၂၉ႏွစ္ျပည့္လား ပိုစ့္၂၀၀ေျမာက္လား

အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္ လတစ္စင္း ေကာင္းကင္မွာ စီးဆင္းေနတယ္။ မဟုတ္ေသးဘူး။ အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ မည္းညစ္ညစ္ သမုိင္းေၾကာင္း အလွည့္အေျပာင္းမ်ားစြာနဲ႔ေလ။ ဒါဏ္ရာဆိုတာ ေပ်ာက္ဖို႔လြယ္ေပမယ့္ အမာရြတ္ေတြကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ ရွိတုန္း။ တာရာမင္းေ၀စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေလာကမာယာဆိုတာ အတီးခံရတဲ့ ဗံုေတြပါပဲ။ အသံမထြက္တာက လြဲလို႔ေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြေျပာတာေတာ့ “လူေတြဟာ ကုိယ့္သမုိင္း ကိုယ္ေရးေနၾကတာပဲ”တဲ့။ အင္း . . . ကိုယ့္သမုိင္းကိုယ္ေရးရင္း ရာဇ၀င္ေတြ ရုိင္းေအာင္ လုပ္ေနတဲ့သူေတြကိုေတာ့ မုန္းမိတာအမွန္ပဲ။ ထားပါ . . .။ ကံတရားဆိုတာ ပန္ကန္ျပားလို ၀ုိင္း၀ုိင္းေလးပါ။ တခ်ိန္သူ႔ကံသူ႔ဟာသူ အက်ဳိးေပးလိမ့္မေပါ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ အေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ၀ိုးတ၀ါး၊ တကယ့္ကို ၀ိုးတ၀ါး။ အင္း ျမဴႏွင္းေတြနဲ႔ အံု႔မႈိင္း အရုိးၿပဳိင္းၿပဳိင္း ညေနအိုတို႔ ဖယ္ၾက။ သြားၾက။ ငါ့လမ္းကို ငါေဖာက္ ငါ့ဘာသာ ငါ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္။ မေသခ်ာမႈေတြမ်ားတဲ့ ဒီေလာကႀကီးမွာ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ မင္းကိုကိုယ္သိပ္ခ်စ္တယ္လို႔ ၁၀တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အင္း . . ရယ္ေတာ့ ရယ္ရသား။ အဲဒီေသခ်ာမႈေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့တာကိုး။ အေဖကေတာ့ မွာဖူးတယ္။ အသက္ သံုးဆယ္မေက်ာ္ေစနဲ႔တဲ့။ ေဖေဖေရ . . ေနာက္ႏွစ္ဆို သံုးဆယ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ အဲဒီေတာ့ သံုးဆယ္လား။ သံုးဆယ့္တစ္လား။ အင္း. . . ဒါမွမဟုတ္ မနက္ျဖန္လား၊ သန္ဖက္ခါလား။ ေသခ်ာတယ္ . . အခုထိေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္းတို႔ကို ခုံမင္ေနတုန္းပဲေလ။ ေနာက္ဆံုး ေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္လုိက္တယ္။ ငါ့ေျခေထာက္တစ္စံု . . . ညအိပ္ရာ၀င္တုိင္း နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး စဥ္းစားပါ။ သင္ဒီေန႔ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ။ ဘာရခဲ့သလဲ။ ပညာ၊ ပိုက္ဆံ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုသိုလ္တစ္ခုခုရခဲ့သလား။ မရခဲ့ရင္ မနက္ျဖန္ ဘာရေအာင္ လုပ္မလဲ။ အင္း . . . ငါလိုခ်င္တာအဲဒီအေတြးေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေခါင္းအံုးနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ ထိလုိက္တာနဲ႔ တုံးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္းတစ္ခုပဲ ျဖစ္ေပတယ္။ ေအာက္ကိုထပ္ငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ ငါ့ ေျခေထာက္တစ္စံုက ဂုဏ္ယူ ၀င့္ၾကြားစြာနဲ႔ . . . ။ ငါရပ္တည္ျခင္း ၂၉ႏွစ္ျပည့္အတြက္ေပါ့။

