ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုေတာ့ . . .

ကၽြန္ေတာ့္၀ါသနာေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဓါတ္ပံုရုိက္ျခင္းဟာ နက္နဲတဲ့ ပညာရပ္တစ္ခုပါ။ ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ ရႈခင္းပံု၊ လူပံု၊ အနီးကပ္ပံု၊ မဂၤလာေဆာင္ပံု၊ ညရႈခင္း၊ အားကစား၊ သတင္းဓါတ္ပံု စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးဆိုမွ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီအထဲကမွ ကေလးဓါတ္ပံုေလးေတြကို ရုိက္ရတာ အရမ္းစိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းသလို၊ အရမ္းလဲေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ အဓိကထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းမဲ့တာ၊ အျပစ္ကင္းတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ တစ္ခုခုကို အရမ္းစိတ္၀င္စားေနရင္ စူးစမ္းခ်င္တဲ့စိတ္၊ သိခ်င္တဲ့စိတ္ေတြက မ်က္ႏွာမွာ အျပည့္၊ ေပ်ာ္ေနၿပီဆုိရင္လည္း ဒီအတုိင္းပဲ။


ဒီပံုကေတာ့ မေလးလူမ်ဳိး Projectမန္ေနဂ်ာရဲ႕ သားေလးပံုပါ။ ကုမၸဏီရဲ႕ မိသားစုေတြ႔ဆံုပြဲေန႔၊ မ်က္လွည့္ဆရာမ်က္လွည့္ျပေနတာကို စင္ေပၚအထိတက္ၿပီး စိတ္၀င္တစား စူးစမ္းေလ့လာေနတဲ့ပံုပါ။


ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အထက္က မန္ေနဂ်ာရဲ႕ သားပါ။ အဲဒီ မန္ေနဂ်ာမဂၤလာေဆာင္တုန္းကေတာင္ သူ႕ရဲ႕Brotherအေနနဲ႔ လုိက္ၿပီး ကူညီခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ သူ႔သားေလးေတာင္ ဒီအရြယ္ေရာက္ေနပါၿပီ။


ညီညီတို႔ မဂၤလာေဆာင္ စံုတြဲပံုေတြ စင္တိုဆာမွာ သြားရုိက္တုန္း မုိးေတြရြာလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ညီညီတို႔ စံုတြဲရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ေနဘုန္းလတ္ရယ္ မုိးခုိေနတုန္း ဟုိဖက္၀ုိင္းက ေကာင္မေလးကို စရင္းေနာက္ရင္း ရုိက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ပံုပါ။ ဘာလူမ်ဳိးလဲေတာ့ မသိဘူး။ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။


ဒါကလည္း ကုမၸဏီမိသားစုေတြ႔ဆံုပြဲမွာ ရုိက္ထားတာပါပဲ။ Asia Pacificရဲ႕ မန္ေနဂ်ာသားေလးပါ။ ဖေအတူသားေလးပါ။ သူလည္း စင္ေပၚကို ေျပးေျပးတက္ပါတယ္။

ေအာက္ကပံုေတြကေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္မွာ ပါခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရုိက္တဲ့ ဓါတ္ပံုေတြပါ။


အရင္တုန္းက သံလြင္အိပ္မက္က ဦးစီးၿပီး သံုးလတစ္ခါ ရန္ကုန္အနီးတ၀ုိက္မွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြကို အလွဴသြားသြားလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ဒဂံုမွာရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ေနဘုန္းလတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သြားလွဴခဲ့တယ္။ အဓိကေတာ့ စာအုပ္ခဲတံ၊ စတဲ့ စာေရးကိရိယာေတြနဲ႔ ေငြသားနည္းနည္းလွဴခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ေနဘုန္းလတ္နဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ ေဘးမွာထုိင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို အမွတ္တရရုိက္ခဲ့တာပါ။


ဒီပံုကိုဘေလာ့ခ္မွာ အရင္တုန္းကလည္း တစ္ခါ တင္ဖူးပါတယ္။ ရန္ကုန္ကို ၂၀၀၅ေလာက္က ျပန္တုန္း တိရိစာၦန္ရုံမွာ ေျမာက္ဥကၠလာ မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက ဆရာမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ လာၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီထဲက သနပ္ခါးပါးကြက္က်ားနဲ႔ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ ပံုပါ။

