ငါတို႔ တသက္မေမ့၊ မတ္ ၁၃ရက္ေန႔

ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အေမွာင္ဖံုးေနေပမယ့္ အဲဒီအေမွာင္ထုကို အံတုၿပီး ေႀကြးေၾကာ္သံေတြက မိုးထက္ညံေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ကို ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ေသြးေတြရဲရဲနီေနၿပီ။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြက စိတ္ပူၿပီး `အားတင္းထား သူငယ္ခ်င္း´ `အားတင္းထား၊ မင္းဘာမွမျဖစ္ဘူး´စသည္ျဖင့္ ၀ုိင္း၀န္းအားေပးေနၾကသည္။ တျခားလူေတြကေတာ့ ဆက္လက္ၿပီးတုိက္ပြဲ၀င္ေနတုန္း။ သူတို႔ ေအာ္သံေတြနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုိက္ေအာ္ဖို႔ ႀကဳိးစားၾကည့္ေပမယ့္ ပါးစပ္က ဘာသံမွ ထြက္မလာ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူတို႔နဲ႔ တစ္သားတည္း ႐ွိေနသည္။ ေလွခြက္ခ်ညး္က်န္ အလံမလဲေစရ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြတ္ေျမာက္ဖို႔လုိသည္။ လြတ္ေျမာက္ရမည္။ ေက်ာင္းသားထုတစ္ခုလံုးကုိယ္စား၊ ျပည္သူလူထုကိုယ္စား၊ တႏုိင္ငံလံုးကုိယ္စား၊ တုိက္ပြဲ၀င္မည္။ ၂၆ႏွစ္ဆိုသည့္ အခ်ိန္အတုိင္းအတာတစ္ခုက တုိင္းျပည္ရဲ႕ သက္တမ္းႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ေတာ့ ဘာမွ မၾကာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ေတာ့ လူ႔သက္တမ္း၏ သံုးပံုတစ္ပံုခန္႔ရွိမည္။ အျမင္ေတြ ေ၀၀ါးလာၿပီ။ အသံေတြက ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္။ ငါတို႔အားလံုးအတြက္၊ ႏုိင္ငံအတြက္၊ လူမ်ဳိးအတြက္ . . . . . . . . . . ။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာခဲ့ခ်င္သည္။ အားမနည္းတင္းၿပီး ေျပာမည္။ ေျပာႏုိင္ရမည္ . . .။ ပါးစပ္ေလးနဲဲနဲလႈပ္လို႔ ရသည္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအင္အားမ်ားျဖင့္ ေအာ္ခဲ့ၿပီ။ အေရးေတာ္ပံုေအာင္ရမည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉ႏွစ္ မတ္လ ၁၃ရက္တြင္ က်ဆံုးသြားခဲ့ေသာ ကိုဘုန္းေမာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အမွတ္တရ။