ငါမြန္အျမတ ္ငါအတတ္ဟု

(သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဒီကဗ်ာေလးကို ဘာလို႔တင္တာလဲဆိုလို႔ ထပ္ျဖည့္ၿပီးေရးေပးလုိက္ပါတယ္။)
ဒီရက္ပိုင္း ထူးထူးဆန္းဆန္း တုိက္ဆုိင္မႈေတြနဲ႔ပဲ ႀကဳံေနပါတယ္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္ ေခြးေဟာင္သံေတြၾကားတဲ့ေန႔မွာ မေမဓါ၀ီက သူ႔ရဲ႕ ေခြးေလးအေၾကာင္းကို တင္ထားတယ္။ (မေမဓါ၀ီဆိုတာ လူခ်င္းမရင္းႏွီးေပမယ့္ မဟနစံေျပာလို႔ ခဏခဏ ၾကားဖူးတာေတာ့ၾကာပါၿပီ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ သူ႔ကိုေလးစားၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့မပါပါဘူး) ေနာက္တုိက္ဆုိင္မႈတစ္ခုက မိဘေမတၱာအေၾကာင္း အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ဖတ္အၿပီးမွာ ေနဘုန္းလတ္က ေဒၚလာ၂၀ဆိုတဲ့ ပိုစ့္ေလးကိုတင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ နာေရးကူညီမႈအသင္းကို ဒုတိယအႀကိမ္ ပိုက္ဆံလွမ္းလွဴမယ္လို႔ စဥ္းစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖ်က္သိမ္းလုိက္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို ေနေနႏုိင္ရဲ႕ ဘေလာ့ခ္မွာ ဖတ္လုိက္ရတာပါ။ ဒီလုိတုိက္ဆုိင္မႈေတြ မ်ားတဲ့ေလာကႀကီးကို အ႐ြဲ႔တုိက္ခ်င္လို႔ ဘာမွ မဆုိင္တဲ့ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို တင္ခဲ့တာပါ။

သစၥာ

ငါ့စာဖတ္၍၊ မျမတ္တုိင္ေစ၊
မ႐ႈံးေစသား၊ ပ်င္းေျပႏွစ္ၿခိဳက္၊
ေတြးဖြယ္ထုိက္ရာ၊ တစ္ပိုဒ္တစ္ေလ၊
ေတြ႔ျငားေပမူ၊ စာေပေက်းကၽြန္၊
ငါ့၀တ္ပြန္ၿပီ၊ ငါမြန္အျမတ္
ငါအတတ္ဟု၊ စာဖတ္သူေပၚ၊
ေခါင္းကိုေက်ာ္၍၊ ငါေသာ္ဆရာ၊
မလုပ္ပါတည္း။ ။

တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္၏ ကဗ်ာကို သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ ၅ မွ တုိက္႐ုိက္ကူယူေဖာ္ျပပါသည္။