အို . . .အိပ္မက္ရင္ကြဲ

တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ နာမည္အႀကီးဆံုးစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ ေရႊဖိနပ္မွာ အစိမ္းေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ႏွင့္ ေကာင္မေလးထဲမွ အရမ္းႀကဳိက္တဲ့ စာသားတစ္ခ်ဳိ႕ကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။

လူမုိက္ကို ရွာေသာ္ ေရထဲမွာေတြ႔၏။ ထိုလူမိုက္က ထိုေရကို လက္ခုပ္ျဖင့္ ဆယ္ေသာက္ျပန္၏။ ထို႔အတြက္ သူဒူးေထာက္ခဲ့ရေသးသည္။ သူ႔အပါးသို႔ က်ည္ဆန္မွန္ထားေသာ အိပ္မက္တစ္ခု ျပဳတ္က်လာသည္။ ထိုအိပ္မက္သည္ ရင္ဟက္တက္ကြဲေန၏။
အို . . အိပ္မက္ရင္ကြဲ . .

+ ထိုသို႔ျဖင့္ပင္ ငါတို႔ေ၀းၾကေတာ့မည္ ထင္ပါသည္ ခ်စ္သူ...။
+ ငါတို႔၏ခြဲခြာခ်ိန္တြင္ ေက်ာက္ႏွင္းဆီတို႔သည္ ျမရြက္ကို ပန္ရင္း ေျမာက္ျပန္ေလထဲ ေၾကြက်သြားၾကလိမ့္မည္။ ေလာကသည္ နီမႈိင္းေနအံ့။ အရာရာသည္ တုန္ေဖ်ာ့အိုမင္းကာ ငါတို႔ကို မ်က္စိမွိတ္လုိက္ၾကပါလိမ့္မည္။
+ ျမဴေတြကို ဖြားခနဲ ေဖာက္ခြဲရင္း ၿပဳိကြဲေနေသာ ေဆာင္းရာသီသည္ အေ၀းေခါင္းေလာင္းကို ကိုက္ခ်ီပ်ံသန္းလာလိမ့္မည္။ ေခါင္းေလာင္းသံကို ငါတို႔ၾကား၏။ သို႔ေသာ္ေခါင္းေလာင္းသံသည္ ငါတို႔ကို မၾကား။ ေခါင္းေလာင္သံျဖင့္ ငါတို႔သြားၾကမည္။ သို႔ေသာ္အတူကားမဟုတ္။ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆီ။

