၀န္မွ ရပ္စဲျခင္းခံရေသာ ႏွလံုးသားကို တုိက္ရုိက္ကူးယူ၍ Singapore Versionအျဖစ္ ေျပာင္းလဲထားပါသည္။)

Monday, October 6, 2008

ဒီကေစာင့္ေနသူ မ်ဳိးႀကီး Live Show



ေသြးနဲ႔ ေရးတဲ့ေက်ာက္စာေတြကို နာမည္ေခၚသူ ေရာ့ခ္အဆိုေတာ္ မ်ဳိးႀကီးရဲ႕ Live Show အေခြကို ၾကည့္ခ်င္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ဟုိတစ္ေန႔ကမွ အလုပ္ထဲမွာ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ Youtubeက ျမန္မာကာရာအိုေကေတြ လုိက္ၾကည့္ရင္း မ်ဳိးႀကီးရဲ႕ Live in Yangonဆိုတဲ့ ရႈိးပြဲကို သြားေတြ႔တယ္။ ကိုေက်ာ္ႏုိင္၀င္းဆိုတဲ့သူတစ္ေယာက္ တင္ထားတာပါ။ တေခြလံုးတင္တဲ့လူက တင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္ပုဒ္မက်န္အကုန္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ မ်ဳိးႀကီး ပရိသတ္ေတြအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို အားရစရာပါပဲ။ ဒီLive Show အေခြထြက္တုန္းက အေၾကာင္းကို မေမ(Emotional Corner)က တင္ထားတဲ့အတြက္ သြားဖတ္လုိက္မိပါေသးတယ္။ အႀကဳိက္ဆံုးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ အျပစ္တစ္ခု ဖန္ဆင္းကို ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ခ္မွာ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းဟာ ေနာက္ဆံုးသီခ်င္းျဖစ္ၿပီး ၀ုိင္းသိမ္းတဲ့အခ်ိန္ဖြင့္ေပးထားတဲ့ နားနားၿပီးေျပာ ေနာက္ခံတီးလံုးကို ပရိသတ္က ၀ုိင္းဆိုၾကတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ပြဲဆိုတာကို သိႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီရႈိးပြဲတစ္ခုလံုးကို ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလင့္ခ္မွာ သြားၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။

Tuesday, September 23, 2008

Super Import Night 08

ေယာက္်ားေလးေတြ လည္ျပန္ၾကည့္တဲ့အရာေတြထဲမွာ ကားအေကာင္းစားေတြနဲ႔ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြက ထိပ္ဆံုးက ပါတယ္ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ အဲဒီအရာေတြကို လည္ျပန္ၾကည့္စရာမလိုပဲ အားရပါးရ တ၀ႀကီးၾကည့္ဖို႔အတြက္ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္တုန္းက Super Import Nightလို႔ ေခၚတဲ့ ကားျပပြဲကို အေဖာ္ေကာင္းတာနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ဆယ္ေပးၿပီး ၀င္ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ အေစာႀကီးကတည္းက ကားေတြေရာ ေကာင္မေလးေတြပါ ဓါတ္ပံုရုိက္ဖို႔ႀကံစည္ထားတဲ့အတြက္ အသင့္ပါလာတဲ့ကင္မရာကို မွန္ဘီလူးတပ္၊ Flashတပ္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ၿပီး ဘာေတြ႔ေတြ႔အကုန္ရုိက္လုိက္တာ ပံုေပါင္း ၂၀၀ေလာက္ ရုိက္ၿဖစ္လုိက္တယ္။ ဒီလိုပြဲမ်ဳိးကို ကြန္ပ်ဴတာျပပြဲမွာ တစ္ခါရုိက္ဖူးေပမယ့္ ဒီပြဲမွာ ရုိက္ရတာ ပညာအမ်ားႀကီး ပိုပါတယ္ဆိုတာကို သိလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ည၁၀နာရီထုိးၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အားမရေသးခင္ျပန္ခဲ့ရတယ္။

ကားေတြကို ဓါတ္ပံုရုိက္ရတာ ေကာင္မေလးေတြကို ရုိက္ရတာထက္လြယ္ေပမယ့္ ကားၾကည့္ေနတဲ့လူ၊ အျပင္လူ၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြ ဓါတ္ပံုထဲမွာ မပါဖို႔အတြက္ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ရုိက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကားေတြကို ေနရာခ်ထားတာ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ အကြက္အကြင္းက မဟုတ္လို႔ တခ်ဳိ႕ကားေတြကို ေနရာေတာင္ ေျပာင္းခ်င္စိတ္ေပါက္မိပါေသးတယ္။



ကားပံုေတြ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးေတြပံုပါ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္သြားေအာင္ စကၤာပူက ေမာ္ဒယ္လ္ေတြ၊ ၿပဳိင္ပြဲဘုရင္မ(Race Queen) ေတြ အျပင္ အေမရိကန္နဲ႔ ယိုးဒယားႏုိင္ငံတို႔က ေမာ္ဒယ္လ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးလာၾကပါတယ္။ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြက ဓါတ္ပံုအရုိက္ခံတဲ့အခါ ကုိယ့္တစ္ေယာက္တည္းကို အရုိက္ခံတာ မဟုတ္ပဲ လူအေယာက္ ၁၀ေယာက္ ၁၅ေယာက္ေလာက္ ၀ုိင္းၿပီး ရုိက္ၾကတာ ျဖစ္လို႔ သူတို႔ မ်က္လံုး ကိုယ့္ဖက္လွည့္ဖို႔ကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလး ေစာင့္ၿပီး ရုိက္ယူရပါတယ္။ View Finderကေန ေမာ္ဒယ္လ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္ၿပီး သူတို႔မ်က္လံုးက ကင္မရာရဲ႕ မွန္ေျပာင္းတည့္တည့္ကို ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တၿပဳိင္နက္ . . . ေအာက္က ပံုေလးေတြ ထြက္လာပါတယ္။

Saturday, September 13, 2008

ZinKoLatt for President?



USက ေမာင္ႏွမေတြ ပို႔ေပးလာတဲ့ အီးေမးလ္ေလးတစ္ခုပါ။ ဟီးဟီး။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အေပ်ာ္ေပါ့။

Thursday, September 4, 2008

မဟူရာညရဲ႕ စက္ႏႈိးသံ

CityHall နားတ၀ုိက္ Suntec Cityနားတ၀ုိက္ ကားလမ္းေဘး တဖက္တခ်က္မွာ သံတုိင္ႀကီးေတြ သံဇကာႀကီးေတြ ကာထားလို႔ ဘာမ်ားလုပ္ဦးမလို႔ပါလိမ့္လို႔ ၾကည့္ေနတာ . . . ေၾသာ္ . . . F1အတြက္ လုပ္ေနတာကိုးဆိုၿပီး သတိရသြားတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ စကၤာပူက လူေတြ F1ကားေမာင္းၿပဳိင္ပြဲကို ၾကည့္ခ်င္ရင္ နီးနီးနားနား မေလးရွားမွာသြားၾကည့္ၾကရတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ စကၤာပူက F1 ပရိသတ္ေတြအတြက္ အို္းမကြာ အိမ္မကြာ ၾကည့္ႏုိင္ၾကၿပီေပါ့။ စကၤာပူကေတာ့ လုပ္လုိက္ရင္ ထံုးစံအတုိင္း ပထမဆံုး အေကာင္းဆံုး အႀကီးဆံုး စတာေတြကို ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားခ်င္လို႔ ဒီတစ္ခါလည္း F1ရဲ႕ ကမၻာမွာပထမဆံုး ညဖက္ၿပဳိင္ပြဲတဲ့။

