Programmerလား၊ Engineerလား

လူတုိင္း ငယ္ငယ္တုန္းက သားသား(ဒါမွမဟုတ္)မီးမီး ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ၊ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းမ်ဳိး ေမးခံဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုေမးခံရတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္မယ္လို႔ပဲ ေျဖခဲ့တယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္အျပင္ တျခားဘာလုပ္စရာရွိမွန္းလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မသိေလာက္ပါဘူး။ အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာကိုေတာင္ အေဖေရာ အေမေရာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေနလို႔ သိတာေနမွာ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ၉တန္း ၁၀တန္းေန႔ရက္ေတြရဲ႕ အိပ္မက္တုိင္းမွာ YIT(ယခင္ RIT)က တုိင္းလံုးႀကီးေတြနဲ႔သာ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ၁၀တန္းေျဖၿပီး တကၠသိုလ္မတက္ ရေသးခင္မွာေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တက္ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ Cတို႔ Pascalတို႔၊ Qbasicတို႔ေပါ့။

ပထမဆံုးတက္ျဖစ္တာေတာ့ ACEမွာပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ KMD, S.H.E, MCCစသည့္ျဖင့္အစံုပဲ။ Programming ကို စသင္ေတာ့ ဆရာမက FlowChartေတြကို သင္ေပးပါတယ္။ Programming ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ သိတဲ့ေကာင္မဟုတ္ေတာ့ ဒီပံုေတြကို ဘယ္ထဲမွာ ဆြဲထည့္ရမွာတုန္း၊ ဒီပံုေတြကို ကြန္ပ်ဴတာထဲ ဆြဲထည့္လုိက္တာနဲ႔ ပရိုဂရမ္ဆိုတာေတြ ထြက္လာေရာလားဆိုၿပီး ေပါက္ကရေတြခ်ည္း ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလို ပါရမီပါခဲ့တာေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လြယ္လြယ္နဲ႔ အေလ်ာ့မေပးပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက အကိုကရွင္းျပပါတယ္။ ကြန္ျပဴတာမွာ Hardware, Softwareနဲ႔ DTPပိုင္းေတြရွိတယ္တဲ့။(အခုဆိုရင္ေတာ့ Internet Security, Networking စတာေတြပါ ပါလာမယ္) ဘယ္အပိုင္းကို စိတ္၀င္စားတုန္းတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ အရမ္းေတာ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အကုန္လံုးစိတ္၀င္စားတယ္ ဆိုၿပီး အကုန္ေလွ်ာက္တတ္ေပမယ့္ ဘယ္ဟာမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ျဖစ္မလာပါဘူး။

Programming နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပထမဆံုး အဆင္ေျပေျပျဖစ္ သြားတာေတာ့ အေမကကြန္ပ်ဴတာ ၀ယ္ေပးေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ Pascalပရိုဂရမ္ေတြ စမ္းရင္းသပ္ရင္းနဲ႔ပါ။ စာလံုးေလးေတြကို သူ႔ဘာသာသူ ဟုိကထြက္လာလုိက္၊ ဒီကထြက္လာလုိက္ျဖစ္ေအာင္ ေရးၾကတာ။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း စတိုးဆုိင္ပရိုဂရမ္ အေသးစားေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္၊ ၀န္ထမ္းလစာစတာေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေရးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာလုိင္း ေလွ်ာက္ဖို႔ ေဖာင္ေတြတင္လို႔ ရၿပီဆိုေတာ့မွ ေက်ာင္းတက္ရမွာက ႀကဳိ႔ကုန္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ သန္လ်င္မွာတဲ့။ သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္မက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိပ္မက္တိုင္လံုးႀကီးေတြ ၿပဳိက်သြားပါၿပီ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္နားလည္လုိက္တာက ငါတက္ခ်င္တာ YITဆိုတဲ့ ေက်ာင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာလုိင္းမွာ က်င္လည္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲလိုေတြးပစ္လုိက္တယ္။ ပရိုဂရမ္မာ ျဖစ္ခ်င္တာဆိုၿပီး အကိုရွိတဲ့ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ စလုပ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ (အေျပာင္းအလဲက အဲဒီလိုျမန္ပါတယ္)

Temasek Polyမွာ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ေတာ့ ITဆိုၿပီး ေလွ်ာက္လုိက္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး ရလာေတာ့ Electronicပါတဲ့ေလ။ မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တတ္ခ်င္တာ ကြန္ပ်ဴတာေလ။ အဲဒီ Electronicဆိုတာႀကီးမဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းက တာ၀န္ရွိသူေတြက Second Yearမွာ Computer Engineeringဆိုတဲ့ courseကို ေျပာင္းလုိ႔ ရတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အင္တာနက္ေပၚက HTMLေတြကို ေလ့လာရင္း၊ Websiteေတြ ကိုယ့္ဘာသာလုပ္ရင္း၊ V=IRတို႔၊ 1+1=10တို႔နဲ႔ ၁ႏွစ္တာ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ Programming Subject၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ subjectေတြမွာပဲ အမွတ္ေကာင္းၿပီး တျခားMajor Subjectေတြမွာ အမွတ္နည္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ Computer Engineeringဆိုတဲ့ Courseကို မတက္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ Electronicနဲ႔ ဒီပလိုမာရေပမယ့္ အလုပ္ကိုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြခ်ည္းလုိက္ရွာမိတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးအလုပ္ရေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္မွာ။

ITပိုင္းကို လိုက္ၾကည့္၊ အလုပ္လည္း တကယ္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့မွ အရမ္းတုိးတက္ေျပာင္းလဲတာ ျမန္ေနတဲ့ ITလုိင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လားလားမွ မဆုိင္ေတာ့သလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ အလုပ္ရွင္ေတြက ေရးေစခ်င္တဲ့ ေဆာ့၀ဲလ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္မသိသလို၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္တတ္တာေတြကို လည္း IT Companyေတြက မလိုပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အခုလက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ Engineering Companyမွာ အလုပ္ရခဲ့တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ သြားတာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာလုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္္ အဆင္ေျပေနၿပီဆိုတာပါပဲ။ (စက္ေတြကိုင္ရတာဆိုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာပိုင္းျဖစ္ၿပီး စက္ေတြ ထိန္းခ်ဳပ္တာ ကြန္ပ်ဴတာေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာပိုင္းလဲပါတာေပါ့။) ေနာက္တစ္ခုက မဂ်စ္ဆီမွာ တင္ဖူးတဲ့ the world without engineers ဆိုတဲ့ ပံုေလးေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ရလုိက္တဲ့အခါ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတြက ပိုပိုၿပီး တိုးပြားလာခဲ့တာပါ။ အင္း . . . ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုတာေလ။