လူသတ္သမ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ

ဒီေန႔ အလုပ္ထဲမွာ Naked Weaponလို႔ ေခၚတဲ့ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကားက ၾကာတာေတာ့ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္က တစ္ခ်ပ္ ၁၅၀၀နဲ႔ ၀ယ္လာတဲ့ DVD9 (12 in 1 DVD)ထဲမွာ ပါလာတယ္။ ႐ုပ္ရွင္၁၂ကားကို DVD တစ္ခ်ပ္ထဲမွာ ထည့္ထားတာပါ။ သံုးေလးကားေလာက္က ၾကည့္ၿပီးသားေတြ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အဲဒီကားအေၾကာင္းကို ခဏခဏေျပာလို႔ ဇာတ္လမ္းေတာင္ ေတာ္ေတာ္ သိေနပါၿပီ။

ဒီNaked Weaponရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ေကာင္မေလးေတြကို ဆယ္ႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက ေလွ်ာက္ဖမ္းလာၿပီး သိုင္း၊ ေသနတ္ပစ္စတဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့အဲဒီ ေကာင္မေလးေတြအ႐ြယ္ေရာက္လာရင္ အေတာ္ဆံုးသူေတြကို ေ႐ြးၿပီး ေၾကးစားလူသတ္သမား လုပ္ခုိင္းပါတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္ထဲမွာမို႔လို႔လားေတာ့ မသိ။ ေကာင္မေလး(မင္းသမီးေလး)ေတြက ႐ုပ္ေလးေတြေခ်ာသေလာက္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အၾကမ္းခံႏုိင္ပါတယ္။ အပစ္အခတ္ အသတ္အပုတ္နဲ႔ ၾကည့္လို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို အမွတ္ေပးခုိင္းရင္ေတာ့ ၾကယ္ေလးပြင့္(**** 4 stars) ေပးခ်င္ပါတယ္။

ႏွင္း၀ိညာဥ္တစ္စက္ရဲ႕ နိဂံုး

အဲဒီေန႔ကေပါ့ တိမ္ညဳိေတြလြင့္ႀကဲ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးမည္းေနခဲ့တာ။ ေသြးမထြက္တဲ့ ဒါဏ္ရာတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဘ၀တစ္ခုလံုးလည္း ပ်က္မတတ္ျဖစ္ခဲ့ရပါၿပီ သဒၵါ။ ေျပာပါဦးေကာင္မေလးရယ္၊ ငါကRomanticမျဖစ္ဘူးတဲ့လား။ Candle Light Dinner တစ္ခု၊ ေနညဳိညဳိ ကမ္းေျခနဲ႔ အနမ္းေတြဆန္းတဲ့ ညေနလမ္းကိုမွ မင္းက Romanticလို႔ဆိုခ်င္တာလား။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ေနပူပူမိုး႐ြာ႐ြာ မင္းအနားမွာ ရွိသေ႐ြ႔ Romanticေန႔ေတြခ်ည္းပါပဲ။

`ၾကယ္ေတြအခါခါ ေၾကြရင္ေတာင္
မင္းအနားမွာပဲ ေနခ်င္တဲ့ေကာင္ပါ´
အလင္းျဖဴ(ဇင္ကိုလတ္)ရဲ႕ ေမွာင္ေနတဲ့ေကာင္မွ

ထားခဲ့ပါ မိသဒၵါ၊ စကၤာပူဆိုတဲ့ ကၽြန္းႏုိင္ငံေသးေသးေလးမွာ ငါ့ကိုထားခဲ့ပါ။ လြတ္လပ္တယ္ဆိုတာ နားလည္ခြင့္မရၾကသူ တို႔ရဲ႕ေဘးနားမွာ ထားခဲ့ပါ။ ခံစားခ်က္တို႔ကို ျပက္ရယ္ျပဳသူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ လက္ထဲမွာထားခဲ့ပါ။ သစ္ေတာေျမရဲ႕ အေ၀းတစ္ေနရာမွာထားခဲ့ပါ။ အိပ္တစ္၀က္ ႏုိးတစ္၀က္ ေသြးပ်က္တဲ့ညေတြမွာ ထားခဲ့ပါ။ ရာဇ၀င္ခပ္ႀကဲႀကဲမွာ မ်က္ရည္ေတြေ၀့၀ဲ ငါဆိုတဲ့ေကာင္ကေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္ဆဲပဲ ငါ့ရဲ႕ အစုတ္ပလုတ္မေလး မိသဒၵါေရ။ ကဲ . . . အလြမ္းေတြကို ထက္ျခမ္းျခမ္းလို႔ တစ္ေယာက္တစ္လမ္းဆီသာ သြားလုိက္ၾကပါစို႔ရဲ႕။


``ရွင္ကြဲ´ တဲ့ေလ
စကားႏွစ္လံုးနဲ႔ပဲ
မိုးစဲခဲ့ရေပါ့
ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသြ႕ေျခာက္
ငါတစ္ေယာက္ထဲ
ငါတစ္ေယာက္ထဲ
ငါတစ္ေယာက္ထဲ
အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ
အသိုသိုအ၀ွက္၀ွက္
မခ်စ္တတ္ရင္ ေကာင္းမယ္..။´
ေခလြန္း(ညီညီ၊သံလြင္၊)ရဲ႕ လမး္ခြဲမွ

လြမ္းဆြတ္တမ္းတ အခ်ိန္တုိင္းသတိရေနခဲ့တာ မင္းသိရဲ႕လား သဒၵါ။ ႏွလံုးသားတစ္ခုရဲ႕ နိဂံုးဟာ အၿပံဳးေတြနဲ႔ မလွပႏုိင္တာကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါ။ အင္း . . . ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတယ္ ငါဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာဆို တံုးတိုက္တုိက္၊ က်ားကိုက္ကိုက္ လုပ္ခဲ့မိတာကိုး။ တံုးနဲ႔ မတုိက္ပဲ စုန္းမေလးက အလြမ္းေတြ တုိက္ေကၽြးခဲ့ရၿပီ။ က်ားနဲ႔ မကိုက္ပဲ ေခြးမေလးမိသဒၵါက အနက္႐ႈိင္းဆံုးတေနရာကို ကိုက္သြားခဲ့ၿပီ။ အင္း . . ၿပီးတာေတြလဲ ၿပီးပါေစေတာ့ေလ။ ငါ . . . ငါ . . . စကားလံုးေတြနဲ႔ ျပည့္သိပ္ ရင္ခြင္တံခါးကိုပိတ္လို႔ အိပ္စက္ခြင့္ ျပဳၾကပါေတာ့။

`သိုက္သုိက္၀န္း၀န္းပါပဲ
ငါနဲ႕ ငါ့ရင္ခုန္သံအစစ္ေတြ
မိုးစက္ေတြေအာက္မွာ တဖ်စ္ဖ်စ္ေလာင္ကြၽမ္း
အဲဒီ့ညေနတစ္ခုလံုး
ငါလြမ္းေနတာ ...
အစိမ္းေရာင္ေတြရင္တစ္ခြင္လံုးလႊမ္းလို႕ ...။´
ေႏြေလ(ေနဘုန္းလတ္)ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေသာညမွ

ဇင္ကိုလတ္
၇း၄၅၊ ၃၀ ေမလ ၂၀၀၇

ႏွင္း၀ိညာဥ္တစ္စက္ရဲ႕ ပံုျပင္

အဲဒီေန႔ကေပါ့ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ျပာေတြကူးခတ္ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္နဲ႔ မင္းကို စေတြ႔ခဲ့တဲ့ရက္ေလ။ မင္းသာစိတ္မဆိုးဘူး ဆိုရင္ အမွန္အတုိင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က မင္း၀တ္ထားတာ ကပိုက႐ိုနဲ႔ ျဖစ္ကလက္ဆန္းႏုိင္ခဲ့တယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မင္းကို ကေမာက္ကမ ခ်စ္ခဲ့မိတာနဲ႔တူတယ္။ လွလို႔ ခ်စ္တာလား ခ်စ္လို႔လွတာလားဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားတုိင္း ေမသန္းႏုေၾကာ္ျငာတဲ့ မုန္႔ၾကြပ္တစ္ခုကို ေျပးသတိရတယ္။ `ေကာင္းတာႀကဳိက္တာလား ႀကဳိက္တာေကာင္းတာလား၊ ေကာင္းတာႀကဳိ္က္တဲ့သူေတြ အတြက္ေတာ့ ဘာမုန္႔ႀကြပ္ရွိတယ္ဆိုလားပဲ´။ အဲဒီမုန္႔ႀကြပ္ေၾကာ္ျငာေၾကာင့္ ငါလွတာကို မခ်စ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ငါခ်စ္တဲ့မင္း ကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ လွေနရတာလဲ မိသဒၵါ။ ထူးဆန္းစြာနဲ႔ မင္းမ်က္ႏွာမွာ ဂႏၱ၀င္ စကားလံုးေတြ ပါ၀င္ေနတာကို ခ်က္ခ်င္းသတိထား မိလုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ အဲဒီ ပါးခ်ဳိင့္ေလးေပါ့၊ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို တုိင္နဲ႔ေခါင္းနဲ႔ေဆာင့္ေစခဲ့တာ။ ဟုတ္တယ္ အဲဒီ သြားတက္ေလးေပါ့၊ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ခလုတ္တုိက္လဲေစခဲ့တာ။ ဟုတ္တယ္ အဲဒီ စံပယ္တင္မွ႔ဲေလးေပါ့၊ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ျပဳစားခဲ့တာ။ မင္းသာ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ငါဆူးေတြျဖစ္ပါရေစ။ ဟိုတစ္ေန႔က ခပ္ေပးထားတဲ့ ေရကို မင္းလက္နဲ႔လွမ္းအယူမွာ ငါ . . .ဓါတ္လုိက္ေသဆံုးသြားခဲ့တာပါ။ ႏွင္း၀ိညာဥ္တစ္စက္ဟာ ေသြးစက္လက္မက်ပဲ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။
ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္။ ငါကလည္း ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္ပါ။ ဒ႑ာရီေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာထဲက မင္းသမီးေလးဟာ မင္းျဖစ္တယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ စြဲမွတ္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အိပ္မက္႐ိုး႐ိုးေလးေတြ မက္ခ်င္ေနခဲ့တာပါ။ တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ စကားလံုးကိုအငွားသံုး ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ `ခ်စ္သူကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ေ႐ွးလူႀကီးေတြ ဘယ္လိုစာလံုးေပါင္းခဲ့ၾကပါသလဲ´ ငါကေတာ့ အ႐ိုး႐ွင္းဆံုး စကားလံုးနဲ႔ အပြင့္လင္းဆံုးဆက္ခ်စ္သြားမယ္။ ခြင့္ျပဳပါသဒၵါ။ မင္းမ်က္ႏွာကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ဖတ္ခြင့္ျပဳပါ။ မင္းလက္ဖမိုးကို ခိုးနမ္းခြင့္ျပဳပါ။ မင္းႏႈတ္ဖ်ားက ေတးသြားေလးေတြ ၾကားခြင့္ျပဳပါ။ မင္းရင္ခြင္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းကို ငါ့အခ်စ္ေတြ ဖုံးလႊမ္းခြင့္ေပးလုိက္ပါေတာ့ သဒၵါေရ။

ဇင္ကိုလတ္
၂၃း၀၀ ၂၈ ေမလ ၂၀၀၇

ေမာ္ဒန္ဆိုတဲ့ အႏုပညာ

ညီညီ(သံလြင္)ရဲ႕ ခ်ဳပ္႐ုိးေပၚကေႏြ ဆိုတဲ့ပိုစ့္ေလးကို ဖတ္ၿပီး ေမာ္ဒန္အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မခံစားတတ္ဘူး၊ ဘာေတြေရးထားမွန္း မသိဘူးဆိုၿပီး ခဏခဏေျပာၾကတာေတြကို သြားသတိရမိတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဒီပိုစ့္ေလးနဲ႔ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ေျပာျပခ်င္တယ္။ အဲဒီေမာ္ဒန္အေၾကာင္းကို ဖိုရမ္ေတြဘာေတြထဲမွာ ေဆြးေႏြးထားၾကတာေတြ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခံယူထားတဲ့ ေမာ္ဒန္အႏုပညာေပါ့။ မတတ္တဲ့သူက မသိတဲ့သူကို ဆရာလုပ္ပါေတာ့မယ္။

တကယ္ေတာ့ ေမာ္ဒန္အႏုပညာဆိုတာ အရမ္းကို လြတ္လပ္တဲ့ပညာရပ္ပါ။ စည္းေတြ ေဘာင္ေတြ၊ မရွိဘူး။ ကာရန္ေတြ နေဘေတြမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ စည္းမရွိတုိင္း၊ ကာရန္မရွိတုိင္းလည္း ေမာ္ဒန္မဟုတ္ဘူး။ တနည္းအားျဖင့္ ေမာ္ဒန္ဆုိတာ စာေရးသူက စာဖတ္သူကို ပါးစပ္ထဲအထိ ထည့္ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ၀ယ္ခ်မ္းၿပီး ကိုယ့္ဘာသာႀကဳိက္သလို ခ်က္စားဆိုၿပီးေကၽြးသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ဓါတ္ပံုဘာညာလည္းတခါတေလ ႐ုိက္ေတာ့ ဓါတ္ပံုသေဘာတရားေလးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေျပာခ်င္တယ္။ ဓါတ္ပံု႐ုိက္တဲ့အခါ Fineနဲ႔ Rawနဲ႔ ႏွစ္မ်ဳိးရိွပါတယ္။ Fineဆိုတာက တစ္ခါတည္း ဓါတ္ပံုအေခ်ာ Jpegထုတ္ေပးတာျဖစ္ၿပီး Rawနဲ႔ ႐ုိက္ထားရင္ေတာ့ ဓါတ္ပံုကိုအၾကမ္းပဲ ထုတ္ေပးတာပါ၊ ၿပီးမွလိုသလို အလင္းအေမွာင္ အေရာင္စတာေတြခ်ိန္ၿပီး Jpegပံုလွလွေလးေတြထုတ္ေပးတာပါ။