ဘေလာ့ခ္Readerဘ၀ကေန ဘေလာ့ခ္ေလာကကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ဘန္းစကားေတြ လန္းေနခဲ့တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာေၾကာင့္ ဘေလာ့ခ္ေရးျဖစ္လဲ စဥ္းစားတုန္းဘေလာ့ခ္ေတြေခတ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ႏွလံုသားတစ္ခုအလုပ္ျပဳတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတိုးသီရိ သုဓမၼရာဇာ အဂၢမဟာသေရစည္သူ အလကၤာေက်ာ္စြာ ၀ဏၰေက်ာ္ထင္ ဇင္ကိုလတ္ကို သမၼတအျဖစ္ေရြးၾကလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္စားခ်င္ေသာ အစားအစာမ်ားမွာ ပုဇြန္ထုပ္၊ ငါးခူဆီျပန္နဲ႔ အသုပ္စံုလား၊ ၂၀မိနစ္ ကာလသားခ်က္လား၊ ေျမာင္းျမက ဒယ္ေလးေခါက္ဆြဲလားဆိုတာကိုမသိခင္ စားေနက်ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ခ္ဂါရဲ႕ ညေနစာကိုပဲ စားသံုးခဲ့တယ္။ စံုတြဲေလးသြားၾကည့္သင့္တဲ့ ရုပ္ရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စံုတြဲသြားမၾကည့္သင့္တဲ့ ရုပ္ရွင္ျဖစ္ျဖစ္ လူသတ္သမေခ်ာေခ်ာေလးေတြကေတာ့ မိုက္တာေသခ်ာတယ္။ အခုေရးေနတဲ့ စာဟာ ေမာ္ဒန္ဆိုတဲ့အႏုပညာလား။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေျပာရမွာေတာ့ ရွက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုထိ တာ၀န္မေက်ေသးဘူး။ မဟူရာညရဲ႕ စက္ႏႈိးသံကို နားေထာင္ရင္းေနာက္ဆံုးေတာ့ မုိးရာသီမွာ ရူးသြားၿပီေလ။ႏွင္း၀ိညာဥ္တစ္စက္ရဲ႕ နိဂံုးဟာ အိပ္မက္ပန္းေတြ ပြင့္တဲ့သစ္ပင္မဟုတ္ေပမယ့္ ေမွာင္ေနတဲ့အလင္းေရာင္ျဖစ္ေပတယ္။ ေၾသာ္ . . . ႀကဳိးျပတ္ေနတဲ့ဂစ္တာတစ္လက္ကေတာ့ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ၿငိမ္ကုပ္ တိမ္တစ္အုပ္လို လႊင့္ေမ်ာရမယ့္ေန႔ေတြကို ေစာင့္ေနေလရဲ႕ . . .။

ေနဘုန္းလတ္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ

ေနဘုန္းလတ္ဟာ ၁၉၉၇ခုႏွစ္မွာ အထက(၆)ဗိုလ္တေထာင္(ယခင္ စိန္ေပါလ္ေက်ာင္း)မွ ၁၀တန္းေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ RIT(ယခု နည္းပညာတကၠသိုလ္ YTU)မွ Civil Engineeringဘြဲ႔ကို ရယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ ျပည္လမ္းေပၚရွိ Constructionတစ္ခုမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၀၄ခုႏွစ္အကုန္ပုိင္းတြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ပညာသင္ၾကားရန္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စကၤာပူႏုိင္ငံကို ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။ စကၤာပူႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း သံလြင္အိပ္မက္မဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာတစ္ဦးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ သူက စကၤာပူမွာ မေပ်ာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္ဆိုၿပီး ၂၀၀၆ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို အၿပီး ျပန္သြားကာ ရန္ကုန္ ၃၈လမ္းမွာ အင္တာနက္ကေဖးဖြင့္လွစ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာပညာကို ေလ့လာခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ရွိေနစဥ္အတြင္း သံလြင္အိပ္မက္ကသံုးလတစ္ႀကိမ္ျပဳလုပ္တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းေတြကို စာအုပ္၊ စာေရးကိရိယာ၊ ပိုက္ဆံလွဴဒါန္းတဲ့အခါ အဓိကေနရာကေန ဦးေဆာင္ၿပီးပါ၀င္ခဲ့တယ္။

