လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ဒို႔ျပည္သူ

  ဒီစာကို ညီညီ(သံလြင္)ရဲ႕ ေျပာင္းလဲတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား စာစုကို ဖတ္ၿပီး ေရးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳတခ်ဳိ႕ကို ရွယ္ခ်င္တာေရာ ျပႆနာတစ္ခုကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲဆိုတာကို Brain Storming လုပ္တာေရာေပါ့။ စကၤာပူကို ထြက္လာခါနီး Passport လုပ္ေတာ့ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္မွတ္ပံုတင္လိုပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဗိုလ္တေထာင္ၿမဳိ႕နယ္ ၄၄လမ္း ရပ္ကြက္မွတ္ပံုတင္ရံုးမွာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မွတ္ပံုတင္လုပ္ဖို႔ သြားေတာ့ ေဖာင္ေတြ ဘာေတြျဖည့္ လိုအပ္စာရြက္စာတမ္းေတြျပၿပီး မွတ္ပံုတင္ထုတ္ေပးဖို႔ပဲ က်န္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးစီးမွဴးဆိုသူရဲ႕ လက္မွတ္ထုိးေပးဖို႔ ကိစၥမွာ မထုိးေပးေသးပဲ သူအျပင္သြားတယ္တို႔ ညေနမွ ျပန္ေရာက္မယ္တို႔ ရုံးစာေရးမရဲ႕ ဇာတ္လမ္းစံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တေနကုန္ထုိင္ေစာင့္တာ ညေနရုံးဆင္းတဲ့အထိပါပဲ။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့လည္း ရုံးမဖြင့္ခင္ကတည္းက ရုံးေရွ႕မွာ ထုိင္ေစာင့္ပါတယ္။ ဦးစီးမွဴးအျပင္သြားတယ္ဆိုလို႔ အဲဒီစာေရးမရဲ႕ ခံုေရွ႕မွာ ထုိင္ေစာင့္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လူလည္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္၀တၳဳစာအုပ္တစ္အုပ္ ပါလာတယ္။

ဒါနဲ႔ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ခါနီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေနဘုန္းလတ္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတာကို သတိရသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး သူလာရင္ ထမင္းဗူးထည့္ေပးလိုက္ဖို႔နဲ႔ ဂစ္တာပါ ယူလာခဲ့ဖို႔ မွာလုိက္ပါတယ္။ ေနဘုန္းလတ္ ရပ္ကြက္ရုံးကို ေရာက္လာေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္ပါ။ စာေရးမလည္း ထမင္းဗူးထုတ္စား ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနဘုန္းလတ္လည္း သူတို႔ေရွ႕မွာ ထမင္းဗူးထုတ္စားပါတယ္။ အဲဒီအစည္းအေ၀းသြားေနတယ္ဆိုတဲ့ ဦးစီးမွဴးက ဘယ္ေနရာမွာ ရွိလို႔ ရွိမွန္းကို မသိရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ စားေသာက္ၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ ျပန္မေရာက္ေသးဘူးဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီရုံးေရွ႕မွာ ရွိေနမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဂစ္တာတီး သီခ်င္းေတြ ဆိုလို႔ ထုိင္ေစာင့္ေပမယ့္ အဲဒီေန႔လည္း မရပါဘူး။ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ လူကို ရစ္ထားတာပါ။ ရပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီေန႔က တေနကုန္ အားေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ မနက္မုိးလင္းကတည္းက ထမင္းဗူးရယ္ ၀တၳဳစာအုပ္တေနကုန္စာရယ္နဲ႔ သြားပါတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း ဟိုအေၾကာင္းျပ ဒီအေၾကာင္းျပနဲ႔ မလုပ္ေပးျပန္ပါဘူး။ သူတို႔က ရစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္က တျပားမွမေပးခ်င္ေလပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္စာရြက္စာတမ္းေတြကို ဦးစီးမွဴးကို တင္ၿပီးရဲ႕လား။ ဦးစီးမွဴးကေရာ ရွိေနရဲ႕သားနဲ႔ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ အေတြ႔မခံေသးတာလား ဆိုတာေတာ့ သူတို႔ပဲ အသိဆံုးျဖစ္မွာပါ။ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ေလာက္မွာ မွတ္ပံုတင္ေလး လုပ္တာ ဒီေလာက္ၾကာေနလို႔ စိတ္မခ်တဲ့ အေမလုိက္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာအိတ္ေလး တစ္အိတ္ စာေရးမကို ေပးလုိက္တာနဲ႔ ဦးစီးမွဴးက မုိးေပၚက က်လာသလိုပဲ ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္မွတ္ပံုတင္ရခဲ့ပါတယ္။ အေမက ေပးစရာရွိတာ ေပးလုိက္။ ၿပီးတာပဲ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆုိးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တျပားတခ်ပ္မွ မေပးခ်င္လို႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ဒီလိုေတြ လုပ္ေနပါတယ္ ဆိုမွ အေမလုပ္လုိက္ေတာ့ ေပးလုိက္ရေရာဆိုၿပီး သိပ္မေက်နပ္လွပါဘူး။ ေပးလုိက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံထက္ကို တရားမ၀င္ မေပးခ်င္တဲ့စိတ္၊ လာဘ္မေပးခ်င္တဲ့စိတ္က ပိုမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တဖက္မွာလည္း ပတ္စပို႔ကလုပ္ဖို႔ ရွိေနေတာ့ စိတ္နည္းနည္းေလ်ာ့လုိက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ ဒီစနစ္ဆုိးႀကီးေအာက္မွာ အသားက်ခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။