F1, Formula One နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သိခ်င္တာေလးေတြ ရွိလို႔ Wikiၾကည့္လုိက္ေတာ့ မသိေသးတဲ့ အခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိလုိက္ရတယ္။ Formula Oneဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ဟာ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပဳိင္ၾကတဲ့သူေတြနဲ႔ ကားေတြအားလံုး အတူတကြလုိက္နာၾကရမယ့္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို ေျပာတာပါ။ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို Grandprixၿပဳိင္ပြဲေပါင္း ၂၀နီးပါးရွိၿပီး ဒီႏွစ္အတြက္ ကမၻာတ၀န္းမွာ ၁၈ပြဲရွိပါတယ္။ ကမၻာ့ေစ်းအႀကီးဆံုး Sport တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဒီၿပဳိင္ပြဲေတြကို ကမၻာတ၀န္းက လူဦးေရ သန္း၅၀ေက်ာ္က ေစာင့္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဒီႏွစ္အတြက္ F1ရာသီဟာ Formula Oneရဲ႕ ၅၉ႀကိမ္ေျမာက္ျဖစ္ၿပီး Melbourneမွာ ၁၆ရက္ မတ္လက စလို႔ ၂ရက္ေန႔ ႏုိ၀င္ဘာ ဘရာဇီးမွာ အဆံုးသတ္ပါမယ္။ F1 ကားတစ္စင္းရဲ႕ အေလးခ်ိန္ဟာ အင္ဂ်င္၊ ဓါတ္ဆီ၊ ဒရုိင္ဘာအပါအ၀င္ကို ၆၀၀ကီလိုဂရမ္ပဲ ရွိၿပီး 360km/h အထိ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းႏွင္ၾကတယ္။



F1ၿပဳိင္ပြဲေတြအတြက္ Permanant Circuitတစ္ခု ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ကို ေဒၚလာသန္းရာခ်ီ ကုန္က်ၿပီး ရွန္ဟိုင္းမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ Circuitဟာ ေဒၚလာ သန္း၃၀၀ကုန္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုစကၤာပူမွာ လုပ္ထားတဲ့ လမ္းကေတာ့ နဂိုရွိထားတဲ့ လမ္းကို အသံုးျပဳထားလို႔ အမ်ားႀကီးမကုန္ဘူး။ ဒီႏွစ္ပြဲမွာ Valencia Street Circuitနဲ႔ Singapore Street Circuitစတဲ့ ကြင္းအသစ္ႏွစ္ကြင္း ပါလာတယ္။ စကၤာပူဟာ F1နဲ႔ စာခ်ဳပ္ ငါးႏွစ္ခ်ဳပ္ထားတာ ျဖစ္လို႔ ၂၀၁၂အထိ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း F1ၿပဳိင္ပြဲေတြ ရွိေနမွာပါ။
၂၀၁၀ကေနစၿပီး အိႏၵိယပါ ပါ၀င္ေတာ့မယ္။ အဲဒီၿပဳိင္ပြဲ၀င္ Toyota, McLaren-Mecedes, Ferrariစတဲ့ အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ အသံုးစရိတ္ဟာ တစ္ႏွစ္ကို သန္း၂၀၀ေလာက္ ရွိၿပီး အဓိက ပိုက္ဆံျပန္ရတာကေတာ့ အသံလႊင့္ဌာနေတြဆီကရယ္ စပြန္ဆာေပးတဲ့ ကုမၸဏီေတြဆီကရယ္ ျပန္ရၾကတယ္။



F1 ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ဒရုိင္ဘာ၊ ခ်န္ပီယံအႀကိမ္အေရအတြက္ အမ်ားဆံုး ရွစ္ႀကိမ္နဲ႔ စံခ်ိန္တင္ထားၿပီး F1ေလာကမွာ ၁၀ႏွစ္သက္တမ္းရွိတဲ့ Micheal Schumacherကေတာ့ F1ကေန အၿငိမ္းစား ယူသြားၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီႏွစ္ပြဲမွာ မပါ၀င္ေတာ့ပါဘူး။ လက္မွတ္ေစ်းႏႈန္းကလည္း မေသးဘူး။ သံုးရက္စာအတြက္ကို ၁၆၈ေဒၚလာကေန ၂၅၈၈ေဒၚလာတန္အထိ ရွိၿပီး ေနရာေပၚမူတည္လို႔ လက္မွတ္ေစ်းကို အမ်ဳိးမ်ဳိးသက္မွတ္ထားတယ္။ ပြဲၾကည့္စင္ေပၚကမဟုတ္ပဲ လမ္းမေဘးလူသြားလမ္းေတြကေန ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ပထမTestလုပ္တဲ့ေန႔မွာ ၃၈၊ ဒုတိယရက္ စေနေန႔မွာ ၅၈ေဒၚလာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာေတာ့ ၁၀၈ေဒၚလာေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အင္း . . . ေထာင္ေက်ာ္ေပးၿပီးေတာ့ ၾကည့္ႏုိင္ဖို႔ေတာ့ လမ္းမျမင္ဘူး။ စကၤာပူတုိက္ျမင့္ျမင့္ေတြရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚတက္ၾကည့္ရင္ေကာင္းမလား၊ ေစ်းအေပါဆံုးလက္မွတ္ပဲ ၀ယ္ၿပီး လမ္းေဘးကၾကည့္ရမလား စဥ္းစားရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္က TVနဲ႔ပဲ ညားေတာ့မယ္နဲ႔တူပါတယ္။

Monday, July 28, 2008

ေၾကာ္ျငာ (၃) TPmyanmar ၁၀ႏွစ္ျပည့္ DVD



မတ္လ ၂၂ရက္ေန႔က လုပ္သြားတဲ့ TP Myanmar ၁၀ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ သႀကၤန္DVDထြက္ပါၿပီ။ တစ္ေခြကို စကၤာပူ ၁၅ေဒၚလာျဖစ္ၿပီး ပန္နီဇူးလားပလာဇာ ၅ထပ္က သံုးေရာင္ျခယ္မွာ ၀ယ္ယူရရွိႏုိင္ပါၿပီ။

Tuesday, July 22, 2008

ေၾကာ္ျငာ (၂) အေမ့အိမ္က ထမင္း၀ုိင္းတဲ့

ပန္နီဇူးလားပလာဇာမွာ ဆုိင္အသစ္ေတြ ဖြင့္တယ္ဆိုလို႔ ဟိုတစ္ေန႔က ေရာက္သြားတယ္။ အရင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္စက Food Centerႀကီး ရွိတဲ့ ေရႊအင္းေလးရဲ႕ေဘး ေျမေအာက္မွာ။ အဲဒီတုန္းကလည္း ျမန္မာဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္နဲ႔ ရဲရင့္နဲ႔ လာဖြင့္လုိက္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီဆုိင္က ပန္နီဇူးလားေဘးကို ေရာက္သြားၿပီး ရဲရင့္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ နဂိုေနရာ သံုးထပ္မွာပဲေပါ့။ ဟိုတေလာကေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ အကၤ်ီအ၀တ္အစားအေရာင္းဆုိင္ႀကီး လာဖြင့္တယ္။ ဘယ္ေရာင္းရမွာလဲ ေျမေအာက္ထဲမွာဆိုေတာ့။ ဒါနဲ႔ပဲ အခုေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ ျမန္မာဆုိင္ေတြေရာ ကုလားအစားအစာ၊ တရုတ္အစားအစာ၊ မေလးအစားအစာဆိုင္ေတြပါ ဖြင့္လာတယ္။



