2007ႏွင့္ ခြဲခြာျခင္း

၂၀၀၇က ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ေတာ္ေတာ္ေလးေျပာင္းလဲသြားေစပါတယ္။ ဘ၀တစ္ခုလံုးမွာ အလုပ္အမ်ားဆံုး ခုႏွစ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ခဲ့လိမ့္မယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စားခ်င္ေသာ အစားအစာမ်ား၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္တုန္းက၊ ၂၀မိနစ္ ကာလသားခ်က္၊ ႏွင္း၀ိညာဥ္တစ္စက္ရဲ႕ နိဂံုး၊ ဘန္းစကားေတြလန္းေနတယ္ စတဲ့ ပိုစ့္ေတြနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ဘေလာ့ခ္ဂါ တစ္ေယာက္ဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာေရာက္ ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဘေလာ့ခ္ကာဘ၀နဲ႔ တူတူ ဘေလာ့ခ္ဂါဖိုရမ္ေလးကို ေရာက္ခဲ့ၿပီး ကဗ်ာေတြ ေရးရင္း ဘေလာ့ခ္စာအုပ္ကိစၥေတြျငင္းရင္း ခုန္ရင္း မတ္လေလာက္မွာ ဖိုရမ္မာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီဖိုရမ္ကတဆင့္ ကိုရန္ေအာင္၊ ကိုေက်ာ္ေဇယ်၊ မညေလး၊ ကိုေ၀ယံလင္းတို႔နဲ႔ သိခဲ့ကၽြမ္းခဲ့ ခင္မင္ခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၇ခုႏွစ္ Aprilလမွာေတာ့ မဆံုစည္းရတာ ၈ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာသႀကၤန္ပြဲေတာ္ကို ညီညီ၊ ေနဘုန္းလတ္တို႔နဲ႔ တူတူ အင္းလ်ားလမ္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ ဆင္ႏႊဲခဲ့တယ္။ စကၤာပူကို မျပန္ခင္မွာ ဘာညာ၊ ဘလာေဂါက္၊ ေမာင္ပြတ္၊ စိုးေဇယ်၊ ကိုမ်က္လံုးဆိုတဲ့ သူေတြနဲ႔ ဘေလာ့ခ္စာအုပ္ကိစၥအစည္းအေ၀းမွာ ခင္မင္ခြင့္ရလာခဲ့တယ္။ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ေမလမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၀ါႆနာျဖစ္တဲ့ ဓါတ္ပံုရုိက္ျခင္း အတတ္ပညာကို TPmyanmar Thingyan 2007မွာ Photographer of the event အျဖစ္ အျပည့္အ၀အသံုးခ်ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း စကၤာပူမွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္၆ခုေလာက္ကို ဆက္တုိက္ဆိုသလို မွတ္တမ္းတင္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။

ေမလမွာေတာ့ စကၤာပူႏုိင္ငံ ျမန္မာမ်ားစုစည္းတဲ့ေနရာျဖစ္တဲ့ ပန္နီဇူလား ပလာဇာမွာ လမ္းျပၾကယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာစာၾကည့္တုိက္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ မိတ္ေဆြ ေလးငါးေျခာက္ဦးနဲ႔ တူတူေအာင္ျမင္စြာ ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ ၅၀၀ေလာက္နဲ႔ စတင္ခဲ့တဲ့ လုိင္ဘရီေလးဟာ အခုဆို စာအုပ္ သံုးေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ အေဖေရာ အေမပါ Engineerျဖစ္တဲ့အတြက္ ငယ္ငယ္ကတည္းက Engineerတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ ဒီ ၂၀၀၇ခုႏွစ္မွာပဲ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ Engineerရာထူးကို အလုပ္ထဲမွာ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ TPmyanmar အဖြဲ႔အစည္းေပၚေပါက္လာတာ ၂၀၀၈မွာ ၁၀ႏွစ္ျပည့္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သႀကၤန္ပြဲတစ္ခုကို အႀကီးအက်ယ္က်င္းပႏုိင္ဖို႔အတြက္ ၂၀၀၇ရဲ႕ ဇူလုိင္လမွာ စၿပီး အစည္းအေ၀းေတြ စတင္ခဲ့ရာကေန Organiserဆိုတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို တေက်ာ့ျပန္ ရယူခဲ့ရ ျပန္ပါတယ္။