အခုေမာ္ဒန္ဆိုတာလဲ အဲဒီသေဘာနဲ႔ နည္းနည္းဆင္တယ္။ စာေရးတဲ့သူရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို တုိက္႐ိုက္ျဖစ္ျဖစ္ သြယ္၀ုိက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ေဖာ္ျပမယ္။ အဲဒါကိုမွ စာဖတ္တဲ့သူက ကိုယ္နားလည္သလို အဓိပၸါယ္ေကာက္ယူလုိက္မယ္။ အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ခံယူထားတဲ့ ေမာ္ဒန္အႏုပညာပါ။ ဒီထက္ကို ပိုၿပီးက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ စာေရးသူက `ဓါတ္ႀကဳိးေပၚမွာ မင္းကိုယ့္ကို လွလွေလး လမ္းေလွ်ာက္ျပပါလားကြယ္´ လို႔ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္နားလည္တာက `တယ္လီဖုန္းထဲကေန မင္းရဲ႕ ရယ္သံေတြ ၾကားခ်င္ေနတယ္´လို႔ နားလည္တယ္။ အဲဒီမွာ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြမွာ အေတြ႔မ်ားတဲ့ စကားလံုးေတြရွိတယ္။ ပင္လယ္လို႔ေရးထားရင္ က်ယ္ျပန္႔တဲ့သေဘာ၊ ႀကီးမားတဲ့သေဘာ။ တိမ္လို႔ေရးထားရင္ လြတ္လပ္တဲ့သေဘာ။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာ၊ စာရဲ႕အေျခအေနေပးမူတည္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ယူဆတဲ့အဓိပၸါယ္ကလည္း ေျပာင္းလဲႏုိင္ပါတယ္။ `တိမ္ေတြလို မင္းက ငါ့အတြက္ ေတာ့ သခ်ာၤတစ္ပုဒ္ပါပဲ´ အဲဒီမွာက်ေတာ့ တိမ္ကို လြတ္လပ္တဲ့သေဘာလို႔ ယူတာထက္ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့သေဘာလို႔ ယူတာက ပိုေကာင္းပါတယ္။ `ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ မင္းကို ငါဘယ္လိုမွ နားမလည္ေတာ့ဘူး´လို႔ ကၽြန္ေတာ္က မွတ္ယူပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးရမယ္ဆိုရင္ `လူစိမ္းေတြ လူစိမ္းေတြ .. ပုခံုးေပၚမွာ ၾကယ္ေတြကို ထမ္းရင္း ဘြတ္ဖိနပ္ႀကီးေတြနဲ႔ တို႔ေျမကို မပ်က္စီးပါနဲ႔ေတာ့´တဲ့။ အဲဒါဘာကို ဆိုလိုတာလဲဆိုတာေတာ့ သိေလာက္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေမာ္ဒန္မွာ ကာရန္လြတ္ေတြရွိသလို ကာရန္နဲ႔ ဟာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကာရန္ေလးနဲ႔ ေမာ္ဒန္ကို ပိုႀကဳိက္ပါတယ္။ ဖတ္လို႔နားမလည္ရင္ေတာင္ ကာရန္ေလးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ မုိက္တယ္ေပါ့။ ဥပမာ တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ မီးေတာက္ရမ္သမ္ဆိုတဲ့ကဗ်ာကို ကာရန္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ေတြ႔ရမွာပါ။ တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ စကားေျပအေရးအသားတခ်ဳိ႕ကိုလည္း ကာရန္ေလးေတြနဲ႔ ေရးထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကယ္ေႀကြသတို႔သမီးဆိုတဲ့ ၀တၳဳလတ္တစ္ပုဒ္ထဲက စာသားေလးကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ခ်င္ပါတယ္။

``အခ်စ္ဆိုတာ ေနနဲ႔လမွာ ပန္းဘာသာနဲ႔ ေရးထိုးထားတဲ့ အလွ်ဳိ႕၀ွက္ဆံုး အကၡရာတစ္လံုးပါပဲ။ ဒီေကာင္သာ မုိက္ကန္းရဲတင္း မျမင္မခ်င္း ဖတ္ခ်င္ခဲ့မိတယ္။´´သူဖြဲ႔သြားတာ အရမ္းလွပါတယ္။ `အခ်စ္ဆိုတာ ေနနဲ႔လလုိမ်ဳးိ မတူညီတဲ့ မင္းနဲ႔ ငါၾကားက ပန္းေလးတစ္ပြင့္လို ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေပမယ့္ ဘယ္သူမွမသိခဲ့ၾကတဲ့အရာပါ။ ငါကလဲ အဲဒီကိုမွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိ ၿပီးေတာ့ ဘာကိုမွ မေၾကာက္႐ြ႕ံတဲ့ သတၱိနဲ႔ ခ်စ္ေနခ်င္ခဲ့တာပါ။´ အဲလိုမ်ဳိးျပန္ခ်င္လည္းရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ `အခ်စ္ဆိုတာ လူေတြအထြတ္အျမတ္ ထားတဲ့ေနရာမွာ လွပစြာ ေရးထိုးထားေပမယ့္ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ဖို႔ခက္တယ္။ ငါကေတာ့ အဲဒါကို ပဲ ေဖာ္ထုတ္ခ်င္ေနတယ္´ ဒီလိုယူဆလည္းရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္တာကေတာ့ `အခ်စ္ဆိုတာ ၂၄နာရီလံုး ႏူးည့ံစြာ၊ သိမ္ေမြ႔စြာနဲ႔ ရင္ထဲမွာသိမ္းဆည္းထားတဲ့ အရာျဖစ္တယ္။ အဲဒီဟာကိုပဲ မင္းသိေအာင္ ရဲရဲတင္းတင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာ ျပခ်င္ေနမိတာပါ´ဆိုၿပီး နားလည္လုိက္ပါတယ္။