တျခားဆုိင္ေတြ မဖြင့္ေသးတာနဲ႔ ဖြင့္ထားၿပီးၿပီ ျဖစ္တဲ့ ရနံ႔သစ္ဆိုတဲ့ ဆုိင္မွာ သြားစားျဖစ္တယ္။ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းကို စကၤာပူစတုိင္လ္ပံုထည့္ေပးတာ မဟုတ္ပဲ၊ ျမန္မာဆန္ဆန္ ပန္းကန္သပ္သပ္နဲ႔ ခြဲထည့္ေပးတာ။ အသားႏွစ္မ်ဳိး အရြက္တစ္မ်ဳိးဆို သံုးက်ပ္၊ သံုးက်ပ္ခြဲပဲဆိုေတာ့ တန္တယ္ဆိုရမယ္။ ထမင္းပန္းကန္တခ်ပ္ ဟင္းပန္းကန္သံုးခ်ပ္နဲ႔ ငါးပိရည္ကိုလည္း ပုလင္းေလးနဲ႔ ကိုယ့္စားပြဲမွာ ယူထားလို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ စားရသလိုပဲေပါ့။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဧရာ၀တီဆိုတဲ့ ဆုိင္ႀကီးရယ္ Mandalay Cafeဆိုလားရယ္ ေနာက္တစ္ဆုိင္ရယ္ သံုးဆုိင္ေတာင္ ထပ္ဖြင့္တယ္။ ေနာက္ႀကံဳမွ သြားစားၾကည့္ရဦးမယ္။

Monday, July 21, 2008

ေၾကာ္ျငာ (၁) သံလြင္အိပ္မက္ ၂ဒႆမ၂

သံလြင္အိပ္မက္ အတြဲ(၂) အမွတ္(၂)ထြက္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာေတြနဲ႔ရႈပ္ေနမွန္းမသိေအာင္ အလုပ္မ်ားေနလို႔ တစ္ပုဒ္မွ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။

Sunday, July 13, 2008

ထြက္ေျပးေသဆံုးခဲ့တဲ့ ပညာတတ္အိမ္ေဖာ္

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးရက္ေလာက္က ပန္နီဇူးလားပလာဇာေရာက္ေတာ့ ညီအစ္ကိုလုိခင္တဲ့ အကိုတစ္ေယာက္က “မင္းတို႔အိမ္နားမွာ ျမန္မာအိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ တုိက္ေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီး ေသသြားတယ္တဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္း စင္းျမန္မာေရွ႕မွာ ကပ္ထားတယ္။ အဲဒါ အလွဴေငြေလး ဘာေလးထည့္သြားဦး” လို႔ေျပာတဲ့အတြက္ ငါတို႔အိမ္နားမွာ ဆိုပါလား၊ ငါလည္း မသိပါလားဆိုၿပီး တအံ့တၾသနဲ႔ စင္းျမန္မာေရွ႕ကို ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားမိတယ္။ ေသဆံုးသူမခင္ခ်ဳိဦး အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ A2ဆုိဒ္ စာရြက္တစ္ရြက္ရယ္ တရုတ္သတင္းစာထဲမွာ ပါတဲ့ ပံုတစ္ခ်ဳိ႕ရယ္ကို ေတြ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ ၂၀၀၈ ေမလကုန္အထိ သံုးႏွစ္တိတိေနခဲ့တဲ့ Woodlandကအိမ္နားမွာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သိရေတာ့တယ္။

ေသဆံုးသူ မခင္ခ်ဳိဦး BA(History)ရဲ႕ သတင္းကို ဒီမွာဖတ္လို႔ ရပါတယ္။ ေခြးလည္ပတ္တစ္ခု မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ ၅ထည္ကို အသံုးျပဳၿပီး သံုးထပ္၀ရန္တာကေန ထြက္ေျပးဖို႔ ႀကဳိးစားရင္း ေသဆံုးခဲ့တယ္လို႔ စိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာ ဖတ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပဲ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ပါသမွ်အကုန္လံုး အလွဴခံပံုးထဲကို ထည့္ခဲ့တယ္။ ဟိုတစ္ေန႔က အထိေတာ့ အလွဴခံပံုးကို ေတြ႔ခဲ့ပါေသးတယ္။ လွဴခ်င္တဲ့သူမ်ားရွိရင္လည္း သြားေရာက္လွဴဒါန္းႏုိင္ဦးမယ္လို႔ ထင္တယ္။

အဲဒါၿပီးေတာ့ အလုပ္သြားဖို႔ ေစာေနေသးတာနဲ႔ လမ္းျပၾကယ္ကို ခဏ၀င္ေတာ့ နင့္အမေတာ့ လူမႈေရးအက်ဳိးေဆာင္ သြားလုပ္ေနေလရဲ႕ဆိုၿပီး စာၾကည့္တုိက္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ အန္တီကေျပာလာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးေတာ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လို႔တဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေခၚၿပီး လမ္းျပၾကယ္ကို လာပို႔သြားတယ္၊ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက သူ႔နာမည္ဘယ္သူျဖစ္တယ္ အိမ္ေဖာ္အေနနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတာျဖစ္ၿပီး စိတ္အရမ္းညစ္လို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့မယ္၊ ကူညီေပးၾကပါဆိုၿပီး ငိုယိုေျပာတယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္ဆိုရင္ Passportပါလား၊ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ကဒ္(Work Permit)ပါလားဆိုေတာ့လည္း တစ္ခုမွမပါဘူးတဲ့။ သူ႔အိမ္ရွင္ဆီကိုေတာ့ ျပန္မပို႔ပါနဲ႔ ငိုယိုၿပီးေျပာတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ လမ္းျပၾကယ္က အမႀကီးေတြက “အမဆီမွာ Passportမရွိပဲနဲ႔ ျပန္ဖို႔ မျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ WPလည္း လိုတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ က်ိတ္မွိတ္သည္းခံၿပီး Contractျပည့္တဲ့အထိ ေနလုိက္ပါဆိုတဲ့အေၾကာင္း”ေတြ ေခ်ာ့ေမာ့ ေျပာၿပီး Hougangမွာရွိတဲ့ သူ႔ေနတဲ့အိမ္ကို ျပန္သြားပို႔တယ္လို႔ သိရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္လည္း အဲဒါအျပင္ကို ဘာမွလုပ္ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ ဟူး . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ခါစက စကၤာပူႏုိင္ငံရဲ႕ မိတ္လို႔ေခၚတဲ့ အိမ္ေဖာ္ေၾကာ္ျငာေတြမွာ ဖိလစ္ပုိင္၊ အင္ဒိုနီးရွားစတဲ့ လူမ်ဳိးေတြသာ ေတြ႔ရၿပီး ခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာအိမ္ေဖာ္မ်ားဆိုတဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြ ေန႔စဥ္သတင္းစာေတြမွာ ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ အဲဒီမွာ တစ္ခုေျပာလိုတာက ဖိလစ္ပိုင္၊ အင္ဒိုေတြနဲ႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ကိုပါ။