ၾသဂုတ္လကတည္းက စၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အေရးကိစၥမ်ားကို ႀကဳိးစားပမ္းစား ေဆာင္ရြက္ရာကေန အလုပ္အလြန္မ်ားတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ရွိခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ တကယ္ပါ။ ၂၀၀၇ေရ မင္းကေတာ့ ဖုန္ဖက္ခါၿပီး ခြဲခြာႏႈတ္ဆက္သြားေပမယ့္ ဒီကေကာင္မွာေတာ့ Blogger, Forummer, Photographer, Librarian, Engineer, Organiser, Activist ဆိုတဲ့ ေနရာေတြမွာ တလွည့္စီရပ္ရင္း ေမာပန္း ႏြမ္းလ်လို႔ ဖုတ္လုိက္ဖုတ္လုိက္ပါပဲ။ ေဗဒင္ေမးရင္ေတာင္ ဆန္ကုန္ေနပါဦးမယ္။ အဲဒီလုိရႈပ္ရွပ္ခတ္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လုိ႔ရေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။

The return of TLAM

သံလြင္အိပ္မက္ကို ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ကိုလည္း အေတာ္ေလး အားနာမိပါတယ္။ သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္(၁၂) ကို ပံုမွန္ထြက္ရမယ့္ ေအာက္တိုဘာမွာ မထုတ္ျဖစ္ဘူး။ အဲဒီကာလက အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း စက္တင္ဘာရဲ႕ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးလႈိင္းအ႐ွိန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕စိတ္ေတြ ညိဳညစ္ညစ္သန္းေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သံလြင္၀က္ဆိုက္ဒ္ကို တင္ထားတဲ့ ဆာဗာကလည္း အခ်ိန္ကိုက္ေဒါင္းသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆာဗာအသစ္ကို domain transfer လုပ္ဖို႔ အခက္အခဲတခ်ဳိ႕ ႐ွိခဲ့တဲ့အတြက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သံလြင္၀က္ဆိုက္ဒ္တစ္ခုလံုးကို လံုး၀ပိတ္ထားလိုက္ရတယ္။ အခုေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ (၁)ကေန (၁၁) အထိကို ဆာဗာအသစ္မွာ တင္ထားလိုက္ၿပီးပါၿပီ။ www.thanlwin.com ကေန တိုက္႐ိုက္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။ အမွတ္ (၁၂)ကို ဇန္န၀ါရီလကုန္ပိုင္း (သို႔) ေဖေဖာ္၀ါရီလဆန္းပိုင္းမွာ ထြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ခုဆိုရင္ သံလြင္အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ထဲကို ညီညီ(သံလြင္)၊ ေနဘုန္းလတ္ (ခ) ေနမ်ဳိး(သံလြင္)၊ ကိုငယ္ (မႏၱေလး) နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပင္ ေမာင္ပြတ္ (ခ) ေအးခ်မ္း(သံလြင္)တို႔ကလည္း ပါ၀င္လာၿပီျဖစ္လို႔ လူအင္အားမ်ားလာသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြသာမက အျခားေသာ စာေပ၀ါသနာပါသူ ေတြကိုလည္း ၀ိုင္း၀န္းကူညီတဲ့ အေနနဲ႔ စာမူေတြ ေပးပို႔ၾကဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ စာမူေတြကို အရင္က ၀င္းဖြန္႔နဲ႔သာ ေပးပို႔ႏိုင္ၾကေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူ၊ ဖတ္သူေတြ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေတြ အားလံုးလိုလိုမွာ သံုးေနၾကတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီဖြန္႔နဲ႔လည္း ေပးပို႔ႏိုင္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္း ပါးလိုက္ပါတယ္။ စာမူေတြကို ေပးပို႔ရမယ့္ လိပ္စာကေတာ့ thanlwinainmat@gmail.com ပါ။