အဲဒါကိုမွနားမလည္ေသးဘူး၊ လြယ္လြယ္နဲ႔ ႐ွင္း႐ွင္းေလးေတြေျပာပါဆိုရင္ မင္းခုိက္စိုးစန္ရဲ႕ ကဗ်ာတိုတိုေလးကို ေျပးသတိရတယ္။ `အခ်စ္အိမ္ပ်က္၊ အေ႐ွ႔ဖက္မွာ အိပ္မက္ပင္ေလး စိုက္ထားတယ္´၊ `လူတစ္ေယာက္ဟာ အသည္းကြဲဖူးေပမယ့္ ေနာက္ထပ္အခ်စ္ကိုလည္း ထပ္ၿပီးေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္´လို႔ ကၽြန္ေတာ္နားလည္လုိက္တယ္။ အခုကၽြန္ေတာ္ေရးျပသြားတာေတြက အ႐ုိး႐ွင္းဆံုး ေမာ္ဒန္စကားလံုးေတြပါ။ အဲဒီ ႐ိုး႐ိုးေမာ္ဒန္ထက္ကို အဆင့္ျမင့္တဲ့ ပိုစ့္ေမာ္ဒန္၊ ရီရယ္လစ္ဇင္၊ ဆာရီရယ္လစ္ဇင္၊ စံေသြမႈ၊ ဘာေတြညာေတြဆိုၿပီး အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း မသိပါဘူး။ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္တို႔၊ မင္းခုိက္စိုးစန္တို႔ရဲ႕ ေမာ္ဒန္သေဘာတရားအနည္းငယ္ကိုသာ ဖတ္ဖူးတာပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြအျပင္ အင္တာနက္ေပၚမွာပါ တက္ရွာၿပီးဖတ္ၾကပါလို႔။ တစ္ခုခုသိခ်င္တယ္ ေမးခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘေလာ့ခ္ကာထဲကဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ပိုၿပီး သိတဲ့ ညီလင္းဆက္၊ ေနဘုန္းလတ္၊ ညီညီ(သံလြင္)တို႔ကိုသာ သြားေမးပါလို႔ အခၽြန္နဲ႔မ လုိက္ခ်င္ပါတယ္။

အစိတ္တန္ ႐ုပ္႐ွင္လက္မွတ္

Spider Man 3ကို ၾကည့္မယ္ၾကည့္မယ္နဲ႔ မအားလို႔ ဟိုတစ္ရက္ကမွ သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ သြားၾကည့္ျဖစ္ေတာ့လည္း Golden Villageရဲ႕ Gold Classဆိုတာမွာ တစ္ခါမွ မၾကည့္ဖူးလို႔ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ၂၅က်ပ္နဲ႔ ၀ယ္ရတယ္။ ပံုမွန္႐ုပ္႐ွင္လက္မွတ္ ၇က်ပ္ခြဲေတာင္ မ်ားလွၿပီထင္ေနတာ၊ ၂၅က်ပ္ဆိုရင္ Original DVDတစ္ခ်ပ္ေတာင္ ၀ယ္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထံုးစံအတုိင္း `တခါတေလပဲ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီGold Classဆုိတာႀကီးကို ၾကည့္ဖူးသြားတာေပါ့´ဆိုၿပီး စိတ္ေျဖေတြးၿပီး သြားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

႐ုပ္႐ွင္႐ုံထဲေရာက္ေတာ့ ခံုနည္းနည္းေလးပဲရွိတာ ေတြ႔ရတယ္။ ႐ုံႀကီးတစ္ခုလံုးမွ ၃၈ခံုပဲရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုံတစ္လံုးတစ္လံုးက အိပ္ရာေသးေသးတစ္ခုစာ ေလာက္ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ခံုႏွစ္လံုးၾကားမွာ စားပြဲအေသးေလးတစ္လံုး ရွိၿပီး Menuတင္ထားပါတယ္။ ဘာေတြမ်ားရမလဲလို႔ ဟိုလွန္ဒီလွန္ၾကည့္ေတာ့ Black Label, Chevasစတဲ့ Whiskyေတြအျပင္ ၀ုိင္မ်ဳိးစံုလည္း ရတာေတြ႔ရတယ္။ Coke, Spriteတို႔လည္း ရၿပီး တစ္ခြက္ကို ေလးက်ပ္ပါ။ မွာစရာရွိလို႔ကေတာ့ အဲဒီစားပြဲေပၚက ခလုတ္ေသးေသးေလးကို ႏွိပ္လုိက္႐ုံနဲ႔ စားပြဲထိုးက ေဘးနားေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ပထမေတာ့ အဲဒီခလုတ္ကိုလည္း စမ္းႏွိပ္ရင္း ၀ုိင္တစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔စဥ္းစားပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တစ္ခြက္ ၂၀ဆိုတာႀကီးကို ဘယ္လိုမွ မေပးခ်င္တာေၾကာင့္ ပါလာတဲ့ ေရဗူးပဲ ထုတ္ေသာက္လုိက္ပါတယ္။

႐ုပ္႐ွင္မစခင္ ထံုးစံအတုိင္း ေၾကာ္ျငာေတြလာေနတုန္း အဲဒီခံုႀကီးကို ေကာင္းေကာင္းကလိပါတယ္။ ခံုရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ အနက္ေရာင္ခလုတ္ေလးရွိၿပီး ေျခတင္ထားတဲ့ဟာကို မလို႔ရသလို၊ ေနာက္မွီကိုလည္း ဟိုးေအာက္ဆံုးအထိခ်လို႔ရပါတယ္။ Dream Bedလိုမ်ဳိးေပါ့။ တစ္႐ုံလံုးမွာ လူက ငါးေယာက္ေတာင္မျပည့္လို႔ Spider Manက ဇာတ္႐ွိန္တက္လာေလ ႐ုပ္႐ွင္႐ုံကပိုေအးလာေလနဲ႔ေပါ့။ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ရင္ အေႏြးထည္ဘယ္ေတာ့မွ မယူတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီခံုအႀကီးႀကီးေပၚမွာ ေျခေထာက္ပါတင္ၿပီးေကြးေနတုန္း ထုိင္ခံုလက္တန္းမွာ ေစာင္တစ္ထည္သြားေတြ႔တယ္။ သန္႔ေရာ သန္႔ပါ့မလားဆိုၿပီး ၾကာၾကာစဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္မရွိပါဘူး။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ အစိတ္ေတာင္ယူထားတာ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ႀကီးေတာ့ မလုပ္ေလာက္ပါဘူးဆိုၿပီး ေစာင္ၿခံဳေကြးၿပီး ၾကည့္လုိက္တာ ႐ုပ္႐ွင္ၿပီးတဲ့အထိပါပဲ။

