ဥကၠာပ်ံ အပုိင္းအစမ်ား

ဒီရက္ပိုင္း ဆရာတာရာမင္းေ၀ရဲ႕ စာေတြခ်ည္းပဲ တင္ေနတာ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရက္လည္တဲ့ ေန႔အထိ တစ္ေန႔တစ္ခုတင္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားလို႔ပါ။ အခုဒီေန႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဥကၠာပ်ံ အပုိင္းအစမ်ားဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက တခ်ဳိ႕ကို ျပန္ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ပါ။ `ဘာမွ မလုပ္သူသည္ သူေတာင္းစားလုပ္ရသည္´ဟူေသာ အဆိုရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မလုပ္ပါ။ သူေတာင္းစားလည္း မလုပ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွ မလုပ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာမွမရွိေသာ အိုးတစ္လံုးျဖစ္ခ်င္ပါသည္။ အထဲမွာ ဘာမွ ထည့္မထားခ်င္ပါ။ ထိုသို႔ျဖင့္ အမ်ားႀကီးရွိေနခ်င္ပါေတာ့သည္။

စၾကာ၀ဠာႀကီးသည္ သက္ေတာ္ရွည္၏။ သူ႔အတြက္ သူရပ္တည္ေနျခင္းမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ . . .ဟုေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရပ္ေန၏။ သို႔ေသာ္...ရပ္ေနျခင္းသာျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း မဟုတ္။ မည္သူ႔အတြက္မွလည္း မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ေရာ...သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္မည္ေလာ။

ကၽြန္ေတာ္ ေရလိုစီးခဲ့ပါသည္။ အေကြ႔အေကာက္မ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းခဲ့ပါသည္။ ၾကည္လင္စြာ စီးခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္...ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚတြင္ အမႈိက္သရုိက္အခ်ဳိ႕ လည္း ပါလာႏုိင္ပါသည္။

ကဗ်ာေတြေရးမည္။ စာေတြေရးမည္။ သို႔ေသာ္ အပိုင္လည္း ယူမထားခ်င္။ ေပးလုိက္မည္။

အိပ္မက္မ်ားစြာကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးပါသည္။ ထိုအိပ္မက္မ်ားကို ဖမ္းဆုပ္ကိုင္တြယ္၍ မရပါ။ ကၽြန္ေတာ္ႀကဳိးစားဖူးပါသည္။ ဖမ္းဆုပ္ကိုင္တြယ္၍ ရဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ...ထိုျဖစ္ရပ္ကပင္လွ်င္ ေနာက္ဆံုးမွာ အိပ္မက္ျဖစ္ေနပါသည္။

ေလာကီအမိုက္ေမွာင္ထဲမွ လြတ္ေျမာက္လိုၾက၏။ ခ်င့္ခ်ိန္ၾကည့္ရဦးမည္။ မည္သည့္အရာက ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသနည္း။

အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ ႀကဳိးႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္တတ္၏။ အခ်ိဳပသူမ်ားက ႀကဳိးမပါဘဲ ခ်ည္ေႏွာင္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ခံခဲ့ရဖူးသည္။

အမွန္တရား ေခၚရာကို ကၽြန္ေတာ္သြားမည္။ (ကၽြန္ေတာ့္ကို ဇက္ႀကဳိးမတပ္ဘူးဆိုလွ်င္...)

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာက္စိမ္းလို တခၽြင္ခၽြင္ျမည္ခ်င္သူ မဟုတ္။ ေက်ာက္ခဲလို တ၀ွီး၀ွီးလိမ့္ခ်င္သည္။ လမ္းဖယ္ေပးၾကေစလိုသည္။

တစ္ . . ႏွစ္ . .သံုး . . သူရဲေကာင္းေတြလည္း ခါးကုန္းသြားသည္။

ျမက္ပင္ကေလးမ်ား ႀကီးထားလွ်င္ သစ္ပင္နီးနီးရွိမည္ေလာ။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွျပန္မေျပာေခ်။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိသမွ်အားလံုးေပ်ာက္ဆံုးသြားဖူး၏။ သတင္းစာထဲမွာ ေၾကာ္ျငာ မတည့္ျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ၿငိမ္းခ်မ္းသြားပါသည္။ ဘာမွမရွိသျဖင့္ ဘာမွလုပ္စရာမလိုေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္က ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့။

မည္သူ႔ကိုမဆို မည္သည့္အရာကို မဆို အျပစ္ရွာလွ်င္ ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။ `အဲဒီေခတ္ ကုန္သြားၿပီ´ဟု ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ရယ္ပြဲဖြဲ႔ခဲ့ဖူး၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ `အျပစ္´မရွာေတာ့ပါ။ `အေျဖ´ကိုသာ ရွာပါေတာ့သည္။

ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း မဟုတ္။ ခြင့္လႊတ္ျခင္းကသာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းျဖစ္သည္။ အေဖာ္မပါလည္း တစ္ေယာက္တည္း ရပ္တည္မည္။ ခြင့္လႊတ္ျခင္းျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမည္။

အကၤ်ီကို ေက်ာက္ျပားႏွင့္ ရုိက္ေလွ်ာ္လိုက္၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေရာ ဘာႏွင့္ ရုိက္ေလွ်ာ္္မည္လဲ။

သူေဌးႀကီးလက္ထဲမွ ျပားေစ့သည္လည္း သူေတာင္းစားလက္ထဲမွ ျပားေစ့ႏွင့္ တန္ဖိုးညီသည္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဥကၠာပ်ံ အပုိင္းအစမ်ား - တာရာမင္းေ၀