Merry Christmas

ဒီရက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို SMSပို႔ေပးတဲ့သူေတြ၊ အီးေမးလ္ပို႔တဲ့သူေတြ၊ ဟိုးအေ၀းက သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ၊ နီးနီးေလးေနၿပီး ေ၀းေနတဲ့သူေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ခ္ကို လာလာလည္ေနၾကတဲ့ သူေတြအားလံုးကို ဒီခရစၥမတ္မွာ သာေစ မာေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလုိက္ပါတယ္။

၀င္းအင္း၀လား၊ ေဇာ္ဂ်ီ၀မ္းလား။

၀င္းအင္း၀ဆိုတဲ့ ေဖာင့္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲနဲ႔ သံုးလာခဲ့တာ ၁၀တန္းေအာင္စ ေလာက္ကတည္းက စၿပီး အခုအခ်ိန္အထိ (သံလြင္အိပ္မက္မွာ) သံုးဆဲပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္တုန္းကေတာ့ ေရြးစရာတျခားေဖာင့္လည္း သိပ္မ်ားမ်ားစားစားရွိတာမဟုတ္ေတာ့ ဒီေဖာင့္ကိုပဲ သံုးခဲ့ၾကတယ္။ သံုးျဖစ္သြားတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ ေနဘုန္းလတ္၊ ညီညီ(သံလြင္)၊ ကိုငယ္(မႏၱေလး)တို႔နဲ႔ အတူတူ လုပ္ျဖစ္တဲ့ ျဒပ္မဲ့ကမၻာ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး ေၾကာင့္ပါပဲ။ ကဗ်ာေတြကို အဓိကရုိက္တာက ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။ ၁၉၉၇ ႏွစ္လယ္ပိုင္းေလာက္က ျဖစ္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္သံုးတာ ၀င္းအင္း၀နဲ႔ CE myanmarေဖာင့္ ႏွစ္မ်ဳိးကို ေရာသံုးတယ္။

ေနာက္ပိုင္းလည္း လိုအပ္ရင္ လုိအပ္သလို သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြကို ရုိက္ေပးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုး ကိုယ့္လုပ္အားနဲ႔ ကိုယ္ရခဲ့တဲ့ အရာဟာ ေဘာလ္ပင္ေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက သူတက္ေနတဲ့ GTIက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါင္းထုတ္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို ရုိက္ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းတာကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ကိုယ္တုိင္ကလည္း ကဗ်ာေလးေတြ ေရးေနတဲ့သူဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ေပးလုိက္တဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းက ေက်းဇူးအရမ္းတင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဘာလ္ပင္ေလးတစ္ေခ်ာင္း လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုး လုပ္အားခ လက္ေဆာင္ဆိုရင္လည္း မမွားႏုိင္တဲ့အတြက္ အခုထက္ထိတုိင္ သိမ္းထားဆဲပါ။)

အဲဒီစာအုပ္အျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဒပ္မဲ့ကမၻာ(၂)ဆိုၿပီး ထပ္ထြက္ေတာ့လည္း စာစီစာရုိက္ ကၽြန္ေတာ္ပဲလုပ္။ အဲဒီေနာက္ လသာ(၂)က ေကာင္မေလးေတြ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ခ်င္တာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ ကူရုိက္ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ၀င္းအင္း၀နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အက်ဳိးေပးတာလားေတာ့မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္အားနဲ႔ ပထမဆံုးရတဲ့ ၀င္ေငြဟာလည္း ၀င္းအင္း၀ေၾကာင့္ပါပဲ။ အေမႏုိင္ငံျခားကို ခဏသြားၿပီးျပန္လာေတာ့ သူတို႔ တဖြဲ႔လံုးရဲ႕ ခရီးစဥ္ေတြကို Reportတင္ဖို႔ အတြက္ ဆုိင္မွာသြားရုိက္လည္း ေပးရမွာပဲ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရုိက္ခုိင္းပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာေငြ၃၀၀၀ေလာက္ ရလုိက္ပါတယ္။ (အဲဒီပိုက္ဆံေတြေတာ့ လုိအပ္တာေတြ ၀ယ္လုိက္လို႔ ထင္တယ္၊ ကုန္ၿပီ)