ေနာက္ကိစၥတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္အကိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥပါ။ စကၤာပူကေန ခဏေက်ာင္းပိတ္လို႔ ရန္ကုန္ကေန ျပန္ခါနီး ပန္းဆုိးတန္းလမ္းက D-form ရံုးမွာ ျဖစ္တာပါ။ သံရုံးက ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္းေထာက္ခံစာကို D-form ရံုးက လူေတြက ေတာင္းတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အကိုကလည္း ေလဆိပ္မွာ လူ၀င္မႈက ေတာင္းလို႔ ေပးခဲ့ရၿပီ။ မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့၊ အဲဒီဟာက ေပးခဲ့ရမယ့္ဟာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါမရွိရင္ D-form မထုတ္ေပးဘူးဆိုၿပီး ရစ္ပါတယ္။ တကယ္ဆို ေလဆိပ္ကလူက ဘာလို႔ေတာင္းသလဲ၊ ေနာက္ဆံုးသူတို႔ လူ၀င္မႈေအာက္မွာအခ်င္းခ်င္းပဲဟာ လွမ္းေတာင္းပါလား။ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ရုံးကိစၥေတြမသိေတာ့ ေတာင္းရင္ ေပးလုိက္မွာပါပဲ။ အဲဒါကို ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ ရစ္ေနတာနဲ႔ပဲ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကိုအကူအညီေတာင္းၿပီး ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ၀န္ႀကီးကို ဖုန္းဆက္ရမလား၊ ၀န္ႀကီးPA ကို လာလွမ္းေျပာရမလား လုပ္မွ “ဒီကိစၥေလာက္နဲ႔ အန္ကယ္ႀကီးကိုယ္တုိင္ လာစရာမလိုပါဘူး၊ ကၽြန္မတို႔က အေစာႀကီးကတည္းက သိရင္ လုပ္ေပးပါတယ္”ဆိုၿပီး လုပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ပိုက္ဆံရမယ္ထင္လို႔ လုပ္တာပါ။