သူက အႏုပညာကို စြဲလမ္းျမတ္ႏုိးသူျဖစ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္စာမွာ EDUCATIONဆိုတာကို စာလံုးတစ္လံုးခ်င္း အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းရဲ႕ ပင္တုိင္ ေဆာင္းပါးရွင္ျဖစ္လာၿပီး သူ႔ရဲ႕စာေတြကို ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းတို႔ စကၤာပူက ေရႊျမန္မာမဂၢဇင္းတို႔မွာလဲ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၂၀၀၇ ေဖေဖာ္၀ါရီလက စၿပီး “ကၽြန္ေတာ္လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမဳိ႕ေတာ္”ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ဘေလာ့ခ္တစ္ခုကို စတင္ေရးသားခဲ့တယ္။ သူက စာေရးတာကိုအဓိက၀ါသနာပါတာျဖစ္ၿပီး သူရဲ႕ တျခား၀ါသနာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဓါတ္ပံုပညာကို ခ်ျပဖို႔အတြက္ “အလင္းနဲ႔ ေရးတဲ့ ပန္းခ်ီ”ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ခ္တစ္ခုကို ၂၀၀၇ ၾသဂုတ္လမွာ သူငယ္ခ်င္းကိုငယ္နဲ႔ တူတူလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဘေလာ့ခ္အေၾကာင္း ပိုမိုသိရွိနားလည္လာဖို႔ ပိုစ့္ေတြ ေရးသားခဲ့ၿပီး ၂၀၀၇ ဧၿပီလက စလို႔ ျမန္မာဘေလာ့ခ္စာအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အျခားေသာ ျမန္မာဘေလာ့ခ္ကာမ်ားနဲ႔ စုေပါင္းၿပီး အျပင္းအထန္ႀကဳိးစားခဲ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႀကဳိးစားရင္း အျခားဘေလာ့ခ္ကာေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းကာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုး Why do we blog? ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ခ္ကာ Seminarႀကီးကို စက္တင္ဘာလ ၁ရက္ ၂၀၀၇ခုႏွစ္မွာ ေအာင္ျမင္စြာက်င္းပႏုိင္ခဲ့တယ္။ က်င္းပရျခင္းရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ႔ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွာ ရွိေနၾကတဲ႔ ျမန္မာဘေလာ႔ဂါေတြရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ အေတြးအျမင္ေတြကို သိေစခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး မီဒီယာ ကန္႔သတ္ခ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရိုက္ခ်ိဳးလိုက္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ ယဥ္ေက်းမႈ အေၾကာင္းနဲ႔ အသံုးျပဳရ ဘယ္ေလာက္ လြယ္ကူတယ္ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းေတြကို မွ်ေ၀ခ်င္လို႔လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ (Seminarမွာ ေနဘုန္းလတ္ ေျပာသြားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို သူ႔ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္မွာ သြားေရာက္ဖတ္ရႈႏုိင္တယ္)