ေဇာ္ဂ်ီကိုေတာ့ စသံုးဖူးတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေလာက္ကမွပါ။ သူကလည္း သူ႔ဟာနဲ႔ သူေကာင္းတာပါပဲ။ အဓိကေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ကို ဘေလာ့ခ္ေရးျဖစ္တဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ Gtalkထဲမွာ စကားေျပာျဖစ္တဲ့အခါ သံုးတာမ်ားပါတယ္။ ၀င္းအင္း၀နဲ႔ မတူတာက သူက (ကၽြန္ေတာ္ဘာမွန္းမသိတဲ့) Unicodeေဖာင့္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အားသာခ်က္က ပတ္ဆင့္ေတြကို ၀င္းအင္း၀မွာလို Number Keyေတြ မလိုပဲ Tide Keyလို႔ ေခၚတာေလးနဲ႔တြဲၿပီး ရုိက္လို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ေဖာင့္ပံုစံတစ္မ်ဳိးတည္းရွိတဲ့အတြက္ ၀င္းေဖာင့္မွာလို ၀င္း ေမာ္လၿမဳိင္၊ ၀င္း ေတာင္ႀကီး၊ ၀င္း ဗိႆႏိုး၊ ၀င္း ရန္ကုန္၊ ၀င္း ကေလာ စသည္ျဖင့္ ပံုစံေတြ ေျပာင္းလို႔ မရပါဘူး။

ျမန္မာဘေလာ့ခ္ေတြ စေပၚကာစက ၀င္းကေလာနဲ႔ ေရးၾကတယ္လို႔လည္း ဖတ္မွတ္ဖူးပါတယ္။ ျမေစတီ၊ အကယ္ဒမီ၊ စီအီး၊ ၀င္း၊ ေဇာ္ဂ်ီ စသည္ျဖင့္ ျမန္မာေဖာင့္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ အနက္က ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၀င္းနဲ႔ ေဇာ္ဂ်ီကိုပဲ အသံုးအမ်ားဆံုးပါ။ ၀င္းအင္း၀ေဖာင့္ကို သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ ၁မွ ၁၁ အထိ၊ ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ ခုႏွစ္အုပ္ေလာက္ကို လည္း ရုိက္ဖူးၿပီး ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာခ့္တစ္ခုလံုးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မႀကဳိက္ဆံုးေဖာင့္ကို ေျပာပါဆိုရင္ေတာ့ ၀င္းဘားမိစ္ပါပဲ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ၀င္းေဖာင့္ရဲ႕ လက္ကြက္ကေနၿပီး ေသြဖယ္ၿပီး တခ်ဳိ႔စာလံုးေတြက တျခားခလုပ္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ရန္ကုန္မွာ ဘေလာ့ခ္ကာေတြ အစည္းအေ၀းလုပ္ရင္ ညီလင္းဆက္နဲ႔ ကိုစစ္အိမ္တို႔ အင္း၀ပိုလွတယ္ ေဇာ္ဂ်ီပိုေကာင္းတယ္။ ျငင္းၾက၊ ခုန္ၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ျဖစ္တဲ့ ဒီပိုစ့္ေလးကို အဓိက ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ ဘယ္ေဖာင့္ပိုေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ တလွည့္စီ အဆင္ေျပသလို ႏွစ္ခုလံုးကို မွ်ၿပီး သံုးသြားမွာပါ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ျမန္မာေဖာင့္တစ္ခုစီတုိင္းကို တီထြင္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚမွာရွိၿပီး ထုိသူမ်ားအတြက္လည္း အၿမဲတမ္း ဂုဏ္ယူေနမိမွာပါ။