ဖိလစ္ပိုင္၊ အင္ဒိုလူမ်ဳိးေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ မူလတန္းေလာက္ေအာင္ၿပီးရင္ အဂၤလိပ္စကားကို အတန္အသင့္ ေျပာႏုိင္ဆိုႏုိင္ရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္(အနည္းဆံုး ၈တန္းေအာင္) ရုံေလာက္တင္မဟုတ္ပဲ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္း ဘာညာစတာေတြကို တက္ေရာက္ၿပီးမွ အဂၤလိပ္စကားကို နည္းနည္းပါးပါး ေျပာႏုိင္ဆိုႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ၁၀တန္းေအာင္ၿပီး အဂၤလိပ္လို ေျပာႏုိင္သူတစ္ေယာက္ဟာ သူမ်ားႏုိင္ငံရဲ႕ အိမ္အခုိင္းအေစအျဖစ္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ဖို႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္မလြယ္ပါဘူး။ (ဒါေတာင္ မခင္ခ်ဳိဦးလို ဘြဲ႔ရအိမ္ေဖာ္မ်ား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီလည္း မေျပာႏုိင္ပါ) အဲ . . . ၁၀တန္းမေအာင္ အဂၤလိပ္လို မတတ္လို႔ကေတာ့ အိမ္ရွင္(အလုပ္ရွင္)နဲ႔ ဆက္ဆံေရးဟာ ေျပျပစ္ဖို႔ အလားအလာမရွိေတာ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ စလံုးလူမ်ဳိး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ မန္ေနဂ်ာမ်ားဟာ သူတို႔ရဲ႕ ျမန္မာအိမ္ေဖာ္မ်ားကို မွာၾကားစရာမ်ားရွိရင္ မွာၾကားႏုိင္ဖို႔ ျမန္မာလို စာမ်ားေရးေပးရန္ အကူအညီေတြ ေတာင္းၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက အိမ္ရွင္ႏွင့္ အိမ္ေဖာ္ဆက္ဆံေရး အေျခအေနကို ခန္႔မွန္းလို႔ရပါၿပီ။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ စကၤာပူလူမ်ဳိး အိမ္ရွင္ေတြကလည္း ခပ္ဆိုးဆိုးရယ္ပါ။ အိမ္ရွင္က မီးပူ ပူပူႀကီးနဲ႔ လုိက္ကပ္တာ ခံရလို႔ ေဆးရုံေရာက္ရွိသြားတဲ့ အင္ဒိုနီးရွား အိမ္ေဖာ္၊ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ ေနရာက မွန္ေတြကို ဖုန္သုတ္ခုိင္းလို႔ တုိက္ေပၚကေန ျပဳတ္က်ေသဆံုးခဲ့တဲ့ ဖိလစ္ပုိင္ အိမ္ေဖာ္၊ စသျဖင့္ မၾကာခဏဆိုသလို ၾကားေနရပါတယ္။ ဒီလို အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြထဲက မႀကံဳရေလေအာင္ အိမ္ေဖာ္လာလုပ္ခ်င္သူ အသိမိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားကို ေတာ္ရံုတန္ရံု စိတ္မာပံုမ်ဳိးႏွင့္ေတာင္ စကၤာပူတြင္ အိမ္ေဖာ္လုပ္ဖို႔မလြယ္ေၾကာင္း၊ တျခား မျမင္ႏုိင္တဲ့ အခက္အခဲေတြလည္း ရွိေနႏုိင္သည့္အေၾကာင္းစတာေတြကို နားလည္ေအာင္ ၀ုိင္း၀န္း ရွင္းျပၾကပါစို႔လို႔ . . ။

Saturday, June 28, 2008

၂၈ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ရွင္ေနဘုန္းလတ္သို႔



မင္း အဖမ္းခံရတယ္ ၾကားၾကားခ်င္းတုန္းက တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္လား။ တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္လားလို႔ပဲ ထင္ခဲ့တာ။ ဒါနဲ႔ပဲ မင္း အေၾကာင္းပါတဲ့ သတင္းေတြ၊ အသံလႊင့္ဌာနေတြက လႊင့္တဲ့ အသံေတြကို ငါသိမ္းထားတယ္။ မင္းလြတ္လာတဲ့ အခ်ိန္ ဖတ္လို႔ရေအာင္၊ နားေထာင္လို႔ရေအာင္ပါ။ မင္း အထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ အျပင္မွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ ဆိုတာ သိေအာင္ပါ။ အခုေတာ့ မင္းကို ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဘေလာ့ခ္ကာေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို Free ေနဘုန္းလတ္ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ခ္ေလးမွာ ဖတ္လို႔ ရေနပါၿပီ။ တစ္လ၊ ႏွစ္လေလာက္နဲ႔ မင္း ျပန္လြတ္မလာေတာ့ အခုေမလၿပီးရင္ မင္းကို လႊတ္ေပးေတာ့မယ္ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒီ ၂၈ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ကို အရင္ႏွစ္တုန္းကလိုပဲ ဘေလာ့ခ္ေတြေပၚမွာ၊ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ၿပီးေတာ့ ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ က်င္းပႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ကြာ ထင္သလို မျဖစ္လာခဲ့ဘူး။

မင္း အထဲမွာ ေရာက္ေနတုန္း ငါလည္း ဘေလာ့ခ္ကို ေကာင္းေကာင္းမေရးျဖစ္ပါဘူးကြာ။ မင္း ဘေလာ့ခ္ မေရးႏုိင္လို႔ ငါလည္း လုိက္မေရးဘူးလို႔ ေျပာရင္ ေျပာမနာဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ မင္းက “မင္း ေစာက္ရူးပဲ၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေစာက္ပ်င္းႀကီးၿပီး မေရးတာမ်ား ငါ့ကို လႊဲခ်ေနတယ္”ဆိုၿပီး ေျပာမွာ ငါသိတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းအထဲမွာ ေရာက္ေနလို႔ သံလြင္အိပ္မက္ရပ္သြားတာမ်ဳိး၊ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ ရပ္သြားတာမ်ဳိး၊ ငါ ဘေလာ့ခ္ ဆက္မေရးေတာ့တာမ်ဳိးေတြကို မင္း မျဖစ္ေစခ်င္မွန္းငါသိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းရဲ႕ ၂၈ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔က စၿပီး ငါ ဘေလာ့ခ္ျပန္ေရးေတာ့မယ္။ ပိုစ့္ေတြ တသီႀကီး မေရးႏုိင္ေတာင္ တပတ္ကို ပိုစ့္တစ္ခုေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ မင္းရဲ႕ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ တာ၀န္ေတြကို ငါဆက္လက္ထမ္းရြက္မယ္။ မင္းရဲ႕ ရင္ထဲက ဆႏၵအမွန္ေတြကို မင္းကိုယ္စား ငါ ေျပာျပမယ္။

မင္း လြတ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ မင္းနားေထာင္ဖို႔ မင္းရဲ႕ သတင္းေတြကို "ForNPL"ဆိုၿပီး ငါ Folderတစ္ခုထဲမွာ ထည့္ထားတယ္။ မင္းလြတ္လာရင္ ငါ့ဆီက ေတာင္းဖို႔ မေမ့နဲ႔ဦး။ မင္း အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ၿပီး မင္းခ်စ္တဲ့ မိသားစုနဲ႔ တူတူ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုရပါေစလို႔ ငါ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ကြာ။ ကဲ . ဟက္ပီဘက္ေဒးပါ သူငယ္ခ်င္း။

Tuesday, March 4, 2008

TPmyanmar ၁၀ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ သႀကၤန္

ဒီရက္ပိုင္းအလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားေနလို႔ ဘေလာ့ခ္ေတာင္ မေရးျဖစ္ဘူး။ ဘာေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနတာလည္း ဆိုေတာ့ TPmyanmar ၁၀ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ သႀကၤန္နဲ႔ ရႈပ္ေနတာပါ။ အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္ေရးႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ ကဲ လက္မွတ္၀ယ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ရွိရင္လည္း ေအာက္က လိပ္စာမွာ သြားၿပီး ၀ယ္လို႔ ရပါတယ္။

TP_Thingyan_Poster1.jpg

Tuesday, February 19, 2008

ၾကယ္ေတြေၾကြသြားတဲ့ ဘ၀

အလုပ္နည္းနည္းမ်ားေနတာရယ္၊ ဘေလာ့ခ္ေရးဖို႔ သိပ္စိတ္မပါျဖစ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာခ့္ေလး တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သံလြင္အိပ္မက္မွာ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။

ၾကယ္ေတြေၾကြသြားတဲ့ ဘ၀

ၿဂိဳဟ္ျပာေပၚမွာေန
ၿဂဳိဟ္ျပာရဲ႕ ေရကိုေသာက္
လမ္းေပၚမွာ ေမွာက္လဲေနတဲ့ ဘ၀ေတြရွိတယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိတ္သုဥ္း
အရႈံးေတြနဲ႔ နပန္းလံုးတဲ့ ဘ၀ေတြရွိတယ္။

အနမ္းနဲ႔ အျမည္းလုပ္
ပြပြၿပီး ပုပ္ေနတဲ့ ဘ၀ေတြရွိတယ္။

ပညာရည္ခ်ဳိ
ေသာက္မ်ဳိခြင့္မရတဲ့ ဘ၀ေတြရွိတယ္။

လုပ္မရ လႈပ္မရ
ေက်ာက္ရုပ္လို ဘ၀ေတြရွိတယ္။

ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ
ၾကားေနဆဲ ဘ၀ေတြရွိတယ္။

တစ္ရာမွာ ႏွစ္ေယာက္
ေနာက္တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္တုိးလာတဲ့ ဘ၀ေတြရွိတယ္။