ဘန္းစကားေတြ လန္းေနတယ္

ျမန္မာစကားကို ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ထဲက စလံုးတ႐ုတ္ေတြက အရမ္းသင္ခ်င္ၾကတယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ျမန္မာဘာသာဟာ သင္ေပးဖို႔ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ ဘာသာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဘန္းစကားေတြပါလာရင္ ပို႐ႈပ္ကုန္ေရာ။ စလံုးတ႐ုတ္ေတြမေျပာနဲ႔ ဟိုတစ္ေန႔ကပဲ ျမန္မာမိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမးတယ္။ `ေသလို႔ရတယ္`ဆိုတာဘာလဲတဲ့။ ကိုယ္ကသာ ေျပာေနတာ ဒီလုိႀကီးေမးလာေတာ ့ေတာ္ေတာ္ျပန္ေျဖဖို႔ခက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အဆင္ေျပသလို `ေသလို႔ရတယ္´ဆိုတာ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္တာ။ ဥပမာ။ စာေမးပြဲမွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ေမးခြန္းေတြလာရင္ `ဟာ . . ေသလို႔ရတယ္´ဆိုၿပီးေျပာၾကတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကလဲ ကၽြတ္ဆင္ႀကီး ဆိုတာဘာလဲတဲ့။ အဲဒါေတာ့ ေၾကာက္စရာႀကီး၊ အႀကီးႀကီးကို ေျပာတာလို႔ထင္ပါတယ္လို႔။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ဘန္းစကားေတြ ဘယ္ကစျဖစ္ၿပီး ဘာအဓိပၸါယ္လဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ေျပာေနတဲ့ ဘန္းစကားေတြကေန အၿမဲတမ္းပံုမွန္ေျပာတဲ့စကားလံုးေတြ အျဖစ္ေျပာင္းလဲလာတာေတြရွိသလို ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာေတြလဲရွိပါတယ္။ ဥပမာ ၿပဳိင္းတယ္တို႔၊ ယြန္းေတာ့မယ္(သြားေတာ့မယ္)ဆိုတဲ့စကား။ တကယ္တမး္ေတာ့ အဲတာက ကရင္စကားလို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ ဆုိလိုတာကေတာ့ ပင္ပန္းေနတယ္ဆိုတာပါ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲက ဘန္းစကားေတြကို စာအေနနဲ႔ မေဖာ္ျပၾကဘူး။ စာအုပ္ေတြ ထဲမွာ မေတြ႔ရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နားလည္လုိက္တာကေတာ့ ဘန္းစကားဟာ ဘန္းစာမဟုတ္လို႔ပဲလို႔။ ေကာင္းလုိက္တဲ့အယူအဆေနာ္။ အဲ . . .ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ကေတာ့ `ဘန္းစကား သိပ္မေၿပာပါနဲ႔ ကုိယ္ရည္ကိုယ္ေသြးက်တတ္တယ္´တ့ဲ။ ဆရာေတာ္ေျပာတဲ့အတုိင္းဆို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးေတာ္ေတာ္က်ေနေလာက္ၿပီ။ ဘန္းစကားကို မုိက္တယ္။ စားတယ္။ စိတ္ေလတယ္ ကအစ ေနာက္ဆံုးေပၚ ပိန္းတယ္။(တံုးတာကိုေျပာတာပါ) လန္းတယ္(အထူးသျဖင့္ ေကာင္မေလးေတြ လွတယ္ဆုိတာကို သံုးၾကပါတယ္)အထိေျပာေနတဲ့သူပါ။
လွသမိန္ရဲ႕ ျမန္မာဘန္းစကားအဓိပၸါယ္ႏွင့္ သံုးနည္းထဲမွာေတာ့ `ဘန္းစကားမ်ားသည္ အခ်ည္းႏွီး မဟုတ္ေပ။ လူမ်ဳိး၏ ယဥ္ေက်းမႈေနာက္ခံကားႏွင့္ စ႐ုိက္သြင္ျပင္ကိုလည္းေကာင္း၊ စကားအေျပာအတတ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဥပမာ၊ ဥပစာသံုးစြဲပံုကိုလည္းေကာင္း ေဖာ္ျပလ်က္ရွိေနေပသည္။´လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလေနတဲ့စိတ္ေတြကို လန္းေအာင္ေနေနတုန္းပါပဲ။

တီပီျမန္မာသႀကၤန္ ၂၀၀၇

TPmyanmar Thingyan 2007ရဲ႕ ပံုေတြပါ။ သႀကၤန္ယိမ္းပံုေတြကေတာ့ သိပ္စိတ္တုိင္းမက်လို႔ မတင္ေတာ့ပါဘူး။

ငါမြန္အျမတ ္ငါအတတ္ဟု

(သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဒီကဗ်ာေလးကို ဘာလို႔တင္တာလဲဆိုလို႔ ထပ္ျဖည့္ၿပီးေရးေပးလုိက္ပါတယ္။)
ဒီရက္ပိုင္း ထူးထူးဆန္းဆန္း တုိက္ဆုိင္မႈေတြနဲ႔ပဲ ႀကဳံေနပါတယ္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္ ေခြးေဟာင္သံေတြၾကားတဲ့ေန႔မွာ မေမဓါ၀ီက သူ႔ရဲ႕ ေခြးေလးအေၾကာင္းကို တင္ထားတယ္။ (မေမဓါ၀ီဆိုတာ လူခ်င္းမရင္းႏွီးေပမယ့္ မဟနစံေျပာလို႔ ခဏခဏ ၾကားဖူးတာေတာ့ၾကာပါၿပီ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ သူ႔ကိုေလးစားၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့မပါပါဘူး) ေနာက္တုိက္ဆုိင္မႈတစ္ခုက မိဘေမတၱာအေၾကာင္း အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ဖတ္အၿပီးမွာ ေနဘုန္းလတ္က ေဒၚလာ၂၀ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ေလးကိုတင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ နာေရးကူညီမႈအသင္းကို ဒုတိယအႀကိမ္ ပိုက္ဆံလွမ္းလွဴမယ္လို႔ စဥ္းစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖ်က္သိမ္းလုိက္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို ေနေနႏုိင္ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္မွာ ဖတ္လုိက္ရတာပါ။ ဒီလုိတုိက္ဆုိင္မႈေတြ မ်ားတဲ့ေလာကႀကီးကို အ႐ြဲ႔တုိက္ခ်င္လို႔ ဘာမွ မဆုိင္တဲ့ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို တင္ခဲ့တာပါ။

သစၥာ

ငါ့စာဖတ္၍၊ မျမတ္တုိင္ေစ၊
မ႐ႈံးေစသား၊ ပ်င္းေျပႏွစ္ၿခိဳက္၊
ေတြးဖြယ္ထုိက္ရာ၊ တစ္ပိုဒ္တစ္ေလ၊
ေတြ႔ျငားေပမူ၊ စာေပေက်းကၽြန္၊
ငါ့၀တ္ပြန္ၿပီ၊ ငါမြန္အျမတ္
ငါအတတ္ဟု၊ စာဖတ္သူေပၚ၊
ေခါင္းကိုေက်ာ္၍၊ ငါေသာ္ဆရာ၊
မလုပ္ပါတည္း။ ။

တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္၏ ကဗ်ာကို သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ ၅ မွ တုိက္႐ုိက္ကူယူေဖာ္ျပပါသည္။

