အင္တာနက္ေပၚက ေၾကာက္စိတ္

ကၽြန္ေတာ္Polytechnicမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ျမန္မာေတြ အစည္းအေ၀းလုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမွာရွိသမွ် ျမန္မာေတြကို လုိက္ၿပီး စည္း႐ံုးၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ အာဇာနည္ေန႔ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ဆံုးသြားတဲ့ အာဇာနည္ႀကီးေတြကို ေခတၱၿငိမ္သက္စြာ ဂါရ၀ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒါကို တခ်ဳိ႕က ႏုိင္ငံေရးလုပ္တာဆိုၿပီး ျပႆနာတက္မွာ ေၾကာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းျမန္မာႏုိင္ငံကေန ေက်ာင္းသားေတြ ထပ္ၿပီးလာလို႔မရေတာ့မွာ စိုးရိမ္ခဲ့ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံျခားကို ေရာက္ၿပီးတာေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား ဂါရ၀ျပဳေနစဥ္

ေနာက္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံလြင္အိပ္မက္ အီဇင္း လုပ္ျဖစ္ေတာ့လဲ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့စာမူေတြ ထည့္မလားဆိုၿပီး အျပင္းအထန္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အီးဇင္းက ျမန္မာလူငယ္ေတြကို စိတ္ဓါတ္ျမွင့္တင္ေပးဖို႔၊ အေတြ႔အႀကဳံေတြ ဖလွယ္ႏုိင္ဖို႔၊ လူငယ္ေတြ သိခ်င္တာေတြ သိႏုိင္ဖို႔ဆိုတဲ့ ျမန္မာလူငယ္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္တဲ့ အီးဇင္းတစ္ေစာင္ျဖစ္လာပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တျခား ႏုိင္ငံေရး ၀က္ဆိုဒ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အီးဇင္းကို ျမန္မာႏုိင္ငံက လူငယ္ေတြ ၀င္ဖတ္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာပါရင္ ၀က္ဆိုဒ္အပိတ္ခံရမွာကို ေၾကာက္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံကေန အီးဇင္းကိုဖတ္လို႔ မရေတာ့မွာ စိုးရိမ္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ ေရးခ်င္တာေတြ ေရးဖို႔၊ အေတြ႔အႀကဳံေတြ ဖလွယ္ဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘေလာ့ခ္ကို လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအင္တာနက္ဆိုတဲ့ လြတ္လပ္က်ယ္၀န္းတဲ့ ေကာင္ႀကီးေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတာေတြကို အမွန္အတုိင္းေျပာႏုိင္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ထင္သလိုျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ဘေလာ့ခ္ေရးေတာ့လည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံကလူေတြကို ျပန္ၾကည့္ရပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ blogspotကို ဖြင့္လို႔မရေတာ့ရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံက ဘေလာ့ခ္ကာေတြေတာ့ ဒုကၡပဲ။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္တာနဲ႔ ေလဆိပ္မွာလာေစာင့္ေနမယ္တဲ့။ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္နဲ႔ အဖမ္းခံရလိမ့္မယ္။ ဆိုတဲ့ စကားသံေတြ ခဏခဏ ၾကားေနရပါတယ္။

ႏုိင္ငံေရးအျပင္ကို တျခားကိစၥေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တခုခုေရးလုိက္ရင္ မွားသြားမလား။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ခ္ကို သူမ်ားဆီက Tamplateခိုးထားတယ္ ေျပာၾကမလား။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ခ္က သူမ်ားဘေလာ့ခ္ေတြနဲ႔ ကာလာတူေနလား။ ေရးလုိက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက စာဖတ္သူကို အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစတာလား။ ေရးလုိက္တဲ့ ျမန္မာစာသတ္ပံုေတြက မွန္ရဲ႕လား။ အဲဒီလို စိုးရိမ္ျခင္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပိုစ့္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ေရးဖို႔ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနတတ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ နင့္ဘေလာ့ခ္ကို နင့္ဘာသာေရးတာ ဘာျဖစ္လဲဆိုၿပီးေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္ရဲ႕ အယ္ဒီတာတစ္ဦးအေနနဲ႔ အမွားေျပာမိရင္ သံလြင္အိပ္မက္ နာမည္ကိုထိခုိက္မလား။ ဒါကေတာ့ မဆုိင္ပါ။ သံလြင္အိပ္မက္ထဲမွာ ဇင္ကိုလတ္ပါေပမယ့္ ဇင္ကိုလတ္ရဲ႕ Danger Zoneဟာ သံလြင္အိပ္မက္မဟုတ္ပါဘူး။

ျမန္မာႏုိင္ငံက ဘေလာ့ခ္ေရးခ်င္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အင္တာနက္ေပၚမွာ စာေပစီစစ္ေရး ရွိတယ္ဆိုလို႔တဲ့။ သူဘေလာခ့္ မေရးပါဘူးဆိုလို႔ ဘယ္က စာေပစီစစ္ေရးမွ မရွိပါဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြဟာ အရာရာကို ေလ့လာသင္ယူခ်င္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ခံစားရတာ၊ ကုိယ္ၾကားဖူးတာေတြကို မွ်ေ၀ခ်င္ၾကတယ္။ အတားအဆီးေတြ အပိတ္အေႏွာင္ေတြကို မႀကဳိက္ဘူး။ တခါတေလေတာ့လဲ ေတြးမိတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီးတစ္ခုလံုးေတာင္ ေထာင္က်ေနတာ ဘာကိုေၾကာက္ေနတာလဲ ဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ဘာသာ သနားမယ္ဆို သနားစရာေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာကို စိတ္မွန္းနဲ႔ပဲ လြမ္းေနရတာ။

ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ ေၾကာက္စိတ္ေတြကို ဖယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္တာကို ေရးပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိထားတဲ့ အမွန္တရားေတြကို ေရးပါမယ္။ အမွန္ကိုေျပာတာ အမွန္ကိုလုပ္တာ ႏုိင္ငံေရး လုပ္တာလို႔ေျပာမယ္ ဆိုရင္လည္း မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးေပၚမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြကို ကင္းႏုိင္သမွ်ကင္းေအာင္ ေနပါေတာ့မယ္ . .။