အျပင္ကို ေမွ်ာ္ေငး
ထြက္ေျပးေနၾကတဲ့ ဘ၀ေတြရွိတယ္။

အထဲကို ျပန္သြား
အမွားလုပ္မိမွာ ေၾကာက္တဲ့ ဘ၀ေတြရွိတယ္။

ထြန္ယက္စိုက္ပ်ဳိး
မ်က္ရည္မိုးေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြရွိတယ္။

လင္းလက္ေတာက္ပ
ၾကယ္ေတြ ေ၀ၾကတဲ့ ဘ၀
ၾကယ္ေတြ ေခၽြေနတဲ့ ဘ၀
ၾကယ္ေတြ ေၾကြသြားတဲ့ ဘ၀ေတြလည္း ရွိေပရဲ႕

အလင္းျဖဴ
သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္(၁၁) ဇူလုိင္ ၀၇

Wednesday, February 6, 2008

ေနဘုန္းလတ္သို႔ ….

ဘေလာ့ဂ္ဂါေမာင္ႏွမေတြအၾကား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ စေနာက္ၾကရင္း "ၿမိဳ႕စားႀကီးေနဘုန္းလတ္" လို႔ နာမည္တြင္ခဲ့တဲ့သူ။ မႏွစ္က ဒီလုိေန႔မွာပဲ "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" ဘေလာ့ဂ္ေလးကို သူကိုယ္တိုင္ အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ေတာ့ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္သြားျပီေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ သူ ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပထမဆံုးတင္လိုက္တဲ့ ပို႔စ္နာမည္ကလည္း "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" တဲ့။ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ သူလြတ္က်ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာသမားဆိုတဲ့ အမည္နာမေတြအတြက္ သူ ့ဘေလာ့ဂ္ဟာ သစၥာရိွတဲ့ လူယံု၊ အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္၊ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေညာင္သစ္ပင္လို အသံုးေတာ္ခံခဲ့တယ္။ ရက္ေပါင္း ၃၆၅ ရက္အတြင္းမွာ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္က စာေကာင္းစာသန္႔ ၁၂၂ ပုဒ္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ျပီးၿပီ။ ဒီစာေတြေၾကာင့္ ဖတ္သူေတြအတြက္ သုတပန္းေတြ လန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ရသလမ္းေတြ ဆန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ပညာမီးေတြ လင္းပလာခဲ့တယ္ ။ သူကေတာ့ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္။
ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အတြက္ ပထမဆံုးဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူနဲ႔ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္လည္း ရင္းနွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့တယ္္။ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကို ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္မယ့္စာအုပ္အတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သူ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ စာအုပ္ကိစၥ ေဆြးေႏြးပြဲတိုင္းကိုု မပ်က္မကြက္တက္ေရာက္ခဲ့သူဟာလည္း သူ တစ္ဦးတည္း ရိွခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုးက်င္းပခဲ့တဲ့ Blog Day Seminar အတြက္လည္း သူ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ MRTV4 နဲ႔ အျခားေသာ မီဒီယာေတြအၾကားမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလာက အေၾကာင္းကို သူခ်ျပရဲခဲ့တယ္။ ေဝဖန္မႈေတြကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ေမးခြန္းေတြကို အျပံဳးနဲ႔ ေျဖၾကားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါရပ္၀န္းမွာ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခုရိွတာက ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြမွာ အထူးေရးသားတဲ့ ပို႔စ္ေတြ တင္တတ္္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ Comment ေတြ ခ်ီးျမွင့္ၾကတယ္။
ဒီေန႔ သူ ့ရင္နဲ႔ တည္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တယ္။ ခုလိုအခ်ိန္မွာ သူသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးသားခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ သူ႕ဘေလာ့ဂ္အတြက္ အထိမ္းအမွတ္ပို႔စ္တင္မယ့္ အစီအစဥ္ရိွမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ … ဘယ္မွာလဲ ။ သူေရးမယ့္ ပို႔စ္မွာ Comment ေရးဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႔ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ " ျမိဳ႕စားၾကီး " လို႔ စေနာက္ၾကဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္ … ဇန္နဝါရီ ၂၉ ကတည္းက ေျခာက္ေသြ႕ေနခဲ့ရတဲ့ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္မွာ အျပံဳးေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းေနေစခ်င္တာ … ရယ္သံေတြနဲ႔ စည္ညံေနေစခ်င္တာ … ဒါေတြအတြက္ အားလံုးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါ ..။
ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေစခ်င္တဲ့ သူ႕အတြက္၊ လူငယ္ေတြကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ သူ ႔အတြက္၊ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ သူ ့အတြက္ ေဘးဒုကၡဆိုတာ ျမဴတစ္မႈန္စာေတာင္ က်ေရာက္မလာေစဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းမွ ညီအကိုေမာင္နွမအားလံုးက ဒီအမွတ္တရ ပို႔စ္ေလးနဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

Tuesday, February 5, 2008

တစ္ႏွစ္ျပည့္ Danger Zone

ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘေလာ့ခ္ေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ဒီအခ်ိန္မွာ စေရးခဲ့ၿပီး ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာပါ အားလံုး ပိုစ့္ေပါင္း ၁၈၃ခု ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့ခ္စေရးတုန္းကေတာ့ အားနဲ႔ မာန္နဲ႔ လက္ေတြက အရမ္းကို သြက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တျခားကိစၥေတြမ်ားလာတဲ့အခါ ဘေလာ့ခ္ေရးဖို႔ မေျပာနဲ႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အီးေမးလ္ မစစ္ျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြ၊ အင္တာနက္ေတာင္ မသံုးျဖစ္ေတြေန႔ေတြ မ်ားမ်ားလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခားအရာေတြကို ေမ့ခ်င္ေမ့မယ္။ ဘေလာ့ခ္ေရးခ်င္တဲ့စိတ္၊ သြားရင္းလာရင္း ထူးျခားတာေလးေတြ ေတြ႔ရင္ သတင္းထူးေတြ ဖတ္ရရင္ သူမ်ားေတြကို ေျပာျပခ်င္တဲ့စိတ္၊ ဘေလာ့ခ္ပိုစ့္တင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ကေတာ့ အခ်ိန္တုိင္းေလာက္နီးပါးရွိေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာပိုစ့္မွ အသစ္မတင္ေပမယ့္လည္း လာဖတ္ၾကတဲ့သူေတြ၊ ေကာ္မန္႔ေတြ ထားသြားၾကတဲ့ ဘေလာ့ခ္ကာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ခ္နဲ႔ တူတူ တစ္ရက္ႀကီး တစ္ရက္ငယ္ ေမြးဖြားလာခဲ့တဲ့ “လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမဳိ႕ေတာ္”ဟာဆိုရင္လည္း အခုဆို အုပ္ခ်ဳပ္သူကင္းမဲ့ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ေရးေဖာ္ေရးဖက္ မရွိေတာ့ အရင္ကလို တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ မေရးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခုခုေလာေလာဆယ္ TPmyanmar ၁၀ႏွစ္ျပည့္ သႀကၤန္ကို မတ္လထဲမွာ လုပ္ဖို႔အတြက္လည္း အသည္းအသန္ လံုးပန္းေနရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိစၥေတြ အားလံုး ရွင္းမယ့္ေန႔၊ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တူတူေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဘေလာ့ခ္ျပန္ေရးၾကမယ့္ ေန႔တစ္ေန႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း . . . . .။

