ယံုပါ၊ တကယ္မအားတာပါ။

အိပ္ရာကႏႈိးေတာ့ ေန႔လည္ သံုးနာရီထုိးၿပီ။ မေန႔ညက တစ္ညလံုး TPmyanmar သႀကၤန္ေတြကို Collection DVD ကိစၥ လုပ္ထားလို႔ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနတယ္။ ဟင္း..... ဒီညလည္း ထပ္သြားရဦးမယ္။ သြားတုိက္၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရမိုးခ်ဳိး။ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ Missed call တစ္ခုေတြ႔လုိက္တယ္။ MKNMတဲ့။ ဒါနဲ႔ ျပန္ဆက္လုိက္ေတာ့....

“အမ ေျပာ”
“ဟဲ့... ဘယ္ေရာက္ေနတာတုန္း။ ဟုိကိစၥ စကၤာပူကို လာျဖစ္တယ္။ အဲဒီကိစၥ စီစဥ္စရာရွိတာေတြ စီစဥ္ရမယ္။ အားလား။ ”
“အမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းေပါ့။”

အဲဒီကိစၥကို ၁၀မိနစ္ေလာက္ ေျပာေနတုန္း MaShweဆီက 2nd call ၀င္လာတယ္။
“ဟဲလို ဟုတ္ အမေျပာ”
“တီပီျမန္မာ ၁၀ႏွစ္ျပည့္အတြက္ Key Chainကိစၥ ေျပာမလို႔”
“ေၾသာ္.... ဟုတ္ . . . . . . ဘယ္ေလာက္တဲ့တုန္း၊ ...... ဆုိင္ကေန Sample ပို႔ခုိင္းလုိက္ေလ။ . . . ဟုတ္ ”

ဖုန္းေတြ အားလံုးခ်ၿပီးေတာ့မွ မနက္စာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေလး အေျပးအလႊားလုပ္။ လုပ္ရင္းနဲ႔ အီးေမးလ္ဖြင့္ေတာ့ ညီညီFwdထားတဲ့ အီးေမးလ္၊ သံလြင္အိပ္မက္Domain name က ေနာက္လကုန္ေလာက္ဆို ကုန္ၿပီတဲ့။ အင္း အဲဒီကိစၥကလည္း အေရးႀကီးတယ္။ websiteက ေဒါင္းေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ လမ္းျပၾကယ္က Duty Roster ကို ပို႔ထားတာေတြ႔တယ္။ ဒီလထဲ ဘယ္ႏွရက္ေလာက္လုပ္ရမလဲ။ ၂၂ရက္ေန႔နဲ႔ ၃၀ရက္ေန႔တဲ့။ ၂ရက္ပဲ လုပ္ရမယ္။ တျခား Volunteerေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။

အဲဒါနဲ႔ DVDကိစၥကို ကိုZYအိမ္မွာ လုပ္ေနတုန္း ည ကိုးနာရီေလာက္မွာ မန္ေနဂ်ာဆီက ဖုန္းလာတယ္။ “မင္းအခု အလုပ္ကို တခ်က္ေလာက္ျပန္သြားပါ”တဲ့။ “ဒီေန႔က မင္းရဲ႕ Standbyေန႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ထဲက စက္တစ္လံုး ေမာ္တာလဲရမွာမို႔လို႔ ျပန္သြားပါ”တဲ့။ ဟင္း မတတ္ႏုိင္။ ပင္ပန္းတယ္ မပင္ပန္းဘူးဆိုတာထက္ ေၾသာ္ ပိုက္ဆံရတာေပါ့လို႔ပဲ တြက္ ၿပီး သြားလုိက္တယ္။ ေမာ္တာလဲတာ သံုးေလးနာရီေလာက္ပဲ ၾကာမွာလို႔ ထင္တာပဲေလ။ အလုပ္ကို သြားေနတုန္း MaGTက ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ “ဟိုကိစၥ ပိုက္ဆံလွဴဖို႔ေလ
၊ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ေမးတာ”
“ေၾသာ္ ဟုတ္... လုပ္သင့္ပါတယ္။ .... ဟုတ္ .... ျပန္ဆက္လုိက္မယ္ေလ”
။ သူနဲ႔ ခဏေျပာၿပီးေတာ့ KoTSဆီက ဖုန္းလာတယ္။ TPmyanmar ၁၀ႏွစ္ျပည့္လုပ္ဖို႔ Conference call လုပ္ဖို႔ တုိင္ပင္တာ။ အင္း...ေနာက္ေန႔ ညဖက္ ၁၀နာရီေလာက္ အလုပ္က ျပန္ေရာက္မယ့္ အခ်ိန္ ခ်ိန္းလုိက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေမာ္တာလဲတာ မနက္ ေလးနာရီေလာက္က်ေတာ့ ၿပီးသြားတယ္။ (ေလဆိပ္ထဲမွာက ညဖက္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြရွင္းတဲ့ အခ်ိန္မွ ေအးေအးေဆးေဆး စက္ေတြ ကိုင္လို႔ ရတာေလ၊) အလုပ္ထဲကေန DVDလုပ္ေနတဲ့ ကိုေဇယ်ာအိမ္ကို သြား။ ၿပီးေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္။ မနက္၆နာရီ ေလာက္မွာ အိမ္ျပန္။ ေန႔လည္ ၁၂နာရီေလာက္အထိအိပ္။ အိပ္ရာႏုိးေတာ့လည္း အဲဒီDVDကိစၥကို သြားလုပ္။ ည၁၀နာရီေလာက္ Conference call လုပ္ဖို႔ ျပန္လာၿပီး ဖုန္းေခၚေတာ့ Conference ထဲမွာ လူငါးေယာက္ေလာက္ေရာက္ေနၿပီ။ Hostလုပ္တဲ့ သူရဲ႕ ဖုန္းက ငါးေယာက္ပဲ လက္ခံလုိ႔လားမသိ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္၀င္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ပဲ ေနာက္ထပ္ ေလးေယာက္က ပထမရွိေနတဲ့ Conferenceထဲက တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖုန္းကို ေခၚ၊ Conference တစ္ခုလုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိေနတဲ့ Conferenceကို လာJoinမွ အဆင္ေျပသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပဲ အားလံုးေပါင္း လူ၉ေယာက္ေလာက္ TPmyanmar ၁၀ႏွစ္ျပည့္အတြက္ အျပင္းအထန္ေဆြးေႏြးတာ အားလံုးေပါင္း ၃နာရီေလာက္ၾကာသြားတယ္။