ေ႐ြးလုိ႔မရခဲ့တဲ့ ပိုစ့္ေတြ

ဘေလာ့ခ္စာအုပ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရမယ့္ ဘေလာ့ခ္ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျပင္မွာေတြ႔ဖူးတဲ့ ကိုတက္စလာ၊ ကိုသန္႔ဇင္ေအာင္နဲ႔ သဲေလးတို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္ေတြပါတယ္။ အခုပဲသူတို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္ေတြထဲကေန ေကာင္းႏုိးရာရာ ပိုစ့္ေလးေတြကို သြားေ႐ြးခဲ့တာပါ။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြးခဲ့တဲ့ပိုစ့္ေတြထက္ ပိုေကာင္းတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဟာနဲ႔ မလြတ္၊ ဒီဟာနဲ႔ မလြတ္ဆိုတာေတြ ျဖစ္ေနလို႔ ခ်န္ထားခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘေလာ့ခ္ဂါေတြဟာ ၀တၳဳလိုလို အက္ေဆးလုိလုိေလးေရးလုိက္၊ ကဗ်ာေလးေရးလုိက္၊ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ေလးေရးလုိက္နဲ႔ တစ္တုိင္းျပည္လံုးေမွာင္ အတိဖုံးေနတာ၊ တစ္မ်ဳိးသားလံုး ဒုကၡေရာက္ေနတာကိုေတာ့ မသိၾကဘူး မေရးၾကဘူးလုိ႔ စာအုပ္ဖတ္တဲ့ လူေတြထင္သြားမွာကို စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာအုပ္ေလးက အင္တာနက္ဆိုတာေတာင္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြကို ဘေလာ့ခ္ဆိုတာဘာလဲဆိုတာေတာ့ ဖြင့္ခ်ျပႏုိင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္ႀကဳိက္ၿပီး ေ႐ြးခြင့္ မရွိတဲ့ တစ္ခ်ဳိ႔ပိုစ့္ေလးေတြကို ဒီမွာ အမွတ္တရတင္ထားပါတယ္။

ကိုသန္႔ဇင္ေအာင္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး

ကိုသန္႔ဇင္ေအာင္ရဲ႕ အလွဴဒါနျပဳၾကသူငါဆိုတဲ့ပိုစ့္ ကေနတဆင့္ ႏုိင္းႏုိင္းစေနရဲ႕ ေတြးေတြးၿပီး . .ရယ္

ကိုတက္စလာရဲ႕ ငါတို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာမူေတြကို ၁၅ရက္ေန႔ အၿပီး အဆံုးသတ္ေ႐ြးၿပီးဘေလာ့ခ္ေပၚမွာ တင္ရမွာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီရက္ပိုင္း မအားတာနဲ႔ မဖတ္ျဖစ္ေသးဘူး။ ဒီေန႔မွ ဖတ္ၿပီးအသည္းအသန္သြားတင္ေတာ့မွ ကိုယ့္ထက္ဆိုး ကိုသာဆိုးေတြ အမ်ားႀကီးပဲဆိုတာသိလုိက္ရတယ္။ ဟီးဟီး။ အေယာက္၂၂ေယာက္က ျမန္မာဘေလာ့ခ္ေပါင္း 150ေလာက္ကို ဖတ္ဖို႔တာ၀န္က်တာ အခုထိ ဖတ္ၿပီးတင္ထားတဲ့ သူက ၁၀ေယာက္မျပည့္ေသးလို႔ေလ။ :P

တကယ္ . . ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ပါ

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မေကာင္းေၾကာင္းေတြကို ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါဦးမည္ ဆိုၿပီးေတာ့ ဆက္မေရးေတာ့ဘူးလားလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးတာလည္း မ်ားေနပါၿပီ။ ပထမတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဘေလာ့ခ္ဂါတို႔နဲ႔ တူတဲ့အခ်က္ေတြပါ။ ဒုတိယတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ေယာက္ေသာသူက ေျပာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မေကာင္းေၾကာင္းေတြပါ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏုိင္တယ္ထင္တာေတြကို ေရးထားတာပါ။ ဒါၿပီးရင္ တကယ္ဆက္မေရးေတာ့ပါဘူး။

၁) တစ္ခုခုဆို အရမ္း႐ုိးလြယ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႀကဳိက္တဲ့ အစားအစာေတြကို အၿမဲမစားပဲေနသလို၊ ႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္းေတြကိုလည္း ခဏခဏ နားမေထာင္ပဲေနပါတယ္။ (NOရဲ႕ သီခ်င္းလိုေပါ့၊ မင္းေျပာတဲ့ စကားလံုးေတြက ငါ့အတြက္ေတာ့ ႐ုိးသြားၿပီ)

၂) စာဖတ္ရင္ အရမ္းၾကာပါတယ္။ စာလံုးတစ္လံုးခ်င္း တစ္ေၾကာင္းခ်င္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ခံစားၿပီးဖတ္ေနလို႔ထင္တာပဲ။ (ယံုလားေတာ့ မသိဘူး တခါတခါ လံုးခ်င္း၀တၳဳတစ္အုပ္ကို ၅နာရီေလာက္ၾကာတယ္)

၃) ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ အယံုၾကည္လြန္တတ္ပါတယ္။ (ဘာစာမွ မက်က္ပဲ စာေတြရေနၿပီ၊ ဒီစာေမးပြဲ ငါေျဖရင္ ေအာင္မွာပါ ဆိုၿပီး စာေမးပြဲမ်ားစြာ က်ဖူးပါတယ္)

၄) ၀တၳဳေတြ ႐ုပ္႐ွင္ေတြရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာ္ၿပီးမဖတ္တတ္၊ မၾကည့္တတ္ပါဘူး။ (ဖတ္ၿပီးသား၊ ၾကည့္ၿပီးသားမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေယာက္က လာေျပာျပရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရန္သူပါပဲ၊ ေတတြားမယ္)

၅) အလုပ္လုပ္စရာရွိရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဖိအားေပးမွ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုလာၿပီး ဖိအားေပးရင္ မႀကဳိက္ပါဘူး။ (ကိုယ့္ကို ဖိအားေပးတဲ့သူ ၾကားထဲကေန ႐ူးသြားမယ္ ဟီးဟီး)

၆) ကိုယ္တုိင္ကမေကာင္းဘူးဆိုတာ သိေပမယ့္ ကိုယ့္ကို မေကာင္းလာေျပာလွ်င္နည္းနည္းမွ မႀကဳိက္ပါ။ (ေစာင္းလည္းမေျပာနဲ႔၊ တည့္တည့္လည္းမေျပာနဲ႔၊ ေဇာက္ထုိးလည္း မေျပာနဲ႔)

၇) ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ အကုန္ေလွ်ာက္လုပ္တတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ္ဘယ္ေနရာေရာက္ေနမွန္း မသိအၿမဲျဖစ္ပါတယ္။ (အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔မွာပါ)

၈) လုပ္ခ်င္တာလုပ္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဟိုဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီဟာလုပ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ခ်င္ရင္လုပ္ၿပီး မလုပ္ခ်င္ရင္မလုပ္ဘူး။ (မီးကို မကိုင္နဲ႔လို႔ ေျပာရင္ေတာ့ မကိုင္ပါဘူး)

၉) ကိုယ္မသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို အသားလြတ္ႀကီး စကားသြားမေျပာတတ္ပါဘူး။ (ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္မေလးဆိုရင္ေတာ့ စကားသြားေျပာဖို႔အတြက္ စဥ္းစားေပးမွာပါ)

၁၀) သူမ်ားထက္နဲနဲေတာ့ ထူးလုိက္ရမွ။ နဲနဲေလး ပိုလုပ္လုိက္ရမွ ေက်နပ္တတ္တယ္။ (အခုပဲၾကည့္၊ သူမ်ားေတြက Tagတယ္ဆိုတာကို ေမ့ေတာင္ေနေလာက္ၿပီ၊ ဒီမွာေတာ့ တက္ေကာင္းတုန္း)