Monday, January 28, 2008

ပင္လယ္ေသ

သေဘၤာေတြ အဲဒီမွာ မဆုိက္ကပ္ခဲ့ၾက
၀င္ခြင့္ရလက္မွတ္နဲ႔
လေရာင္က ငုံ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ေခါင္မိုးေပၚ
ဗံုသံနဲ႔ လိင္ပညာေပးအကေတြ
ၿမဳိ႕ျပ ေမွာ္ရုံအစပ္မွာ
ေဖြးခနဲ ဖရဲသီး ထက္ျခမ္းကြဲ
ပက္လက္လွန္ၿပီး စိုရဲေနတဲ့ည။

အရသာခံဖို႔ သက္သက္ပါ
တမွ်ဥ္းမွ်ဥ္း
အိပ္မက္ခ်င္း အလြမ္းခံရင္း
လာဂါတစ္ခြက္နဲ႔
ရမၼက္နည္းနည္းစြက္
မ်က္လံုးထဲ လႈိင္းထမယ္ႀကံတုန္း
“ငွက္”တစ္ေကာင္ ျဖတ္ပ်ံတာၾကည့္ၿပီး
ျမစ္ကိုပဲ ျပန္စီးခဲ့တယ္။

ပင္လယ္ဆိုေပမဲ့
ေျခေထာက္ကေလးနဲ႔ စည္းလုိက္လို႔ေပါ့။ ။

ေအာင္ေ၀း

Thursday, January 24, 2008

ေမာင္ပြတ္အတြက္ ေမြးေန႔ဆုေတာင္း

ဘေလာ့ခ္စာအုပ္ကိစၥအတြက္ ရန္ကုန္မွာ ဘေလာ့ခ္ကာေတြ သႀကၤန္အၿပီးေလာက္က ဆံုၾကေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မျမင္ဖူးၾကေသးဘူးေလ။ အဲဒီခ်ိန္းထားတဲ့ ဆုိင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနဘုန္းလတ္တို႔ေရာက္သြားေတာ့ ကဗ်ာဆရာနဲ႔ သူမက စားပြဲတစ္ခု၊ စိုးေဇယ်နဲ႔ ကိုမ်က္လံုးက ေနာက္စားပြဲတစ္ခုမွာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထုိင္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေနဘုန္းလတ္ကေန “ဟ ေဟ့ေကာင္ေတြ လာၾကေလ။ ဘာလို႔ တစ္ေယာက္တစ္စားပြဲထုိင္ေနၾကတာတုန္း” ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တူတူ ေနာက္စားပြဲတစ္လံုးမွာ ၀င္ထုိင္ပါတယ္။ (ပိုၿပီးႀကီးတဲ့ လူမ်ားမ်ားဆံ့တဲ့ စားပြဲပါ) အစည္းအေ၀းစၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မသကၤာစရာတစ္ခုသြားေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက စားပြဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ုိင္းကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔။

ဟ... ဒီေကာင္ ဘာေကာင္လဲေပါ့။ ဘေလာ့ခ္ကာေတြ စာအုပ္ထုတ္မယ့္ကိစၥကို သတင္းရသြားၾကတာလား။ ဒီအတုိင္းကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနရင္ေတာ့ နည္းနည္း ပညာေပးလုိက္ဦးမွဆိုၿပီး စဥ္းစားေနတုန္း သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔၀ုိင္းကို တည့္တည့္ႀကီး ေလွ်ာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ဘေလာ့ခ္စာအုပ္အတြက္ အစည္းအေ၀းနဲ႔ တူတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က myanmaroa6ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ခ္ကို ေရးတဲ့သူပါ။ ဘေလာ့ခ္ေရးတာ သိပ္မၾကာေသးေတာ့ သိၾကမယ္ေတာ့ မထင္ပါဘူး” ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဘေလာ့ခ္ကို မသိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ၾကရင္းနဲ႔ စာအုပ္ကိစၥကိုပဲ အဓိက ေဆြးေႏြးျဖစ္သြားပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူျပန္ေရာက္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဘေလာ့ခ္ကာတို႔ထံုးစံအတုိင္း အြန္လုိင္းမွာ တစ္ခါတစ္ေလေတြ႔၊ သူ႔ဘေလာ့ခ္ ကိုယ္ဖတ္၊ ကိုယ့္ဘေလာ့ခ္သူဖတ္နဲ႔ေပါ့။ သူ႔ဟာသူ ေပးထားတဲ့ နာမည္ကေတာ့ Mr Poohတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ေမာင္ပြတ္လို႔ပဲ ၀ုိင္းေခၚၾကေတာ့ သူလက္မခံလို႔ မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔ကိုယ္သူပါ ေမာင္ပြတ္ပါ ဆိုတာကို လက္ခံခဲ့ရတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ေမာင္ပြတ္နဲ႔ ေနဘုန္းလတ္နဲ႔ တပူးပူးတတြဲတြဲစာအုပ္ကိစၥ၊ ဘေလာ့ခ္ေတြကိစၥ စတာေတြ လႈပ္ရွားေနတယ္ဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း တြဲလုပ္လို႔ရၿပီဆိုတာကို သိလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဘေလာ့ခ္တုိင္း ထြက္လာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈတစ္ခုကို အသိအမွတ္မျပဳပဲ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ေမာင္ပြတ္ စကၤာပူကို ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္သြားေတြ႔ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းလည္း မၾကာခဏေတြ႔ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ အစြမ္းအစကိုေတာ့ ေနဘုန္းလတ္ စကၤာပူကို လာလည္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အတိအက်သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဟာသဥာဏ္ပါ။ သူ႔ဘေလာ့ခ္မွာ ဟာသေတြခ်ည္းေရးေနတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ရုပ္က ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ကို ရယ္စရာေတြ တလက္စက္ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ေနဘုန္းလတ္နဲ႔ေတာင္ သူ႔အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ေတာ့ ဒီေကာင္ လူရႊင္ေတာ္လုပ္သင့္တယ္လို႔ ေျပာမိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူလုပ္ေနတဲ့ ဘေလာ့ခ္တုိင္းမွာ တတပ္တအား ပါ၀င္ေပးသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သံလြင္အိပ္မက္အတြက္လည္း သူကူညီလာခဲ့ပါတယ္။

ဒီေန႔သူ႔ေမြးေန႔မွာေတာ့ ထုိင္းအစားအစာေကၽြးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ စားလည္း စားမယ္။ ေမြးေန႔အတြက္လည္း ဆုေတာင္ေပးပါ့မယ္။ ေမာင္ပြတ္ေရ .... ငါတို႔ ေသာက္ၾကစားၾကတဲ့ အခါ ဆုေတာင္းတဲ့ ဆုေတာင္းေလးကို သိပ္ႀကဳိက္တယ္ကြာ။ အဲဒါေလးပဲ ထပ္ၿပီး ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။

Friday, January 18, 2008

ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းတေစ့တေစာင္း

“ဒို႔ကေတာ့ ဒို႔ကေတာ့၊ ဒို႔ကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းထဲျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္” ဆိုတဲ့သီခ်င္းနဲ႔ ဗဒင္ျဖစ္လာေစသလို၊ လကၤာဒီပခ်စ္သူဆိုတာနဲ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညဳိကို ေျပးျမင္မိၿပီး၊ ေဆးလိပ္လဲတို၊ ေနလဲညဳိဆိုတာနဲ႔ ဆရာႀကီး တင္မိုးကို သတိရၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဇင္ကိုလတ္ဆိုတာျဖစ္လာေစတဲ့ အက္ေဆးေလး တစ္ပုဒ္ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ သံလြင္အိပ္မက္ မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့ဖူးပါတယ္။ အငယ္ေကာင္ဆိုၿပီး ညီတစ္ေယာက္ရွိတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေရးထားတာရယ္၊ Seagateမွာ အလုပ္ရတယ္ ဆိုတာရယ္က လြဲလို႔ က်န္တာ အကုန္ေလာက္နီးပါးက ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြပါ။ ဖတ္ဖူးတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ မဖတ္ဖူးေသးတဲ့ လူေတြ ဖတ္ရေအာင္ လင့္ခ္ေလး ေပးလုိက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း - ဇင္ကိုလတ္

