ငယ္ငယ္တုန္းက.....

မေလေျပက ေရးဖို႔အတြက္ တက္သြားေတာ့လည္း ေရးေပးရတာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဒါသအရမ္းႀကီးပါတယ္။ ႀကီးတာကမွ ေဒါသႀကီးတာလား ေဒါသေသးတာလား မသိတတ္ခင္ အူ၀ဲလို႔ ေအာ္တတ္ကတည္းက ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘာကို မရလို႔မွန္း ဘာျဖစ္လို႔မွန္း မသိပဲကို ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေအာ္ၿပီး ငိုတယ္လို႔ ႀကံဳတုိင္း အေမက ေျပာျပတယ္။ ငိုတာမွ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တဇက္ဇက္တုန္ၿပီး ေအာ္ရင္း ေအာ္ရင္း အသံေတြပါ ျပာလာတယ္တဲ့။ စကားကလည္း မေျပာတတ္ေသးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာလိုခ်င္မွန္းလည္း မသိ။ အေမနဲ႔ အေဖက ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းလည္း မသိ။ မသိျခင္းေတြၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေဒါသႀကီးတတ္တာကို သိခဲ့ၾကတယ္နဲ႔တူပါတယ္။

ေဒါသႀကီးဆို အဂၤါသားကိုး။ အဲ... အဂၤါသားဆုိမွ ေလး၊ ငါးႏွစ္သားေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြက အဂၤါျခေသၤ့၊ ေရွ႕ေတာင္ေကြ႔ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စရင္လည္း ေဒါသထြက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာ္ဟိန္းသိပ္ႀကဳိက္တာ။ အဲဒီေက်ာ္ဟိန္းကို စကားမပီေတာ့ ေက်ာ္ဟန္းလို႔ ေခၚတယ္။ ဒါကို ဦးေလးက ေဟ့ ေက်ာ္ဟန္း...ခ်မလားကြ ဆိုလို႔ကေတာ့ ဦးေလးကို ေျပးေျပးၿပီးထိုးေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသဒါဏ္ေတြကို အခံရဆံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဗီရိုပုေလးျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဗီရုိေလးက သံုးေပေလာက္ပဲ ျမင့္တာပါ။ ေဒါသထြက္တုိင္း အဲဒီဗီရုိေလးကို ေဆာင့္ေဆာင့္ကန္တတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ တံခါးေတြေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီးပိတ္လုိက္ ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီးဖြင့္လုိက္လည္း လုပ္ဖူးတယ္။

ေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာတာ ရင့္သီးတာတို႔၊ ေအာ္ဟစ္ၿပီးေျပာတာတို႔ဆိုရင္ အေဖက အၿမဲဆံုးမပါတယ္။ “သား ဟိုတစ္ေန႔က စာက်က္တဲ့အထဲမွာ ႏႈတ္ခ်ဳိ လွ်ဳိတစ္ပါးတို႔။ ပ်ားသကာလို ခ်ဳိလွေစတို႔ ပါတယ္ေလ။ အဲဒါကို မေမ့ပါနဲ႔” ဆိုလို႔ ေဒါသလည္း နည္းနည္းေပ်ာက္သြားမယ္နဲ႔တူတယ္။ ေဒါသႀကီးတာနဲ႔ မဆုိင္ေပမယ့္ ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းဆိုလို႔ ဘယ္ေလာက္ ေဆာ့ခဲ့သလဲဆိုတာကို ျပန္ေျပာျပခ်င္တယ္။ ေဆာ့တာကမွ တျခားသူနဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး ညီညီ(သံလြင္)နဲ႔ပါ။ ဘယ္အရြယ္လည္းဆိုတာကို မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အျဖစ္အပ်က္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ညီညီတို႔အိမ္က ၇ေပေလာက္ျမင့္မယ့္ ထပ္ခိုးေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္ ကရာေတးခ်ကစားၾကတာပါ။ ကစားရင္း ကစားရင္း ညီညီ့ကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ထည့္လုိက္တာ ထပ္ခုိးေပၚကေနၿပီး စာအုပ္ဖတ္ေနတဲ့ေအာက္က ညီညီ႔အမႀကီးေပၚကို ျပဳတ္က်သြားပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေအာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ညီညီကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပဲ အမႀကီးေတာ္ေတာ္ေလးကို နာသြားတာကို သိလုိက္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေၾကာက္လုိက္တာ ဘာကို ေၾကာက္မွန္းမသိေအာင္ကို ေၾကာက္တာ။ အင္း ငယ္ငယ္တုန္းက အဲလိုမ်ဳိးလည္း ကစားခ်င္တုိင္းကစားၿပီး တစ္ခုခုဆို ေၾကာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အရြယ္ေလးေရာက္လာၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဟိုး...အရင္တစ္ေယာက္ေသာသူက ေဒါသအရမ္းႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က “ဟဲ့”ဆိုၿပီး နည္းနည္းေလးေအာ္လုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို “နင္ေနာ္ .... ဘာဟဲ့လဲ”ဆိုၿပီး ဘာျဖစ္ခ်င္လို႔တုန္းဆိုတဲ့ ရုပ္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသေတြလည္း ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ကုန္ေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔က်ေတာ့ ျပန္ၿပီး ေဒါသေတြ အတစ္လုိက္ထြက္ရပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူကေတာ့ အရမ္းေခါင္းမာလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူနားလည္ေအာင္ ပါးစပ္က အျမႈပ္ေတြ ထြက္ေလာက္ေအာင္ ရွင္းေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရေလ ေဒါသေတြ ထြက္ေလပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လည္းဆို ဆက္ထြက္စရာေဒါသမက်န္ေတာ့ေအာင္၊ ေဒါသထြက္ၿပီး ေမာေလာက္ေအာင္ကို ျဖစ္ရတယ္။

အမွန္ေတာ့ ေဒါသျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဘာသာေရးရႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ ခႏၶာကိုယ္ကို မီးေတြ ေလာင္ကၽြမ္းေနတာပါပဲ။ အဲဒီလို ေလာင္ကၽြမ္းတဲ့မီးကို အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႔မွ ျပန္မထိန္းႏုိင္ရင္ ဒုကၡနဲ႔ လွလွနဲ႔ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကိုယ့္ေဒါသေတြကို ထိန္းရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း လူအမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံရတာဆိုေတာ့ ေဒါသထြက္လို႔ မျဖစ္တာခ်ည္းပဲေလ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ လူတုိင္းကို သံတမန္ဆန္ဆန္ဆက္ဆံတတ္တဲ့ အားလည္း အရမ္းနာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေနဘုန္းလတ္နဲ႔ အတြဲမ်ားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ သံတမန္ဆန္ၿပီး အားနာတတ္လာသလား မသိပါဘူး။ ပံုမွန္အတုိင္းကို ၿပံဳးၿပံဳးေလးေနတတ္ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္ေလးက ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔တဲ့။ ကိုယ့္ဘာသာလည္း စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ သူမ်ားလည္း ကိုယ့္ကို ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတုန္း။ အခုေတာ့ ျပန္ေတြးမိရင္ အမွတ္ရစရာေလးေတြပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ ေၾသာ္...ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ငါ ေဒါသေတာ္ေတာ္ႀကီးပါလားေပါ့။