ေမွာင္ေနတဲ့ အလင္းေရာင္

အဲဒီ နံနက္ဦးမွာေပါ့... စံပယ္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖူးလို႔ အိပ္မက္ေတြ ရူးခဲ့ရတာ။ ခ်စ္သူအေၾကာင္းေတြ ေတြးမိတုိင္း စိတ္ကူးေတြ ျမဴးလို႔ အလြမ္းေတြ မူးခဲ့ရတဲ့ ေကာင္ဟာ ကိုယ္ပါ။ ငါ့ရဲ႕ ၾကက္တူေရြးမေလး သဒၵါေရ... ေဆာင္းညေအးေအးမွာ ေဆာင္းေလျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေဆာင္းလကေလးကို ေမွ်ာ္ေငးမိတာကိုက စမွားခဲ့တာပါ။ အိုဘယ့္. ဒီဇင္ဘာေရ ... ႏွင္းေငြ႔ၿခံဳတဲ့ ေကာင္မေလး မင္းရင္ခြင္ထဲက ေမြးထုတ္ေပးလို႔ သူဆိုတဲ့ ေတးသံစဥ္ ရင္တစ္ခုလံုး ဖိတ္စင္သြားတယ္။ မ်ဳိးေၾကာ့ၿမဳိင္ႀကဳိက္တယ္ဆိုတဲ့ ငါ့ရဲ႕ နတ္မိမယ္ေလး သဒၵါ . . . “မင္းကို ခ်စ္တဲ့ ဒီႏွလံုးသားရယ္”လို႔ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ဆိုျပပါဦးလားကြယ္။

ဘာကို ခ်စ္တာလဲလို႔ ခ်စ္သူက ေမးတုိင္း စကားလံုးေတြ ထံုထုိင္းသြားၾကတာ ဘာလို႔လဲ။ ကိုယ္ခ်စ္တာ မင္းရဲ႕ စံပယ္တင္ မွဲ႔ေလးပါလို႔ ေျပာရင္ ယံုမွာလား။ မင္းရဲ႕ သြားတက္ေလးေတြလို႔ ေျပာရင္ ယံုမွာလား။ မင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာ ၀ုိင္း၀ုိင္းေလးလို႔ ေျပာရင္ ယံုမွာလား။ မင္းရဲ႕ မဲ့ၿပံဳးေလးေတြလို႔ ေျပာရင္ ယံုမွာလား။ မင္းရဲ႕ စကားသံေလးေတြလို႔ ေျပာရင္ ယံုမွာလား။ ဒါေတြ အကုန္မပါလည္း ခ်စ္ဦးမွာပဲလို႔ ေျပာရင္ေကာ ယံုဦးမွာတဲ့လား။ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို မယံုၾကည္ “ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ခ်စ္ပါသည္” လို႔ အခါခါ သစၥာတုိင္တည္ၿပီး ေျပာေပမယ့္ မင္းကေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုလည္း ဒီစကားပဲ ေျပာဦးမွာမဟုတ္လားလို႔ ဘာေၾကာင့္ ထင္ရတာလဲ အစုတ္ပလုတ္မေလး မိသဒၵါ။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ စကၤာပူဆိုတဲ့ တုိင္းျပည္ေသးေသးေလးမွာ ျမန္မာဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးႀကီးႀကီးအတြက္ လုိအပ္ရင္ လုိအပ္တဲ့ ေနရာက လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ အုတ္တစ္ခ်ပ္ပါ။ Myanmar Bloggers Societyကို ခ်စ္ၿပီး လမ္းျပၾကယ္ကို တည္ေထာင္လို႔ ျပည္ပေရာက္ မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာမ်ားကို ကူညီကာ TPmyanmarကို သံေယာဇဥ္ရွိဆဲ သံလြင္အိပ္မက္ေတြ အၿမဲမက္ခဲ့သူဟာ ကိုယ္ပါ သဒၵါ။ ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ အသည္းကြဲခဲ့ရတယ္ဆိုတာ မင္းမေျပာေပမယ့္ ကိုယ္သိပါတယ္ ျမတ္ႏုိးရသူေလး သဒၵါေရ။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ခ်စ္သူက အခ်ိန္ေပး၊ ဦးစားေပး၊ အေလးေပးမခံခ်င္တဲ့သူ မရွိဘူးဆိုတာ ကိုယ္သိပါတယ္ကြယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ စေနေန႔တစ္ေန႔ အစိမ္းေရာင္ မုန္တုိင္းနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရတာပါပဲ။