Monday, January 7, 2008

Warren Buffettႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး

Warran Buffettလို႔ေခၚတဲ့ ကမၻာ့ဒုတိယအခ်မ္းသာဆံုး ပုဂၢဳိလ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေလးကို မႏုိင္းႏုိင္းစေနဘေလာ့ခ္နဲ႔ Grow with meဆိုတဲ့ ဘေလာ့ခ္ေလးမွာ ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္သာ ဆိုရင္ေရာ ဆိုတဲ့ အေတြး ၀င္လာၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္သံုးသပ္မိပါတယ္။

၁. Warran Buffettဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုး ရွယ္ယာကို အသက္ ၁၁မွာ စ၀ယ္ခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး သူ၀ယ္တဲ့ အရြယ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီျဖစ္လို႔ ေနာင္တရေနပါတယ္။
(အမယ္ေလး... ေနာက္က်လို႔ပဲေတာ္ေတာ့တယ္။ ေနာက္မ်ားမက်ရင္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ကတည္းက စေတာ့ခ္ရွယ္ယာမ်ား သြား၀ယ္မလားမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီအရြယ္တုန္းက ပိုက္ဆံဆိုတာ ကစားစရာ၀ယ္ဖို႔လို႔ပဲ သိထားတာ။)

၂. အသက္၁၄ႏွစ္အရြယ္မွာ သူသတင္းစာပို႔လို႔ ရတဲ့ ေငြေတြကို စုၿပီး လယ္ကြက္ေလးတစ္ကြက္၀ယ္ခဲ့တယ္။
(ကၽြန္ေတာ္ ၁၄ႏွစ္အရြယ္မွာတုန္းကေတာ့ အိမ္ကို အတင္းပူဆာၿပီး TV Game ၀ယ္ခုိင္းခဲ့ဖူးပါတယ္)

၃. အခုအခ်ိန္အထိ အိုမာဟားမွာ ရွိတဲ့ အိပ္ခန္း ၃ခန္းသာပါတဲ့ အိမ္ေလးမွာပဲ ေနေနတုန္းပါ။ သူေနတဲ့ အဲဒီအိမ္ေလးထဲမွာ သူလိုခ်င္တာ အကုန္ရွိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အိမ္ဟာ အုတ္တံတုိင္းတို႔ ျခံစည္းရုိးတို႔ေတာင္မရွိပါဘူး။
(အဲဒါေတာ့ တူတူပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္ခန္း၃ခန္းပဲ ပါတဲ့ အိမ္ေလးမွာ အခုေနေနပါတယ္။ ပိုက္ဆံကို ေခၽြတာတာမ်ား ၀ယ္ေတာင္မ၀ယ္ဘူး။ ငွားပဲေနတာ။)

၄. သူဟာ သူ႔ရဲ႕ကားကို ဒရုိင္ဘာတို႔ဘာတို႔ မထားပဲ သူကိုယ္တုိင္ေမာင္းသလို လံုၿခံဳေရး ေတြ ဘာေတြလည္း မရွိဘူး။
(ကၽြန္ေတာ့္ကားကို လည္း ဒရုိင္ဘာ မထားပါဘူး။ ဟဲ.. ဟဲ)

၅. ကမၻာ့အႀကီးဆံုး Private Jet Companyႀကီးကို ပိုင္ေပမယ့္ သူဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္နဲ႔ ခရီးမသြားဘူး။
(ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ Private Jet Company ႀကီး မေျပာနဲ႔ ကစားစရာ ေလယာဥ္companyေတာင္ မပိုင္ပါဘူး။ အင္း... ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုိယ္ပိုင္ေလယာဥ္နဲ႔ ခရီးမသြားဘူး။)

၆. သူ႔ကုမၸဏီျဖစ္တဲ့ Berkshire Hathawayဟာ companyေပါင္း ၆၃ခုကို ပိုင္ဆုိင္ပါတယ္။ သူဟာ အဲဒီကုမၸဏီေတြရဲ႕ CEOေတြကို Goalsေတြ ခ်မွတ္ေပးထားတဲ့ စာတစ္ေစာင္သာ ႏွစ္စဥ္ပို႔ေပးၿပီး အစည္းအေ၀းေခၚျခင္း ပံုမွန္ဖုန္းေခၚျခင္းမ်ားလည္း မရွိပါဘူး။ CEOေတြလုိက္နာဖို႔ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပဲ ေပးပါတယ္။
နံပါတ္၁ကေတာ့ - ရွယ္ယာပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြ မဆံုးရႈံးပါေစနဲ႔။
နံပါတ္၂ကေတာ့ - အခ်က္နံပါတ္၁ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႔။
(ကၽြန္ေတာ္သာဆိုရင္ေတာ့ ငါ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္လိုခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေျပာမွာပဲ။ အဟိ)

၇. သူဟာ လူဂုဏ္ထံေတြနဲ႔ အဆက္အဆံသိပ္မရွိပါဘူး။ သူအိမ္၀ယ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး သူ႔ရဲ႕ အားလပ္ခ်ိန္ေတြကို ေပါက္ေပါက္ဆုပ္စားၿပီး တီဗီၾကည့္ျခင္းျဖင့္ကုန္ဆံုးေစပါတယ္။
(ကၽြန္ေတာ္လည္း လူဂုဏ္ထံေတြနဲ႔ သိပ္မေပါင္းဘူး။ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ အင္တာနက္ထဲမွာ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း လက္ဖက္သုပ္စားတယ္။)

၈. ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုး ျဖစ္တဲ့ Bill Gatesဟာ Warren Buffetနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္က ေတြ႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ Bill Gatesက ဘယ္လိုထင္လဲဆိုေတာ့ ဒီလူႀကီးနဲ႔ ဘာအခ်က္မွ မတူညီလို႔ ဘာမွ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားေျပာစရာ မရွိေလာက္ပါဘူးဆိုၿပီး နာရီ၀က္ပဲ စကားေျပာၾကဖို႔ မွန္းထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ၁၀နာရီၾကာေအာင္ စကားေျပာခဲ့ၾကၿပီး Bill Gates ဟာ Warren Buffetကို အရမ္းေလးစားသြားပါတယ္။
(အင္း Bill Gatesက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မေတြ႔ရေသးလို႔ပါ။)

၉. သူဟာ ဆယ္လူလာဖုန္းလည္း မကိုင္သလို သူ႔ရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာလည္း သူ႔ရဲ႕ စားပြဲမွာ မရွိပါဘူးတဲ့။
(ဒါေတာ့ သူနဲ႔ လံုးလံုးကြာသြားၿပီ။ အဲဒါႏွစ္ခုမရွိပဲနဲ႔ ေနလို႔ကို မရတာ။)



သူက လူငယ္ေတြကို အႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့
Credit Cardsေတြကို ေ၀းေ၀းေရွာင္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံပါ။ ၿပီးေတာ့ ေအာက္ပါအခ်က္ေတြကို မေမ့ပါနဲ႔။
(ဟိုတေလာကပဲ ကၽြန္ေတာ္Credit Card ေလွ်ာက္တာကို မေပးလို႔၊ ေသာက္ျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ အကုန္လုိက္ေလွ်ာက္တာ ရထားတာ မနည္းဘူး။ အေၾကြးေတြလည္း မနည္းဘူး။)

- ပိုက္ဆံဟာ လူကို ျပဳလုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလူကသာ ပိုက္ဆံကို ဖန္တီးတာပါ။
(အင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံေတြကို ဖန္တီးခ်င္ပါတယ္။ ဟုိက္ဂ်ေလာင္း . . . ဆိုၿပီးေတာ့)

