၂၉ႏွစ္ျပည့္လား ပိုစ့္၂၀၀ေျမာက္လား

အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္ လတစ္စင္း ေကာင္းကင္မွာ စီးဆင္းေနတယ္။ မဟုတ္ေသးဘူး။ အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ မည္းညစ္ညစ္ သမုိင္းေၾကာင္း အလွည့္အေျပာင္းမ်ားစြာနဲ႔ေလ။ ဒါဏ္ရာဆိုတာ ေပ်ာက္ဖို႔လြယ္ေပမယ့္ အမာရြတ္ေတြကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ ရွိတုန္း။ တာရာမင္းေ၀စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေလာကမာယာဆိုတာ အတီးခံရတဲ့ ဗံုေတြပါပဲ။ အသံမထြက္တာက လြဲလို႔ေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြေျပာတာေတာ့ “လူေတြဟာ ကုိယ့္သမုိင္း ကိုယ္ေရးေနၾကတာပဲ”တဲ့။ အင္း . . . ကိုယ့္သမုိင္းကိုယ္ေရးရင္း ရာဇ၀င္ေတြ ရုိင္းေအာင္ လုပ္ေနတဲ့သူေတြကိုေတာ့ မုန္းမိတာအမွန္ပဲ။ ထားပါ . . .။ ကံတရားဆိုတာ ပန္ကန္ျပားလို ၀ုိင္း၀ုိင္းေလးပါ။ တခ်ိန္သူ႔ကံသူ႔ဟာသူ အက်ဳိးေပးလိမ့္မေပါ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ အေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ၀ိုးတ၀ါး၊ တကယ့္ကို ၀ိုးတ၀ါး။ အင္း ျမဴႏွင္းေတြနဲ႔ အံု႔မႈိင္း အရုိးၿပဳိင္းၿပဳိင္း ညေနအိုတို႔ ဖယ္ၾက။ သြားၾက။ ငါ့လမ္းကို ငါေဖာက္ ငါ့ဘာသာ ငါ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္။ မေသခ်ာမႈေတြမ်ားတဲ့ ဒီေလာကႀကီးမွာ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ မင္းကိုကိုယ္သိပ္ခ်စ္တယ္လို႔ ၁၀တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အင္း . . ရယ္ေတာ့ ရယ္ရသား။ အဲဒီေသခ်ာမႈေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့တာကိုး။ အေဖကေတာ့ မွာဖူးတယ္။ အသက္ သံုးဆယ္မေက်ာ္ေစနဲ႔တဲ့။ ေဖေဖေရ . . ေနာက္ႏွစ္ဆို သံုးဆယ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ အဲဒီေတာ့ သံုးဆယ္လား။ သံုးဆယ့္တစ္လား။ အင္း. . . ဒါမွမဟုတ္ မနက္ျဖန္လား၊ သန္ဖက္ခါလား။ ေသခ်ာတယ္ . . အခုထိေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္းတို႔ကို ခုံမင္ေနတုန္းပဲေလ။ ေနာက္ဆံုး ေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္လုိက္တယ္။ ငါ့ေျခေထာက္တစ္စံု . . . ညအိပ္ရာ၀င္တုိင္း နဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး စဥ္းစားပါ။ သင္ဒီေန႔ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ။ ဘာရခဲ့သလဲ။ ပညာ၊ ပိုက္ဆံ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုသိုလ္တစ္ခုခုရခဲ့သလား။ မရခဲ့ရင္ မနက္ျဖန္ ဘာရေအာင္ လုပ္မလဲ။ အင္း . . . ငါလိုခ်င္တာအဲဒီအေတြးေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေခါင္းအံုးနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ ထိလုိက္တာနဲ႔ တုံးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္းတစ္ခုပဲ ျဖစ္ေပတယ္။ ေအာက္ကိုထပ္ငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ ငါ့ ေျခေထာက္တစ္စံုက ဂုဏ္ယူ ၀င့္ၾကြားစြာနဲ႔ . . . ။ ငါရပ္တည္ျခင္း ၂၉ႏွစ္ျပည့္အတြက္ေပါ့။

ဘေလာ့ခ္Readerဘ၀ကေန ဘေလာ့ခ္ေလာကကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ဘန္းစကားေတြ လန္းေနခဲ့တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာေၾကာင့္ ဘေလာ့ခ္ေရးျဖစ္လဲ စဥ္းစားတုန္းဘေလာ့ခ္ေတြေခတ္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ႏွလံုသားတစ္ခုအလုပ္ျပဳတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတိုးသီရိ သုဓမၼရာဇာ အဂၢမဟာသေရစည္သူ အလကၤာေက်ာ္စြာ ၀ဏၰေက်ာ္ထင္ ဇင္ကိုလတ္ကို သမၼတအျဖစ္ေရြးၾကလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္စားခ်င္ေသာ အစားအစာမ်ားမွာ ပုဇြန္ထုပ္၊ ငါးခူဆီျပန္နဲ႔ အသုပ္စံုလား၊ ၂၀မိနစ္ ကာလသားခ်က္လား၊ ေျမာင္းျမက ဒယ္ေလးေခါက္ဆြဲလားဆိုတာကိုမသိခင္ စားေနက်ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ခ္ဂါရဲ႕ ညေနစာကိုပဲ စားသံုးခဲ့တယ္။ စံုတြဲေလးသြားၾကည့္သင့္တဲ့ ရုပ္ရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စံုတြဲသြားမၾကည့္သင့္တဲ့ ရုပ္ရွင္ျဖစ္ျဖစ္ လူသတ္သမေခ်ာေခ်ာေလးေတြကေတာ့ မိုက္တာေသခ်ာတယ္။ အခုေရးေနတဲ့ စာဟာ ေမာ္ဒန္ဆိုတဲ့အႏုပညာလား။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေျပာရမွာေတာ့ ရွက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုထိ တာ၀န္မေက်ေသးဘူး။ မဟူရာညရဲ႕ စက္ႏႈိးသံကို နားေထာင္ရင္းေနာက္ဆံုးေတာ့ မုိးရာသီမွာ ရူးသြားၿပီေလ။ႏွင္း၀ိညာဥ္တစ္စက္ရဲ႕ နိဂံုးဟာ အိပ္မက္ပန္းေတြ ပြင့္တဲ့သစ္ပင္မဟုတ္ေပမယ့္ ေမွာင္ေနတဲ့အလင္းေရာင္ျဖစ္ေပတယ္။ ေၾသာ္ . . . ႀကဳိးျပတ္ေနတဲ့ဂစ္တာတစ္လက္ကေတာ့ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ၿငိမ္ကုပ္ တိမ္တစ္အုပ္လို လႊင့္ေမ်ာရမယ့္ေန႔ေတြကို ေစာင့္ေနေလရဲ႕ . . .။