+ ငါတို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကရလိမ့္ဦးမည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ ျပတ္အံ့မူးမူး ဂစ္တာႀကဳိးကေလး၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ႏွင့္ တူလိမ့္မည္။ အခ်ဳိ႔က ငါတို႔ကို သနားၾကဦးမည္။ အခ်ဳိ႔ေၾကာင့္ ငါတို႔လည္း သနားခံရဦးမည္။ ရာဇ၀င္ေတြက သူတို႔၏ မ်က္ႏွာထက္မွာ အလံနက္ကို တစ္၀က္စီလြင့္ထူၾကလိမ့္မည္။ ငါ့ရင္အံုသည္ ေတာင္ကုန္းကမူမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ထိုအလံက ငါ့ရင္အံုမွာ စိုက္ၿပီး ပ်ံလိမ့္မည္။ ေသခ်ာေနခဲ့ၿပီ။
+ တိမ္ခက္တို႔သည္ မလွပ၊ ေဆာက္ခ်က္လြန္ထားေသာ ပန္းပုရုပ္ကို အျပာေရာင္ေသြးေတြစိုသည္။ ဖရိုဖရဲႏွင့္ ေကာင္းကင္မွာ က်ကြဲသည္။ ငါေျပာခ်င္ေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိ၏။ သို႔ေသာ္ထိုစကားသည္ ရင္ဘတ္ေဆာင့္တြန္းခံရၿပီးလဲက်သြားသည္။ ငါ . . ဘာမွ မေျပာျဖစ္ေတာ့။ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး လမ္းမွာရယ္မည္။ အက္ကြဲစြာ...။
+ ငါထူေသာ ကံ့ေကာ္ေက်ာက္တုိင္တစ္ခုရွိသည္။ ထိုေက်ာက္တုိင္သည္ အကုိင္းျဖာ၏။ အပြင့္ေ၀၏။ ငါက မခူး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငါ့ကို ခူးၾကၿပီ။ ေဆာင္းလက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ပင္ ငါ ဆုေတာင္းဖူးျပန္၏။ သို႔ေသာ္ ငါ့အတြက္ ပြင့္ေသာ တံခါးတို႔မရွိၾက။ ငါေမွာင္သည္။ ငါ လြမ္းသည္။ အိုဘယ့္ ခ်စ္သူရယ္... ဟု ငါျမည္တမ္း၏။ ထို႔ေနာက္ငါ့ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ ငါကိုက္ထားရေတာ့သည္။
+ ခ်စ္သူ၏ မ်က္ေတာင္နက္သည္ ငါ့အေတြးေတြကို အုပ္စိုးေသာ မိုးဓားတစ္လက္ျဖစ္၏။ ငါ... အခါခါရိုက်ဳိးရင္း ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့ဖူးသည္။ ခုအခါငါ့ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္ မီးေလာင္၏။ ေမွာ္ပညာေျမာက္ေသာ မ်က္ရည္အစက္စက္တို႔က ေကာင္းကင္အထပ္ထပ္ျဖင့္ ငါ့ကိုရြာသည္။ မီးၿငိမ္း၏။ သို႔ေသာ္ငါကားမၿငိမ္းေတာ့ေခ်။

+ ေလဆန္ေတြတိုး၏။ ၿဂဳိဟ္ေတြအုပ္စုလုိက္ ေၾကြ၏။ ေရႊဖိနပ္မွာ အစိမ္းေရာင္ၾကက္ေျခခတ္ႏွင့္ ေကာင္မေလး ငါ့ကို စေတးထားခဲ့ၿပီလား။ ငါသည္ ငါ့ဒိုင္ယာရီၾကားမွာ ျပန္ညပ္ေနေသာ ၀ါးရြက္ေျခာက္ကေလးသာ ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေသခံၿပီး ငါဆက္ခ်စ္သြားဦးမည္။ အို . . .ခ်စ္ . . .သူ။ ဒီခင္တန္းမွာ ခ်မ္းေျမ႔ျဖဴစင္ပါေစ။
+ သစၥာေတြ ငါဆိုမည္။ အလင္းေလ်ာ့ေျပခ်ိန္တြင္းမွာ `ႏွင္းေရ . .ႏွင္းရဲ႕´ဟု ေအာ္ပစ္လုိက္မည္။ `ရင္ကြဲသံ´ျဖစ္၍ ဗ်ပ္ေစာင္းတို႔ျဖင့္ ျခံရံသည့္တုိင္ ခ်ဳိမည္မထင္။ လူ႔သမုိင္းထဲက အက်အဆံုးနည္းနည္းနဲ႔ စစ္ရႈံးခဲ့သမွ် ငါတို႔ထက္ ကံေကာင္းၾက၏။ ငါတို႔အတူရပ္ေနၾကမည္။ သို႔ေသာ္ငါတို႔ မတူျခားနားစြာရပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္မည္။ အို . . ခ်စ္သူ . .
+ ခြဲၾကေတာ့မည္လား။ လက္တြဲမျဖဳတ္ခင္အထိေတာ့ လက္ခ်င္းၿမဲၿမဲဆုပ္ခဲ့ခ်င္သည္။ ရင္ခတ္ႏႈတ္ခမ္း အလြမ္းဆံမွ်င္တို႔လည္း ပ်ံ႕လြင့္ ...။ ထိုသို႔ျဖင့္ . .
+ ငါႏွင့္ ခ်စ္သူသည္ .. ..

ေရႊဖိနပ္မွာ အစိမ္းေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္ႏွင့္ ေကာင္မေလးထဲမွ - တာရာမင္းေ၀