သက္ေတာ္ေစာင့္ေလး မိသဒၵါေရ... လမင္းကို တမ္းတ၊ နမ္းခြင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏုိင္ေတာ့မယ့္ ၾကယ္ဟာ ကိုယ္ပါ။ ခ်စ္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္မက်ေသးဘူးဆိုတဲ့ စကားလံုးၾကားမွာ အႏူးညံ့ဆံုး က်ရႈံး ခဲ့ရပါၿပီ။ မင္းကေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျပည့္၀ အလုပ္တစ္ခုရလို႔ လွလွပပ ဘ၀တစ္ခုကို စေတာ့မယ္ေပါ့ေလ။ ရပါတယ္ မိသဒၵါ၊ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး စိတ္ေတြ ေလးေနရမယ့္ အရြယ္မွ မဟုတ္ေတာ့ပဲကြယ္။ တမ္းတမ္းတတ ခ်စ္ခြင့္ရဦးမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအလင္းေရာင္ ငါ့အခန္းထဲမွာေတာ့ ေမွာင္ေနတယ္။ အင္း မင္းၾကားခ်င္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ထပ္ေျပာခဲ့ပါ့မယ္။ မင္း . . . ကို . . . . သိပ္ . . . ခ်စ္ . . . တယ္။

ယံုပါ၊ တကယ္မအားတာပါ။

အိပ္ရာကႏႈိးေတာ့ ေန႔လည္ သံုးနာရီထုိးၿပီ။ မေန႔ညက တစ္ညလံုး TPmyanmar သႀကၤန္ေတြကို Collection DVD ကိစၥ လုပ္ထားလို႔ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနတယ္။ ဟင္း..... ဒီညလည္း ထပ္သြားရဦးမယ္။ သြားတုိက္၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရမိုးခ်ဳိး။ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ Missed call တစ္ခုေတြ႔လုိက္တယ္။ MKNMတဲ့။ ဒါနဲ႔ ျပန္ဆက္လုိက္ေတာ့....

“အမ ေျပာ”
“ဟဲ့... ဘယ္ေရာက္ေနတာတုန္း။ ဟုိကိစၥ စကၤာပူကို လာျဖစ္တယ္။ အဲဒီကိစၥ စီစဥ္စရာရွိတာေတြ စီစဥ္ရမယ္။ အားလား။ ”
“အမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းေပါ့။”

အဲဒီကိစၥကို ၁၀မိနစ္ေလာက္ ေျပာေနတုန္း MaShweဆီက 2nd call ၀င္လာတယ္။
“ဟဲလို ဟုတ္ အမေျပာ”
“တီပီျမန္မာ ၁၀ႏွစ္ျပည့္အတြက္ Key Chainကိစၥ ေျပာမလို႔”
“ေၾသာ္.... ဟုတ္ . . . . . . ဘယ္ေလာက္တဲ့တုန္း၊ ...... ဆုိင္ကေန Sample ပို႔ခုိင္းလုိက္ေလ။ . . . ဟုတ္ ”

ဖုန္းေတြ အားလံုးခ်ၿပီးေတာ့မွ မနက္စာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေလး အေျပးအလႊားလုပ္။ လုပ္ရင္းနဲ႔ အီးေမးလ္ဖြင့္ေတာ့ ညီညီFwdထားတဲ့ အီးေမးလ္၊ သံလြင္အိပ္မက္Domain name က ေနာက္လကုန္ေလာက္ဆို ကုန္ၿပီတဲ့။ အင္း အဲဒီကိစၥကလည္း အေရးႀကီးတယ္။ websiteက ေဒါင္းေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ လမ္းျပၾကယ္က Duty Roster ကို ပို႔ထားတာေတြ႔တယ္။ ဒီလထဲ ဘယ္ႏွရက္ေလာက္လုပ္ရမလဲ။ ၂၂ရက္ေန႔နဲ႔ ၃၀ရက္ေန႔တဲ့။ ၂ရက္ပဲ လုပ္ရမယ္။ တျခား Volunteerေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။

