ႏွင္း၀ိညာဥ္တစ္စက္ရဲ႕ ပံုျပင္

အဲဒီေန႔ကေပါ့ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ျပာေတြကူးခတ္ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္နဲ႔ မင္းကို စေတြ႔ခဲ့တဲ့ရက္ေလ။ မင္းသာစိတ္မဆိုးဘူး ဆိုရင္ အမွန္အတုိင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က မင္း၀တ္ထားတာ ကပိုက႐ိုနဲ႔ ျဖစ္ကလက္ဆန္းႏုိင္ခဲ့တယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မင္းကို ကေမာက္ကမ ခ်စ္ခဲ့မိတာနဲ႔တူတယ္။ လွလို႔ ခ်စ္တာလား ခ်စ္လို႔လွတာလားဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားတုိင္း ေမသန္းႏုေၾကာ္ျငာတဲ့ မုန္႔ၾကြပ္တစ္ခုကို ေျပးသတိရတယ္။ `ေကာင္းတာႀကဳိက္တာလား ႀကဳိက္တာေကာင္းတာလား၊ ေကာင္းတာႀကဳိ္က္တဲ့သူေတြ အတြက္ေတာ့ ဘာမုန္႔ႀကြပ္ရွိတယ္ဆိုလားပဲ´။ အဲဒီမုန္႔ႀကြပ္ေၾကာ္ျငာေၾကာင့္ ငါလွတာကို မခ်စ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ငါခ်စ္တဲ့မင္း ကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ လွေနရတာလဲ မိသဒၵါ။ ထူးဆန္းစြာနဲ႔ မင္းမ်က္ႏွာမွာ ဂႏၱ၀င္ စကားလံုးေတြ ပါ၀င္ေနတာကို ခ်က္ခ်င္းသတိထား မိလုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ အဲဒီ ပါးခ်ဳိင့္ေလးေပါ့၊ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို တုိင္နဲ႔ေခါင္းနဲ႔ေဆာင့္ေစခဲ့တာ။ ဟုတ္တယ္ အဲဒီ သြားတက္ေလးေပါ့၊ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ခလုတ္တုိက္လဲေစခဲ့တာ။ ဟုတ္တယ္ အဲဒီ စံပယ္တင္မွ႔ဲေလးေပါ့၊ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ျပဳစားခဲ့တာ။ မင္းသာ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ငါဆူးေတြျဖစ္ပါရေစ။ ဟိုတစ္ေန႔က ခပ္ေပးထားတဲ့ ေရကို မင္းလက္နဲ႔လွမ္းအယူမွာ ငါ . . .ဓါတ္လုိက္ေသဆံုးသြားခဲ့တာပါ။ ႏွင္း၀ိညာဥ္တစ္စက္ဟာ ေသြးစက္လက္မက်ပဲ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။
ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္။ ငါကလည္း ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္ပါ။ ဒ႑ာရီေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာထဲက မင္းသမီးေလးဟာ မင္းျဖစ္တယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ စြဲမွတ္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အိပ္မက္႐ိုး႐ိုးေလးေတြ မက္ခ်င္ေနခဲ့တာပါ။ တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ စကားလံုးကိုအငွားသံုး ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ `ခ်စ္သူကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ေ႐ွးလူႀကီးေတြ ဘယ္လိုစာလံုးေပါင္းခဲ့ၾကပါသလဲ´ ငါကေတာ့ အ႐ိုး႐ွင္းဆံုး စကားလံုးနဲ႔ အပြင့္လင္းဆံုးဆက္ခ်စ္သြားမယ္။ ခြင့္ျပဳပါသဒၵါ။ မင္းမ်က္ႏွာကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ဖတ္ခြင့္ျပဳပါ။ မင္းလက္ဖမိုးကို ခိုးနမ္းခြင့္ျပဳပါ။ မင္းႏႈတ္ဖ်ားက ေတးသြားေလးေတြ ၾကားခြင့္ျပဳပါ။ မင္းရင္ခြင္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းကို ငါ့အခ်စ္ေတြ ဖုံးလႊမ္းခြင့္ေပးလုိက္ပါေတာ့ သဒၵါေရ။

ဇင္ကိုလတ္
၂၃း၀၀ ၂၈ ေမလ ၂၀၀၇