ေနာက္တစ္ေခါက္က ညီညီ(သံလြင္)နဲ႔ စကၤာပူေက်ာင္းနားရက္မွာ ရန္ကုန္ အလည္ျပန္ရင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥပါ။D-form ရုံးမွာပါပဲ။ မနက္ကတည္းက လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ႏွစ္ေယာက္တူတူတင္လုိက္ၿပီးေတာ့ ေန႔လည္၂နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ D-form ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီညီ့ရဲ႕ D-form က ညေန ၄နာရီေလာက္ထိ မရလာပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္တာမွာ ရွိသမွ် စာေရးမေတြကို နားပူနားဆာလုပ္ပါတယ္။ ညေနဖက္ ေရာက္လာလို႔ ေဖာင္လည္း ထပ္လက္မခံေတာ့တာေၾကာင့္ ေကာင္တာက အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း ရုံးအတြင္းဖက္ကို ၀င္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ အတြင္းဖက္မွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသူမွန္သမွ်ကို သြားစရာရွိလို႔ပါ ကၽြန္ေတာ့္ဟာရၿပီး သူ႔ဟာမရေသးဘူးလား နဲ႔ မ်ဳိးစံု ေမးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သြားၾကည့္ေပးသလိုလို၊ လုပ္ေနတုန္းလိုလို ခဏေနရမယ္လိုလုိ မတင္မက်ေတြ ေျပာသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ပိုက္ဆံေပးရေကာင္းမွန္းမသိသလို၊ ေပးလည္းမေပးခ်င္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ထုိင္ေစာင့္ေနလုိက္တာ ညေန ၅နာရီခြဲ ရုံးပိတ္ခါနီးမွ ေမာင္ေလးရဲ႕ ေဖာင္မွာ အမွားျပင္ထားတာကို ေဘာလ္ပင္ႀကီးနဲ႔ ျခစ္ထားလို႔တဲ့။ “ဗ်ာ” မွားလို႔ ျပင္တာပဲ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ ျခစ္ၿပီး မဖ်က္လို႔ ဘာနဲ႔ ဖ်က္ေစခ်င္တာတုန္း။ ဆိုေတာ့ Correction Pen ေလးနဲ႔ ေသခ်ာဖ်က္ၿပီးျပန္တင္ပါ ဆိုလို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ Correction Pen ေျပး၀ယ္ရပါေသးတယ္။

အခုေတာ့ အဲဒီ D-Form ရုံးလည္းမလိုေတာ့ပါဘူး။ အရမ္းကို အဆင္ေျပလြယ္ကူတဲ့ E-Dform ေတြ ရေနႏုိင္လို႔ပါပဲ။ ဒါေတာင္ တျခားဘယ္ႏုိင္ငံမွာမွ D-Form လုပ္ရတယ္ မၾကားဖူးပါဘူး။ ႏုိင္ငံကေန ထြက္တယ္ဆိုရင္ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးက သိၿပီပဲ။

အထက္ေဖာ္ျပပါေတြကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀စုႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားေတြ ေန႔စဥ္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားေတြေန႔စဥ္ ျပဳလုပ္ေနရတဲ့ အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားမႈႀကီးေတြပါပဲ။ ညီညီရဲ႕ ပိုစ့္ကို ဖတ္ၿပီး ခုထက္ထိလည္း ဒါေတြဟာ ရွိေနဆဲပဲဆိုတာကို သိလုိက္ရလို႔ အမ်ားႀကီးလုပ္ဖို႔ လိုပါေသးလားလို႔ ရင္ေမာမိတယ္။ အစိုးရလုပ္ရမယ့္ ကိစၥဆိုၿပီး သူတို႔ ျပင္တာကိုပဲ ထုိင္ေစာင့္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရႊျပည္ေတာ္ရယ္ ေမွ်ာ္တုိင္းေ၀းဆိုသလို ျဖစ္ပါေတာ့မယ္။ သူတို႔ မျပင္ရင္ ျပင္ေအာင္ ဘယ္လို တြန္းအားေပးသင့္သလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားသင့္တယ္။ သူတို႔မျပင္ခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြ လုပ္သင့္သလဲဆိုတာကို အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိတယ္။ ေနာက္မွ အဲဒီအေၾကာင္းကို ပိုစ့္တစ္ခု ေရးၿပီး တင္ပါဦးမယ္။ တကယ္ေတာ့ လာဘ္ေပးတဲ့သူကလည္း ျပည္သူပဲ။ လာဘ္ယူသူကလည္း ၀န္ထမ္း(ညီညီ႔စကားအရဆိုရင္ေတာ့ ငါးခုံးမ)ေတြဆိုေတာ့ ျပည္သူထဲက ျပည္သူပါပဲ။ အမွားေတြကို ျပင္ဖို႔ဆိုတာ အမွန္ကို လက္ခံဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ဒို႔ရန္သူမဟုတ္ပါဘူး။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ဒုိ႔ျပည္သူေတြပါပဲလို႔။ အဲဒီအက်င့္ဆုိးႀကီး ျပည္သူေတြ ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားမွာ ဒီလို ဒီမိုကေရစီေခတ္ႀကီးမွာ တကယ္ကို မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။

စည္သူ(သံလြင္)