အဲဒါနဲ႔ DVDကိစၥကို ကိုZYအိမ္မွာ လုပ္ေနတုန္း ည ကိုးနာရီေလာက္မွာ မန္ေနဂ်ာဆီက ဖုန္းလာတယ္။ “မင္းအခု အလုပ္ကို တခ်က္ေလာက္ျပန္သြားပါ”တဲ့။ “ဒီေန႔က မင္းရဲ႕ Standbyေန႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ထဲက စက္တစ္လံုး ေမာ္တာလဲရမွာမို႔လို႔ ျပန္သြားပါ”တဲ့။ ဟင္း မတတ္ႏုိင္။ ပင္ပန္းတယ္ မပင္ပန္းဘူးဆိုတာထက္ ေၾသာ္ ပိုက္ဆံရတာေပါ့လို႔ပဲ တြက္ ၿပီး သြားလုိက္တယ္။ ေမာ္တာလဲတာ သံုးေလးနာရီေလာက္ပဲ ၾကာမွာလို႔ ထင္တာပဲေလ။ အလုပ္ကို သြားေနတုန္း MaGTက ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ “ဟိုကိစၥ ပိုက္ဆံလွဴဖို႔ေလ
၊ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ေမးတာ”
“ေၾသာ္ ဟုတ္... လုပ္သင့္ပါတယ္။ .... ဟုတ္ .... ျပန္ဆက္လုိက္မယ္ေလ”
။ သူနဲ႔ ခဏေျပာၿပီးေတာ့ KoTSဆီက ဖုန္းလာတယ္။ TPmyanmar ၁၀ႏွစ္ျပည့္လုပ္ဖို႔ Conference call လုပ္ဖို႔ တုိင္ပင္တာ။ အင္း...ေနာက္ေန႔ ညဖက္ ၁၀နာရီေလာက္ အလုပ္က ျပန္ေရာက္မယ့္ အခ်ိန္ ခ်ိန္းလုိက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေမာ္တာလဲတာ မနက္ ေလးနာရီေလာက္က်ေတာ့ ၿပီးသြားတယ္။ (ေလဆိပ္ထဲမွာက ညဖက္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြရွင္းတဲ့ အခ်ိန္မွ ေအးေအးေဆးေဆး စက္ေတြ ကိုင္လို႔ ရတာေလ၊) အလုပ္ထဲကေန DVDလုပ္ေနတဲ့ ကိုေဇယ်ာအိမ္ကို သြား။ ၿပီးေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္။ မနက္၆နာရီ ေလာက္မွာ အိမ္ျပန္။ ေန႔လည္ ၁၂နာရီေလာက္အထိအိပ္။ အိပ္ရာႏုိးေတာ့လည္း အဲဒီDVDကိစၥကို သြားလုပ္။ ည၁၀နာရီေလာက္ Conference call လုပ္ဖို႔ ျပန္လာၿပီး ဖုန္းေခၚေတာ့ Conference ထဲမွာ လူငါးေယာက္ေလာက္ေရာက္ေနၿပီ။ Hostလုပ္တဲ့ သူရဲ႕ ဖုန္းက ငါးေယာက္ပဲ လက္ခံလုိ႔လားမသိ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္၀င္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ပဲ ေနာက္ထပ္ ေလးေယာက္က ပထမရွိေနတဲ့ Conferenceထဲက တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖုန္းကို ေခၚ၊ Conference တစ္ခုလုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိေနတဲ့ Conferenceကို လာJoinမွ အဆင္ေျပသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပဲ အားလံုးေပါင္း လူ၉ေယာက္ေလာက္ TPmyanmar ၁၀ႏွစ္ျပည့္အတြက္ အျပင္းအထန္ေဆြးေႏြးတာ အားလံုးေပါင္း ၃နာရီေလာက္ၾကာသြားတယ္။