ကၽြန္ေတာ္က လူေတြအေၾကာင္းကို ေလ့လာရတာႀကဳိက္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြအေၾကာင္း မေလ့လာခင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေတာ့သိမွျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆထားသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ တက္တာနဲနဲမ်ားသြားတယ္ဗ်ာ။

ေနာက္တစ္ေခါက္မတက္ေတာ့ပါ။

ဘေလာ့ခ္ကာမ်ားရဲ႕ မိတင္

ဘေလာ့ဂ္စာအုပ္ထုတ္ေ၀ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေမလ ၁၂ ရက္ ၂၀၀၇ တြင္ စကၤာပူ Esplanade Library ရွိ Cafe တြင္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ားမွ အစည္းအေ၀းတစ္ခု က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ထိုအစည္းအေ၀းသို႔ ကိုသန္႔ဇင္ေအာင္၊ ကိုၿဖိဳးေ၀ေက်ာ္၊ ကိုဇင္ကိုလတ္၊ ကိုေ၀ယံလင္း၊ ကိုေ၀ၿဖိဳးေက်ာ္၊ ေမာင္သန္႔ဇင္၊ ကိုညီညီ(သံလြင္)၊ ကိုႏိုင္မိုးေအာင္ႏွင့္ မလင္းလက္ၾကယ္စင္၊ မ၀တ္ရည္ထိုက္ အစရွိတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားအနက္မွ အခ်ဳိ႕ကို ခ်မွတ္ရာတြင္ မဲခြဲ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အျပည့္အစံုကိုေတာ့ ကိုညီညီ(သံလြင္)ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္မွာပဲ သြားဖတ္ၾကပါ။
အဲဒီအစည္းအေ၀းကို တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ခ္ဂါမ်ားကို အထူးေက်းဇူးတင္သလို မတက္ေရာက္ႏုိင္ေပမယ့္ ေနာက္ကြယ္ကေန တိတ္တိတ္ေလး ႀကိတ္ၿပီး အားေပးေနတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ခ္ဂါမ်ားကိုလည္း မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါသည္။

ေမေမ. . .သားခ်စ္တဲ့ ေမေမ

အိပ္မက္ပန္းေတြ ပြင့္တဲ့သစ္ပင္(၆)

ည . . .ည . . .ဆို
ေဘာလံုးကြင္း အေရွ႕ဖက္ ပြဲၾကည့္စင္တစ္ခုစာေလာက္
ရွိတဲ့လူေတြ
မင္းအေၾကာင္းကို ၀ုိင္းၿပီး အိပ္မက္မက္ေနၾကေရာ့မယ္
ငါ . . .မနာလိုပါဘူးကြယ္
မနာလိုျခင္းသာ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ခင္း ျဖစ္မယ္ဆိုရင္
(အခ်စ္ေရ . . .)
ကမၻာ့ေျမပံုမွာ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြပံုသာ ဆြဲလုိက္ေတာ့...

ရနံ႔ဟာ ပန္းပြင့္္ေတြကို ဖန္ဆင္းတယ္၊ ပန္းပြင့္ေတြဟာ သစ္သီးကို ဖန္ဆင္းတယ္။ သစ္သီးဟာ အခ်စ္ကို ဖန္ဆင္းတယ္ . . .
အခ်စ္ေရ ကံၾကမၼာစုန္ဆန္ျခင္းနဲ႔ မင္း ငါ့ကို ဖန္ဆင္းလွည့္ပါေတာ့ကြယ္ . . .
ငါ့ရဲ႕ အနမ္းေတြကို မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါတစ္ထည္ ရက္လုပ္တို႔ မင္းကို ဆက္သပါ့မယ္။ ေဆာင္းရာသီမွာ မင္း၀တ္ဆင္ဖို႔ရာ ေျခအိတ္တစ္စံုအျဖစ္နဲ႔ ငါ့လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကို ဆက္သပါ့မယ္။ တမ္းတမိတုိင္း ငါ့အနီးထံပါးမွာ ေႏြးေထြးေမႊးပ်ံ႕လာတတ္တဲ့ မင္းရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေတာ္ကို ကမၻာေပၚမွာ ပြင့္ပြင့္သမွ် ပန္းေတြနဲ႔ ငါပူေဇာ္ပါ့မယ္ . . . ။
ငါ့ရဲ႕ အလြမ္းႏွစ္ကူးမွာ ပန္းအသစ္အဖူးေတြနဲ႔ မင္းေပ်ာ္ေမြ႔ပါေတာ့ ျမနႏၵာ. . .။

မင္းဟာ ငါ့အတြက္
နကၡတ္တာရာအသစ္တစ္လံုး ျဖစ္တယ္ ျမနႏၵာ...
ၿပီးေတာ့ မင္းဟာအ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္တစ္ခုလို
ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကည့္႐ႈခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္
လွပေနသူလည္း ျဖစ္ေပရဲ႕...။

ငါလာခဲ့မယ္ ျမနႏၵာ၊ မနက္ျဖန္မနက္ အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္မွာ မင္း ရဲ႕ နကၡတ္တာရာကို ငါ့ႏွလံုးသည္းပြတ္စံျမန္းရာ နန္းေတာ္နဲ႔ ဗလိနတ္စာပူေဇာ္လို႔ ငါလာခဲ့ပါမယ္္ ျမနႏၵာ။
ေစာင့္ေနပါ . . .
မနက္ျဖန္မနက္ .
အ႐ုဏ္တက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ... ။

- - - - - - -

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ အ႐ုဏ္တက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ဘ၀လံုးစာ အိပ္ရာထ ေနာက္က်သြားခဲ့ပါတယ္ . . .။

(ႏုိ၀င္ဘာလ ၃၀၊ ၁၉၉၄)
မင္းခုိက္စိုးစန္

ႏြား႐ုိင္းသြင္းခ်ိန္ ျပင္မထြက္နဲ႔

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဘ၀မွာ ပထမဆုံးရင္းႏွီးခဲ့ၿပီး အခုအခ်ိန္ထိ အလြတ္ဆိုႏုိင္တဲ့ ကဗ်ာေတြကို ေျပာပါဆိုရင္ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဆြမ္းအုပ္နီနီတို႔ သေျပသီးေကာက္၊ ေမာင္ေလးေရ ထပါေတာ့တို႔ အစရွိတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြပါ။ အခု ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ကို ျပန္ဖတ္မိလို႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ တင္လုိက္ပါတယ္။

သဘက္ေဆး

ႏြားရုိင္းသြင္းခ်ိန္ ျပင္မထြက္နဲ႔
ဖုတ္သဘက္ေတြ လုိက္တတ္တယ္။
ဖုတ္သဘက္ေတြ ေၾကာက္တဲ့ေဆးကို
ဘုန္းႀကီးေပးလို႔ ရွိပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းရယ္ သဘက္ေဆးကို
ကၽြဲ႐ုပ္ေလးနဲ႔ လဲပါကြယ္။
ဗုဒၶံ ဓမၼံ သံဃံ ႐ြတ္ကြဲ႔
သရဲလႊတ္လို႔ ေျပးလိမ့္မယ္။
႐ြတ္ကြယ္ ႐ြတ္ကြယ္။ ။