ေနာက္ေန႔ မနက္ အိပ္ရာႏုိးေတာ့ OBP websiteအတြက္ အထဲမွာ ထည့္ဖို႔ dataေတြစု။ စုေနတုန္း OBPက ကိုSTunက ဖုန္းဆက္ၿပီး “အဲဒီwebsiteေလး ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ လုပ္ေပးပါဦး”တဲ့။ “ဟုတ္ကဲ့ အကို ကၽြန္ေတာ္အကူအညီေတာင္းထားတဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိတ္ၿပီး အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးပါ့မယ္”။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူတြဲလုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႔ေနာက္တစ္ခုက မKက ဖုန္းဆက္ၿပီး အစည္းအေ၀းရွိမယ္တဲ့။ ဘယ္ေန႔ အားလဲတဲ့။ “...အဲ..မနက္ျဖန္က စၿပီး ေလးရက္ဆက္တုိက္ အလုပ္ရွိတယ္။ Conference call ပဲ လုပ္လုိက္ပါလား အမ” “အင္း အဲဒါဆိုလည္း Conference call ပဲ လုပ္မယ္”
ဆိုၿပီး အဖြဲ႔ထဲက လူေလးငါးေယာက္ေလာက္နဲ႔ လုပ္စရာရွိတာေတြကို ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ ဖုန္းေျပာေနတုန္း အခန္းတစ္ခုလံုး အ၀တ္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ပြေနလို႔ ေလွ်ာ္စရာရွိတာေတြကို အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲထည့္ ဆပ္ျပာမႈန္႔ထည့္ၿပီး ခလုပ္ႏွိပ္ထားလုိက္တယ္။
ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ခ္ေလးေရးခ်င္လို႔ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ ထံုးစံအတုိင္း အီးေမးလ္ကို အရင္စစ္ေတာ့ စာေမးပြဲ ေျဖဖို႔အတြက္ Reminder email ကို ေတြ႔လုိက္တယ္။

ဘေလာ့ခ္ေရးမယ္ စဥ္းစားတုန္းရွိေသး၊ အ၀တ္ေလွ်ာက္စက္က ၿပီးသြားလို႔ “တီ ... တီ .... တီ” ျမည္သံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အ၀တ္ေတြလွမ္းရင္း ေတြးမိတယ္။ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး
၊ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အစည္းအေ၀းေတြ၊ လုပ္စရာရွိတာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုလုပ္ေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လူမွာ လုပ္ႏုိင္တဲ့ Limitတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီLimitကို ေက်ာ္ၿပီး ဘယ္လိုမွကို လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ အဓိကေတာ့ အခ်ိန္ပါ။ က်န္တာကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ပုိင္ခြင့္ပါ။ ကိုယ္မႏုိင္ပဲနဲ႔ အမ်ားႀကီး လုပ္တဲ့အခါမွာ ဒီဖက္မွာ လစ္ဟင္းသလို၊ ဟိုဖက္မွာလည္း ၿပီးျပည့္စံုတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒီဖက္မႏုိင္၊ ဟိုဖက္မႏုိင္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ “ေလ”ပဲလာၿပီး တကယ္အလုပ္မလုပ္ႏုိင္တဲ့သူ၊ ကတိေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ေပးၿပီး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္သူျဖစ္လာမွာ စိုးရိမ္လာမိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လုပ္ခ်င္တာေတြ၊ လုပ္ရမွာေတြ၊ လုပ္သင့္တာေတြကို တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း လုပ္တာအေကာင္းဆံုးပဲလို႔။ ကဲ .... ဘယ္ဟာကို အရင္ဆံုးလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ။ အခုေလာေလာဆယ္ အ၀တ္ေတြ လွမ္း၊ ေျခာက္ၿပီးသားေတြေခါက္လို႔ အ၀တ္ဘီရိုထဲထည့္လုိက္တာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။