ဆဲလ္မြန္ငါးတို႔ရဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္နဲ႔ ႀကဳိးၾကာငွက္တို႔ရဲ႕ မုိင္ေထာင္ခ်ီခရီး

၁၉၉၉ရဲ႕ ဇြန္လ မုိးေတြရြာတဲ့ေန႔တစ္ေန႔မွာေပါ့။ TP မွာ third yr တက္မယ့္ အစ္ကိုနဲ႔ NYP မွာ ခုမွ 1st yr စတက္မယ့္ ညီညီတို႔ကို ေလဆိပ္လုိက္ပို႔ျဖစ္တယ္။ ေလယာဥ္ထြက္ခါနီးေတာ့ ခြဲခြာခါနီးမိသားစုေတြရဲ႕ ထံုစံအတုိင္း ညီညီေရာ သူ႔အေမ (ႀကီးႀကီးေအး)ေရာ မ်က္ရည္ေတြ၀ုိင္းလို႔ေပါ့။ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလယာဥ္ေတြကို လွမ္းၾကည့္လို႔ ရတဲ့ ၀ရန္တာဖက္ကို တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ေလး ထြက္လာခဲ့ၿပီး မ်က္ရည္ေတြျဖဳိင္ျဖဳိင္က်ခဲ့ရတယ္။ တကယ္ဆို ညီ၀မ္းကြဲျဖစ္တဲ့ ညီညီနဲ႔ ခြဲခြာရတယ္ဆိုတာ တစ္ပတ္တည္းပါ။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ညီညီသြားၿပီး တစ္ပတ္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း စကၤာပူသြားၿပီး TPမွာ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မွာမုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က်တဲ့မ်က္ရည္ဟာ တျခားအေၾကာင္းအရာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ပါ။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံမွာ ပညာမသင္ႏုိင္ပဲ တုိင္းတပါးမွာ ပညာသြားသင္ရတဲ့အတြက္ မိသားစုေတြ ခြဲခြာၾကရတာကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ။ ရူးသြပ္ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို မရႏုိင္ေတာ့လို႔ ၀မ္းနည္းတာ။ RIT ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ မဆံုခင္မွာ ခြဲခြာရမွာမုိ႔ ပူေဆြးတာ။ ၿပီးေတာ့ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္၀ပါတယ္ဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံထဲက သားေကာင္းရတနာေတြ ႏုိင္ငံျခားကို ထြက္ခြာသြားရမွာမို႔ ႏွေျမာတာ။ အဲဒီ ခံစားခ်က္အစံုအလင္နဲ႔ က်ခဲ့တဲ့မ်က္ရည္ေတြပါ။

ဒီၾကားထဲမွာ သူက NYP မွာ ေက်ာင္းတက္၊ ကိုယ္က TP မွာ တက္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို အားရင္အားသလို တစ္ေယာက္အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ သြားအိပ္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးသြားၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီညီက အလုပ္ေကာင္းရၿပီး stable ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ SARS ေရာဂါဆုိးႀကီးေၾကာင့္ စကၤာပူမွာ စီးပြားပ်က္ကပ္ျဖစ္ၿပီး အလုပ္မရျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ Part time ေလး လုပ္ရင္း အဆင္မေျပရင္ မေျပသလို ညီညီ့ဆီက ပိုက္ဆံလွမ္းေခ်းရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆို “ငါ့ကို ပိုက္ဆံ ၂၀ ေလာက္ ခ်က္ခ်င္း လႊဲေပးပါဦး။ ခုေလာေလာဆယ္ Hawker centre ေရွ႕မွာ စားစရာပိုက္ဆံမရွိလို႔ကြာ” ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးအထိ ေရာက္ၿပီး လွမ္းအပူကပ္ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အလုပ္ေလးဘာေလး အဆင္ေျပေတာ့ ညီညီက စၿပီး စီးပြားေရးလုပ္မလားဆိုလို႔ ကုမၸဏီေထာင္ၿပီး ဒါရိုက္တာႀကီးေတြလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္အလုပ္ေတြရွိေနတာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္မေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း သံလြင္အိပ္မက္ကိုလည္း တူတူလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘေလာ့ခ္ေတြလည္း တူတူေရးခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္ အတြက္ အိပ္မက္ေတြလည္း တေလွႀကီး မက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီအိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ညီညီတို႔ ျပန္ပါၿပီ။