- ဘ၀ကို တတ္ႏုိင္သမွ် အရုိးရွင္းဆံုးေနပါ။
(ကၽြန္ေတာ္ရုိးရုိးေလး ေနပါတယ္။)

- သူမ်ားေတြ ေျပာတာကို လုိက္မလုပ္ပါနဲ႔။ သူတို႔ေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီး ကိုယ္ ေကာင္းမယ္ထင္တာကို လုပ္ပါ။
(သူမ်ားေျပာတာလည္း နားမေထာင္ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္တယ္။)

- Brand Nameေတြကို လုိက္၀ယ္၀တ္စရာမလိုပါဘူး။ ကိုယ့္ကို ေနသာထုိင္သာျဖစ္ေစမယ့္ အ၀တ္ကိုသာ ၀တ္ပါ။
(Levis' ေလး တစ္ထည္ေလာက္ေတာ့ ၀တ္ခြင့္ေပးပါ)

- ပိုက္ဆံကို မလုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ မကုန္ပါေစနဲ႔။ ကိုယ္တကယ္လိုအပ္တဲ့ေနရာမွာသာ ကုန္ပါေစ။
(မလိုအပ္တဲ့ ေနရာမွာ သံုးသလား မသံုးသလားေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ပိုက္ဆံေတြ အလုိလိုေနရင္း ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ အင္း ပိုက္ဆံအိတ္ေတာ့ ေပါက္ေနတယ္နဲ႔ တူတယ္။ စစ္ၾကည့္ရဦးမယ္)

- ဒါဟာ မင္းဘ၀ပါ။ ဘာလို႔ မင္းဘ၀ကို သူမ်ားေတြ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းကို ခံမွာလဲ။
(အဲဒါေတာ့ စိတ္ခ်။ သူမ်ားေတြ ထိန္းခ်ဳပ္တာ ဘယ္ေတာ့မွ မခံဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မထိန္းခ်ဳပ္ဘူး။ ကဲ... ေအးေရာ)

ဒါကေတာ့ ၅၅.၄ဘီလီယ်ံခ်မ္းသာၿပီး Charityေတြကို ၃၁ ဘီလီယ်ံလွဴဒါန္းၿပီးၿပီျဖစ္တဲ့ ကမၻာ့ဒုတိယအခ်မ္းသာဆံုး Warren Buffettနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးထဲက ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ေလးေတြပါ။ (အခုေတာ့ မကၠဆီကိုက Carlos Slim Helu က ဒုတိယျဖစ္ၿပီး သူက တတိယေရာက္သြားၿပီးလို႔ သတင္းတခ်ဳိ႔မွာလည္း ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။) အင္း.... ဆုိင္မဆုိင္ေတာ့ မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္ကေရာ သူေျပာတဲ့ အတုိင္း ေနထုိင္ရဲ႕လားဆိုတာကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သံုးသပ္လုိက္တဲ့အခါ အိပ္ခန္း၃ခန္းပါတဲ့ အိမ္မွာ ေနတာ၊ ဒရုိက္ဘာမထားတာ၊ ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္မစီးတာ အစရွိသျဖင့္ အခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သြားတူေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဘီလီယံ်နာ ျဖစ္မည္လား?

မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီပိုစ့္ကို ပထမေတာ့ အတည္ပဲ ေရးထားေပမယ့္ အိေလးဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္က ႏုိင္းႏုိင္းစေနဆီမွာ ဖတ္ဖူးတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ပံုစံေလး ေျပာင္းၿပီး ေရးေပးလုိက္တယ္။ ဒီပိုစ့္ကို အဂၤလိပ္လိုကေန ျမန္မာလို Translateလုပ္ၿပီး ရုိက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တကယ္ကို ေတြးမိခဲ့တာပါ။

Wednesday, January 2, 2008

TPmyanmar Thingyan Collection

လူၾကည့္အမ်ားဆံုး ဗီဒီယို



ဒါကေတာ့ Youtubeရဲ႕ လူၾကည့္အမ်ားဆံုး ဗီဒီယိုပါ။ လူေပါင္း သန္း၇၀ၾကည့္ၿပီးသလို လူေပါင္း ၃သိန္းေက်ာ္ကလည္း အႀကဳိက္ဆံုးဗီဒီယိုအျဖစ္ ေရြးထားတဲ့ ဗီဒီယိုပါ။ လူတစ္ေယာက္တည္းကေန ၁၉၇၀ေလာက္က သီခ်င္းေတြကစၿပီး ခုေခတ္သီခ်င္းေတြအထိ အေက်ာ္ၾကားဆံုး သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဆက္တုိက္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖသြားတာပါ။ အက Professional တစ္ေယာက္ေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို အေတြးမ်ဳိးနဲ႔ ကျပေဖ်ာ္ေျဖသြားတဲ့ သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ မခ်ီးက်ဴးပဲ မေနႏုိင္ပါဘူး။

Tuesday, January 1, 2008

TPmyanmarရဲ႕ ေၾကျငာခ်က္

ကၽြန္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဖုန္းေတြဆက္ smsေတြပို႔ၿပီး သံရုံးက လုပ္မယ့္လြတ္လပ္ေရးေန႔ပြဲမွာ TPက လူေတြပါတယ္ ၾကားလို႔ ဟုတ္လားလို႔ ေမးခဲ့ၾကပါတယ္။ ပထမေတာ့ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဘယ္သူေတြပါတာလဲေပ့ါ။ ေနာက္ေတာ့မွ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ TPကေန ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေပါင္း ၅၀၀ေလာက္ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရၿပီး အဲဒီအထဲကေန တစ္ဦးခ်င္း၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီအေနနဲ႔ ပါ၀င္ ပတ္သက္မႈရွိႏုိင္တယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုရွိတာက တစ္ခ်ဳိ႕ဘေလာခ့္ေတြမွာ တင္ထားတဲ့ ပိုစ့္ေတြအရ Polyေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေဟာင္းမ်ားလို႔ ေတြ႔ရတယ္။ Polyေက်ာင္းဆိုတာနဲ႔ TPကို ေျပးမျမင္ၾကပါနဲ႔ဦး။ စကၤာပူမွာ ေပၚလီေက်ာင္း ငါးခုရွိပါတယ္။ အဲဒီသတင္းၾကားၿပီးတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ဒီႏွစ္မတ္လထဲမွာ က်င္းပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ TPmyanmar ၁၀ႏွစ္ျပည့္အတြက္ အစည္းအေ၀းလုပ္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ အံကိုက္ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ TPmyanmarအေနနဲ႔ ေဟာဒီေၾကျငာခ်က္ေလးကို ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။



ၿပီးေတာ့ ႀကံဳတုန္း တစ္ခုေလာက္ ေၾကာ္ျငာပါရေစ။ TPmyanmarအဖြဲ႔အစည္းအေနနဲ႔ သံရုံးက လုပ္မယ့္ပြဲမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ျခင္းမရွိေပမယ့္ ၁၉၉၉ကေန ၂၀၀၇အထိ TPmyanmarက ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ သႀကၤန္ပြဲမ်ားကို စုေပါင္းထားတဲ့DVDကို အဲဒီ၂ရက္ေန႔မွာပဲ ျဖန္႔ခ်ီေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့သူမ်ား အေနနဲ႔ ကိုသန္႔စင္ - ၉၀၈၈၇၆၄၁၊ ကိုေက်ာ္သူရ - ၉၃၈၅၈၅၇၉၊ ကိုFreddy - ၉၆၆၀၀၁၉၅၊ မေရႊဇင္ - ၉၃၃၈၈၈၂၅တို႔ကို ဆက္သြယ္ၿပီး ၀ယ္ယူႏုိင္ၾကပါတယ္။ ၉၉သႀကၤန္ကေန၊ ၂၀၀၇သႀကၤန္အထိ DVD ၇ခ်ပ္ကို စကၤာပူေဒၚလာ ၂၅ေဒၚလာပါ။