မင္းသု၀ဏ္

ဘေလာ့ခ္စာအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ေရး

အခုတစ္ခါမွာေတာ့ ဘေလာ့ဂ္စာအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကၤာပူမွာ ရွိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြရဲ႕ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲေလးကို Esplanade မွာ လာမယ့္စေနေန႔ ေမလ ၁၂ရက္ေန႔မွာ ေတြ႔ၾကဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။ စကၤာပူက ဘေလာ့ခ္ကာေတြ အကုန္လံုးကို မသိတဲ့အတြက္ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ပဲ လုိက္ဖိတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္၀င္စားသူမည္သူမဆို လာေရာက္ၾကဖို႔ ေလးစားစြာ ဖိတ္ၾကားပါတယ္။ Esplanade ရွိ Outdoor Theatre မွာ ေန႔လည္ ၁နာရီတိတိ ေတြ႕ဆံုၾကပါမယ္။


စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား အေနနဲ႔ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ဖုန္းနံပါတ္ (သို႔) အီးေမးလ္လိပ္စာမ်ားသို႔ တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဇင္ကိုလတ္
Mobile: 97619007
Email: hololu@gmail.com

ညီညီ(သံလြင္)
Mobile: 94892959
Email: nyinyiprogrammer@gmail.com

Man U, Man U, Man U

We Are the Champions . . .

၂၀မိနစ္ ကာလသားခ်က္

ဟိုတေန႔ညေနက အလုပ္နားတာနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ၾကက္သားနဲ႔ ဘူးသီးကာလသားခ်က္ေလး ခ်က္စားျဖစ္တယ္။ ကာလသားခ်က္ ဆိုတဲ့အတုိင္း ခ်က္ရတာ ေတာ္ေတာ္ကို လြယ္ပါတယ္။
၁။ ၾကက္သားအတုံး ခပ္ေသးေသးေတြကို ဆား၊ ဆႏြင္း(သို႔)အေရာင္တင္မုန္႔နဲနဲနဲ႔ နယ္ၿပီး ႏွပ္ထားပါ။
၂။ ဘူးသီးကို အခြံႏႊာခ်င္လည္း ႏႊာ၊ မႏႊာခ်င္လည္း အတုံး ခပ္ေသးေသးေတြ လွီးၿပီး ၾကက္သားနဲ႔ ေရာနယ္ပါ။ (ဘူးသီး အတံုးအရမ္းေသးရင္ ေၾကသြားတတ္ပါတယ္။)
၃။ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ဂ်င္းစတာေတြကို လိုခ်င္သေလာက္ ပါးပါးေသးေသးေလးေတြ လွီးၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေထာင္းၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကက္သား၊ ဘူးသီးတို႔နဲ႔ေရာနယ္ပါ။
၄။ ဆီနဲနဲထည့္၊ မီးျပင္းျပင္းနဲ႔ မီးဖိုေပၚတင္ၿပီး ေမႊေပးပါ။
၅။ တရွဲရွဲျမည္လာရင္ ေရသင့္သေလာက္ထည့္ၿပီး မီးေအးေအးနဲ႔ ၾကက္သားက်က္ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္အထိေစာင့္ပါ။
၆။ ဟင္းအိုး ဆူလာလွ်င္ အေပါ့အငန္ လိုသလိုထည့္ၿပီး ၾကက္သားက်က္လွ်င္ စားလို႔ရပါၿပီ။

ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၾကက္သားနဲ႔ ဘူးသီး ကာလသားခ်က္ေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဟင္းခ်က္ရင္ ဆီသတ္ရတာကို ပ်င္းလို႔ ရွိသမွ် အကုန္ ပစ္ထည့္ၿပီး စားရတဲ့ ကာလသားခ်က္ကို အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္။ တျခားဟင္းခ်က္နည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုမရွင္းတာရွိရင္ျဖစ္ျဖစ္ ေမးပါ။ ကို္ငယ္(မႏၱေလး)ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆရာတစ္ပါးရွိပါတယ္။ သူ႔ကိုေမးေပးပါမယ္။

သံသရာနယ္က ႐ုန္းအထြက္

အေ၀းဆံုး

အေနာ္မာကမ္းမွာေတာ့
ယေသာ္ဓယာလြမ္းက်န္ခဲ့မယ္ . . .။

ျပန္လွည့္ကာ အသြားမဖ်က္ပါရေစနဲ႔
က႑ကဖြားဖက္ေတာ္ရယ္ . . .။

ခ်စ္တာသိေပမယ့္
သစၥာရွိရာ ေရွ႔လမ္းေပမို႔
ေမ့စတမ္းကြယ္ တာရွည္ၾကည့္
ပါရမီျဖည့္က်န္ပါကြယ္ . . .
သံသရာနယ္က ရုန္းအထြက္။

ၾကည္ခ်ည္လွပ္ လြမ္းတုန္းမွာပဲ
ယာယီဇာတ္ တစ္ခန္းဆံုးၿပီေပါ့
ပန္းကံုးႏွယ္ သစၥာဆင္ဖို႔ ခရီးသြားမွာမို႔
စည္းျခားက်န္ေမွ်ာ္ . . .ေမွ်ာ္ကာနဲ႔
ယေသာ္ဓယာတစ္သက္လြမ္းေစမယ့္
အေနာ္မာတစ္ဘက္ကမ္းကို
(က႑ကရယ္ . . .)
လွမ္းေတာ့ သြက္သြက္။ ။

ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

တီပီလက္မွတ္ ကုန္သြားၿပီ :(

TPသႀကၤန္လက္မွတ္ကို ၂၀၀၅တုန္းက ေစာင္ေရ၁၀၀၀ထုတ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အေစာင္၄၅၀ေလာက္ပဲ ထုတ္မွာပါ။ ေစာင္ေရ၁၀၀၀ထုတ္ ခဲ့တုန္းကေတာင္ ေရာင္းမေလာက္ျဖစ္ခဲ့တာ အခုလို ဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ျဖဳတ္ကနဲ ကုန္သြားမွာပဲဆိုတာ ႀကဳိသိထားၿပီးသားပါ။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္က Graduateေတြအတြက္ ေရာင္းဖုိ႔ လက္မွတ္၂၅ေစာင္ရထားတာ ဖုန္းနံပါတ္ငါးခုေလာက္ႏွိပ္အၿပီးမွာ အကုန္ကုန္သြားပါတယ္။ စိတ္ေတာင္မေကာင္းဘူး။ အားလံုးကုန္သြားၿပီးေတာ့မွ သတိရတယ္ ကုိယ့္အတြက္ေတာင္တစ္ေစာင္မွ မ၀ယ္ထားမိဘူးလို႔။

Googleေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ Video Clip ေလးေတြပါ။