ညီညီျပန္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေနတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ စကၤာပူေရာက္တာလည္း ၾကာၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဒီႏုိင္ငံမွာပဲ ရတဲ့လစာေလးနဲ႔ အဆင္ေျပသလို ေနၿပီး ဘ၀ႀကီးကို ျမႈပ္ႏွံသြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ မိဘေတြလည္း အသက္ႀကီးၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ အေျပာင္းအလဲဆိုတာ ဒီလိုပံုစံမ်ဳိးမွမလုပ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ညီညီအတြက္ ယံုၾကည္ေနပါတယ္။ မိမိရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ စီးပြားေရးလုပ္တဲ့အခါ ႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးကိုလည္း တဖက္တလမ္းကေန အက်ဳိးရွိေစလိမ့္မယ္ဆိုတာ၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကေန အိတ္အျပည့္နဲ႔ ထည့္လာတဲ့ အသိပညာအတတ္ပညာေတြဟာ ႏုိင္ငံရဲ႕ ေရွ႕ေရးကို အမ်ားႀကီးအက်ဳိးျပဳမယ္ဆိုတာ၊ လူမႈေရးကိစၥရပ္ေတြမွာ စိတ္ပါ၀င္စားသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ထဲထဲ၀င္၀င္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္မယ္ဆိုတာ။ ၿပီးေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးကို ေငြေလးပို႔ရုံဖုန္းေလးဆက္ရုံတင္မဟုတ္ပဲ အနီးကပ္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္မယ္ဆိုတာ၊ ေနာက္ဆံုး ခ်စ္တဲ့မိသားစုနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘ၀ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ႏုိင္မယ္ဆိုတာကို ယံုၾကည္ေနမိပါတယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကေန အဲလိုျပန္လာၾကမယ့္ သားသမီးေတြကို ဒဏ္ရာ အနာတရေတြနဲ႔ အမိျမန္မာႏုိင္ငံႀကီးက ရင္ဘတ္ႀကီးကို ေဟာင္းေလာင္းဖြင့္လို႔ ႀကဳိဆိုေနမယ္ဆိုတာကိုလည္း ယံုၾကည္ေနပါတယ္။ ညီညီဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္ပတ္ေစာၿပီး စကၤာပူကို ထြက္လာပါတယ္။ အခုလည္း သူကပဲ ေစာၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ ၇ရက္ အကြာမွာ လုိက္ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ အိပ္မက္ရွည္ေတြ ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ စကၤာပူဆိုတဲ့ ဒီကၽြန္းေသးေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဆက္ရွိေနဦးမွာပါ။ ၇ရက္အတြင္းမျပန္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ ၇ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ မၾကာေအာင္ ႀကဳိးစားသြားမွာပါ။ ပညာေတြျပည့္၀တဲ့အခ်ိန္၊ အိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔အခ်ိန္၊ အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆံုးေတြ ႏုိင္ငံအတြက္ သယ္လာႏုိင္မယ့္အခ်ိန္ . . . တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ျပန္လာခဲ့ပါမယ္။ ဆဲလ္မြန္ငါးတို႔ အိမ္ျပန္သြားသလို ႀကဳိးၾကာငွက္တို႔ရဲ႕ မုိင္ေထာင္ခ်ီခရီးေတြဟာလည္း သိပ္မၾကာေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ ၿပီးဆံုးႏုိင္ေတာ့မယ့္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း . . . ။

စည္သူ(သံလြင္)
10.03.2012 မွာ ရန္ကုန္အၿပီးျပန္သြားတဲ့ ညီညီ(သံလြင္)နဲ႔ စကားပန္းအတြက္အမွတ္တရ . . .