ေနာက္ေန႔ မနက္ အိပ္ရာႏုိးေတာ့ OBP websiteအတြက္ အထဲမွာ ထည့္ဖို႔ dataေတြစု။ စုေနတုန္း OBPက ကိုSTunက ဖုန္းဆက္ၿပီး “အဲဒီwebsiteေလး ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ လုပ္ေပးပါဦး”တဲ့။ “ဟုတ္ကဲ့ အကို ကၽြန္ေတာ္အကူအညီေတာင္းထားတဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိတ္ၿပီး အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးပါ့မယ္”။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူတြဲလုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႔ေနာက္တစ္ခုက မKက ဖုန္းဆက္ၿပီး အစည္းအေ၀းရွိမယ္တဲ့။ ဘယ္ေန႔ အားလဲတဲ့။ “...အဲ..မနက္ျဖန္က စၿပီး ေလးရက္ဆက္တုိက္ အလုပ္ရွိတယ္။ Conference call ပဲ လုပ္လုိက္ပါလား အမ” “အင္း အဲဒါဆိုလည္း Conference call ပဲ လုပ္မယ္”
ဆိုၿပီး အဖြဲ႔ထဲက လူေလးငါးေယာက္ေလာက္နဲ႔ လုပ္စရာရွိတာေတြကို ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ ဖုန္းေျပာေနတုန္း အခန္းတစ္ခုလံုး အ၀တ္ေတြနဲ႔ ရႈပ္ပြေနလို႔ ေလွ်ာ္စရာရွိတာေတြကို အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲထည့္ ဆပ္ျပာမႈန္႔ထည့္ၿပီး ခလုပ္ႏွိပ္ထားလုိက္တယ္။
ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ခ္ေလးေရးခ်င္လို႔ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ ထံုးစံအတုိင္း အီးေမးလ္ကို အရင္စစ္ေတာ့ စာေမးပြဲ ေျဖဖို႔အတြက္ Reminder email ကို ေတြ႔လုိက္တယ္။

ဘေလာ့ခ္ေရးမယ္ စဥ္းစားတုန္းရွိေသး၊ အ၀တ္ေလွ်ာက္စက္က ၿပီးသြားလို႔ “တီ ... တီ .... တီ” ျမည္သံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အ၀တ္ေတြလွမ္းရင္း ေတြးမိတယ္။ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး
၊ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အစည္းအေ၀းေတြ၊ လုပ္စရာရွိတာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုလုပ္ေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လူမွာ လုပ္ႏုိင္တဲ့ Limitတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီLimitကို ေက်ာ္ၿပီး ဘယ္လိုမွကို လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ အဓိကေတာ့ အခ်ိန္ပါ။ က်န္တာကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ပုိင္ခြင့္ပါ။ ကိုယ္မႏုိင္ပဲနဲ႔ အမ်ားႀကီး လုပ္တဲ့အခါမွာ ဒီဖက္မွာ လစ္ဟင္းသလို၊ ဟိုဖက္မွာလည္း ၿပီးျပည့္စံုတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒီဖက္မႏုိင္၊ ဟိုဖက္မႏုိင္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ “ေလ”ပဲလာၿပီး တကယ္အလုပ္မလုပ္ႏုိင္တဲ့သူ၊ ကတိေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ေပးၿပီး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္သူျဖစ္လာမွာ စိုးရိမ္လာမိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လုပ္ခ်င္တာေတြ၊ လုပ္ရမွာေတြ၊ လုပ္သင့္တာေတြကို တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း လုပ္တာအေကာင္းဆံုးပဲလို႔။ ကဲ .... ဘယ္ဟာကို အရင္ဆံုးလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ။ အခုေလာေလာဆယ္ အ၀တ္ေတြ လွမ္း၊ ေျခာက္ၿပီးသားေတြေခါက္လို႔ အ၀တ္ဘီရိုထဲထည့္လုိက္တာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တကယ္မအားပါ။

ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ကို မအားတာပါ။

သူငယ္တန္းဖတ္စာ

အသိတစ္ေယာက္ အီးေမးလ္ပို႔လာတာပါ။ အရမ္းေကာင္းတဲ့ သူငယ္တန္း ဖတ္စာေလးပါပဲ။