အဲဒီဘေလာ့ခ္Seminarရဲ႕ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ျမန္မာဘေလာ့ခ္ကာေတြကို ျမန္မာMediaအမ်ားစုရဲ႕ စိတ္၀င္စား အာရုံစိုက္ျခင္းကို အဓိကခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေနဘုန္းလတ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဘေလာ့ခ္ကာေတြကို ဂ်ာနယ္နဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကားက ဘေလာ့ခ္အေၾကာင္း အင္တာဗ်ဴး၊ သတင္းစတဲ့ဟာေတြေၾကာင့္ ေနဘုန္းလတ္ဆိုတဲ့ နာမည္ကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူသိလာခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႔ တျပဳိင္နက္ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းမွာ ျမန္မာဘေလာ့ခ္ေတြက အဓိကေနရာကေန ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ခ်က္ခ်င္းသတင္းယူ၊ ခ်က္ခ်င္းတင္။ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္၊ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ တည္းျဖတ္ျခင္းမွ ခံစရာမလိုတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ခ္ေတြကို ႏုိင္ငံတကာကေန ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္။ (အဲဒီအေတာအတြင္း ေနဘုန္းလတ္ဘေလာ့ခ္မွာ သူပံုမွန္ေရးေနၾက စာေတြကိုပဲ ပုံမွန္တင္ခဲ့ၿပီး ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေပးခ်က္ေတြကို တစ္ခုမွ မတင္ခဲ့ပါ)။ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း စကၤာပူႏုိင္ငံကို အလည္ခဏလာခဲ့တယ္။ သူစကၤာပူမွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္း ျမန္မာဘေလာ့ခ္ကာေတြ ေတြ႔ဆံုတဲ့ပြဲေလး တစ္ခုကို ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဇန္န၀ါရီ ၁၆ရက္မွာ ရန္ကုန္ကို ျပန္သြားၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာတဲ့ ၂၉ရက္ေန႔မွာ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ထိန္းသိမ္းတာကို ခံခဲ့ရတယ္။ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မရွိပဲ ထိန္းသိမ္းခဲ့ၿပီး ၉လအၾကာမွာေတာ့ သူနဲ႔အတူတူ သီးေလးသီးအေခြေတြ႔လို႔ဆိုၿပီး လုိင္စင္မဲ့ ဗီဒီယိုလက္၀ယ္ကိုင္ေဆာင္မႈ ဗီဒီယိုအက္ဥပေဒနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၃ႏွစ္ ၆လ။ အီးေမးလ္ထဲမွာ ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲကို ေလွာင္ေျပာင္ထားတဲ့ပံုေတြေတြ႔လို႔ ႏုိင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈ ၅၀၅(ခ)နဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၂ႏွစ္။ ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲကို ေလွာင္ေျပာင္ထားတဲ့စာ၊ ဓါတ္ပံု၊ ကာတြန္းေတြပါတဲ့ ဘေလာ့ခ္ေတြကို အီလက္ထရြန္းနစ္နည္းပညာအသံုးျပဳကာ ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရႈၿပီး တျခားသူေတြပို႔ထားတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲကို ေလွာင္ေျပာင္ထားတဲ့ ပံုေတြကို အီးေမးလ္ထဲက မျဖတ္တဲ့အတြက္ အဲဒီဓါတ္ပံု ပို႔တဲ့လူေတြကို ကူညီရာေရာက္တယ္၊ အီလက္ထရြန္းနစ္ နည္းပညာကို အသံုးျပဳၿပီး တရားဥပေဒစိုးမုိးေရးနဲ႔ နယ္ေျမေအးခ်မ္းသာယာေရးကို ထိပါးတယ္ဆိုၿပီး ေထာင္ဒဏ္ ၁၅ႏွစ္။ စုစုေပါင္း ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္ ၂၀နဲ႔ ၆လကို ၁၁ရက္ ၁၁လ ၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ယခုလက္ရွိမွာေတာ့ ေနဘုန္းလတ္ကို ဘားအံေထာင္မွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားပါတယ္။

ေနဘုန္းလတ္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက http://freenpl.blogspot.com ဟူသည့္ ဘေလာ့တစ္ခု ျပဳလုပ္ထားၿပီး ၎ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ သတင္းမ်ား၊ အမွတ္တရစာမ်ားကို အၿမဲမျပတ္ တင္ဆက္ေပးလ်က္ ႐ွိသည္။

ေနဘုန္းလတ္အေၾကာင္းကို CNN, BBCစတဲ့ သတင္းဌာနႀကီးေတြက အစ စက္တင္ဘာေတာ္လွန္းေရးအတြင္း ျမန္မာျပည္တြင္းက သတင္းေတြကို အဓိကထားၿပီး တင္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ခ္ကာဆိုၿပီး မွားယြင္းစြာ ေရးသားထားၾကတာေတြ၊ တျခားသတင္းဌာနေတြကလည္း ဘယ္ကေနေက်ာင္းၿပီးတာ၊ တခ်ဳိ႔က်ေတာ့လည္း သူ႔ဘေလာ့ခ္က ဘာအေၾကာင္းကိုအဓိကေရးတာအစရွိသျဖင့္ အမွားေတြ ေတြ႔ရ၊ ျမင္ရ၊ ၾကားရလို႔ ဒီပိုစ့္ကိုတင္ခဲ့ပါတယ္။