အိပ္မက္ပန္းေတြ ပြင့္တဲ့သစ္ပင္(၄)

ၾကက္တူေ႐ြးတစ္ေကာင္ကို ငါ့နာမည္အထပ္ထပ္ ႐ြတ္တတ္ေအာင္သင္လို႔ (မင္းေမြးေန႔မွာ) လက္ေဆာင္အျဖစ္ ပို႔ခ်င္တယ္။( ဇန္န၀ါရီ၊ ၁၅ ၁၉၉၃)

ပိရမစ္ထဲမွ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာသိုေလွာင္ထားမယ့္ မံမီအေလာင္းေကာင္တစ္ခုလို ငါ့ႏွလံုးသားကို ေဆးစီရင္ပါ အခ်စ္ရယ္ . . .
အဲဒီႏွလံုးသား ႐ုပ္ႂကြင္းဟာ ျပတုိက္အိုတစ္ခုရဲ႕ ခင္းက်င္းပံုမ်ဳိးနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြကို ေထြးေပြ႔သိမ္းဆည္းထားပါလိမ့္မယ္။ (ေၾကကြဲဖြယ္ရာ သမိုင္းပညာ႐ွင္တစ္ေယာက္ေယာက္ ႐ွာေဖြမေတြ႔႐ိွခင္အထိေပါ့)
(ငါ့ရဲ႕ အစြန္႔ပစ္ခံ ခ်စ္ျခင္းဟာ `ျမတ္ႏုိးႏွစ္လိုဖြယ္ရာ လံုး၀အသံုးမက်မႈ´ တစ္ခုပါကြဲ႔)
ကေလးေရ . . .လြမ္းတယ္၊ အဲဒီအသံုးမက်မႈတစ္ခုကို လြမ္းတယ္။ မင္းရဲ႕ ဆံပင္က သင္းပ်ံ႕တဲ့ ရနံ႔တစ္ခုကို လြမ္းတယ္။ စာအုပ္ၾကားညွပ္ထားတဲ့ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေျခာက္ကေလးတစ္ပြင့္ကို လြမ္းတယ္။ မငိုမိေအာင္ ႀကဳိးစားထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ဖို႔တြက္ ရယ္ပစ္လုိက္ရတဲ့ အသံအက္အက္တစ္ခုကို လြမ္းတယ္။ ေ႐ႊလက္စြပ္ေသးေသးေလး ၀တ္ထားတဲ့ မင္းရဲ႕ လက္၀ဲဘက္လက္သူႂကြယ္ကေလးကို လြမ္းတယ္။ ကမၻာေျမရဲ႕ ၀တ္ရည္ေတြကို စုပ္ယူေနတဲ့ သက္တန္႔လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ကို လြမ္းတယ္။ ေဆာင္းရာသီမွာ ေစာစီးစြာေရာက္လာတတ္တဲ့ ကေလးဆန္ဆန္ညေနခင္းေတြကို လြမ္းတယ္။ အ၀ါေရာင္အိပ္မက္ႏုႏုေတြ အကုိင္းဖ်ားထိပြင့္ဖူးေနတဲ့ ျမနႏၵာဆိုတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ကို မူးယစ္ေ၀စြာ ငါလြမ္းပါတယ္ အခ်စ္ရယ္ . . .။

က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ အမုန္းဟာ ငါ့ဘ၀ကို ပင္နယ္တီတစ္လံုးကန္သြင္းသြားခဲ့ေလေပါ့ ျမနႏၵာ . .။
ငါ့ကို ေမြးဖြားပါ၊ ငါ့ကို ကြယ္လြန္ပါ၊ ငါ့ကို ေကာင္းကင္ဘံုတစ္က်ပ္ဖုိး ၀ယ္ေကၽြးပါ။ ေနာက္ . .အခ်စ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ဂုဏ္ကို ထင္႐ွားေစျခင္းငွာ ဒီည မင္းငါ့ကို အိပ္မက္မက္ပါလားကြယ္။
ေလာကႀကီးကေတာ့ ငါ့ကိုသူ႔ အိတ္ကပ္အေပါက္ကေန က်ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ (ျပန္႐ွာဖို႔ကိုလည္း သူဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးခဲ့ပံု မရပါဘူး)။ အင္း . . လြယ္လြယ္ကူကူေပ်ာက္သြားႏုိင္ေပတာေပါ့၊ စၾက၀ဠာထဲမွာ လူဆိုတာ ေသးေသးကေလးပဲမဟုတ္လား အခ်စ္ေရ . .။
ဒိုင္ႏုိေဆာရွိတယ္။ ေဂၚဇီလာ႐ွိတယ္။ လႊာတြန္႔ေတာင္တန္း႐ွိတယ္။ သမုဒၵရာရွိတယ္။ မုန္တုိင္းရွိတယ္။ မိုးေမွ်ာ္တုိက္ႀကီးေတြရွိတယ္။ ေ၀လငါးရွိတယ္။ ဆူးေလဘုရားလမ္း ခံုးတံတားညာဖက္က ေၾကာ္ျငာဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ အားလံုးဟာ `လူ´ထက္ႀကီးတာေတြခ်ည္းပါပဲ ျမနႏၵာ . .၊ ဒီမွာ `လူ´ရဲ႕ တန္းဖိုးဟာ က်ဳံ႕၀င္သြားေနေခ်ေပါ့၊ စၾကာ၀ဠာထဲမွာ လူ႔အျဖစ္ဟာ ေသးငယ္ေနလုိက္ပံုမ်ား . . .

မင္းခုိက္စိုးစန္