သံေခ်းခြာခံရတဲ့ ဘေလာ့ခ္

ဘေလာခ့္မွာ ဘာမွ မတင္ေပမယ့္လည္း အၿမဲ လာဖတ္ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သိတဲ့သူေတြေရာ မသိတဲ့လူေတြအားလံုးကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဟိုတေလာက ဘေလာ့ခ္ကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေရးခ်င္စိတ္မရွိတာနဲ႔ ခဏပိတ္ထားလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တခုတ္တရနဲ႔ လွမ္းေမးၾကတဲ့လူေတြကို ပိုလို႔ေတာင္ ေက်းဇူးလည္းတင္ အားလည္း နာမိပါေသးတယ္။ တကူးတက ဖုန္းဆက္ၿပီးေမးတဲ့သူေတြဆို ဒီဘေလာခ့္ကို လာေတာင္ဖတ္ဖူးရဲ႕လားလို႔ ထင္မိတာ သူတို႔က “ဘေလာ့ခ္ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ၊ Hackခံလုိက္ရတာလား။” ဘယ္လိုလုပ္မလဲ အစရွိသျဖင့္ ၀ုိင္းၿပီး ေမးတဲ့အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသမိတယ္။ ငါဘာမွ မေရးတဲ့ ဘေလာ့ခ္အစုတ္ပလုတ္ေလးကို ဒီေလာက္ လူေတြလာလာဖတ္ေနၾကေသးတယ္ဆိုတာ သိလုိက္ရလို႔ပါ။ ဘေလာ့ခ္မေရးျဖစ္တဲ့ အဓိက အေၾကာင္းအရင္းက အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနလို႔လား။ ဒီစကားက တ၀က္ေလာက္ပဲ မွန္တယ္။ ဇင္ကိုလတ္ အလုပ္ရႈပ္တာကေတာ့ အၿမဲတမ္းပဲ။ တရက္ကို တစ္ပုိစ့္ေလာက္ ပံုမွန္တင္ျဖစ္တုန္းကလည္း ဒီေလာက္ရႈပ္တာပဲ။ အခုလဲ ဒီေလာက္ရႈပ္တာပဲ။

ဘေလာ့ခ္မေရးျဖစ္တဲ့အထဲမွာ ေရးဖို႔ကို နည္းနည္းစိတ္ပ်က္ေနတာေၾကာင့္လဲ ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔လူေတြက ဘေလာ့ခ္ေတြကို လုိက္ဖတ္ အားအားယားယား ျပႆနာေတြလုိက္ရွာ။ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဆီဗံုးမွာေတာင္ ဟိုဟာ၀င္ေအာ္ ဒီဟာ ၀င္ေအာ္နဲ႔။ သူတို႔ အဲဒီေလာက္ အခ်ိန္ေတြ ပိုေနရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲနဲေလာက္လိုခ်င္ေသးတယ္။ အင္တာနက္ေပၚတက္လုိက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သတင္းေတြ၀င္ဖတ္၊ စကၤာပူက ဓါတ္ပံုေဖာ္ရမ္ျဖစ္တဲ့ Clubsnapမွာ ဘာထူးျခားတာေတြရွိလဲ ၀င္ၾကည့္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဘေလာ့ခ္ေတြလုိက္ဖတ္ဒါေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္က ဘယ္လိုကုန္လို႔ကုန္မွန္းေတာင္မသိဘူး။

အရင္ အလုပ္ထဲမွာ အားရင္ အားသလို ဘေလာ့ခ္ေရးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ အျပင္မွာ အလုပ္ေတြရွားေနတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီေကာင္ေတြေတာ့ အလုပ္မထြက္ေလာက္ဘူးလို႔ မန္ေနဂ်ာက ထင္တယ္နဲ႔တူတယ္။ အလုပ္ေတြ ဖိခုိင္းေနတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ကုန္ခါနီးဆို ထံုးစံအတုိင္း Appraisalလုပ္ရတာနဲ႔ Goal settingေတြလုပ္ရတာနဲ႔။ Appraisalလုပ္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ၂၀၀၈မွာ အလုပ္လုပ္တာဘယ္လိုေနလဲ၊ ဘာေတြလိုအပ္လဲ ႏွစ္တုိင္းဒါပဲ။ သိပ္ေတာ့မထူးပါဘူး။ Goal Settingက်ေတာ့လဲ ဒီအတုိင္းပဲ ဒီကုမၸဏီမွာ လုပ္ေနတာ ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိေတာ့မယ္။ ဘာကို ထပ္ၿပီး လုပ္ရဦးမွာလဲ။ မႏွစ္ကလဲ ႀကဳိးႀကဳိးစားစားနဲ႔ တာ၀န္ကို ဒီထက္ပိုေက်ေအာင္ လုပ္မယ္။ ဒီႏွစ္လဲ ဒါပဲ။ Appraisalမွာ မန္ေနဂ်ာကို ေနာက္ႏွစ္ရမယ့္ Bonusအေၾကာင္းေမးေတာ့ Bonusကို မေမးနဲ႔တဲ့ အလုပ္မျပဳတ္ရင္ပဲ ေတာ္လွၿပီတဲ့။ ေကာင္းေရာ။