Temasek Poly သက္ေသတည္၍

Temasek Polytechnic ဆိုေသာ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးက ဇင္လတ္ကို ေႏြးေထြးပ်ဴငွာစြာ ဆီးႀကဳိလို႔ေနသည္။ ေၾသာ္ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဒီပလိုမာရခဲ့တာေတာင္ ၇ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီပဲ။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဒီေနရာေတြမွာ ဇင္လတ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု၏ ေျခရာခ်င္းထပ္ခဲ့ၾကသည္။ TP ၏ Plaza ဟုေခၚေသာ ေက်ာင္းအားလံုး၏ အလယ္ဗဟိုတြင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားႏွင့္ အၿမဲစည္ကားလို႔ ေနတတ္သည္။ TP တြင္ Engineering School, Design School, Business School ႏွင့္ IT and Applied Sceince School ဟူ၍ ေက်ာင္းမ်ားခြဲထားကာ Plaza ဆိုသည္မွာ ထုိေက်ာင္းမ်ားအားလံုး၏ အလယ္ဗဟိုေနရာကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ထား၍ ထင္သည္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားစြာမေတြ႔ရပဲ ဟိုတစ္ေယာက္ ဒီတစ္ေယာက္ ေလာက္သာ ေတြ႔ရၿပီး ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏုိင္လြန္းလွသည္။



Bedok Reservior ႏွင့္ အနီးဆံုး ကန္တင္းျဖစ္ေသာ Mensa ကန္တင္းအေပၚထပ္တြင္ ေန႔လည္စာစားရင္း ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္ ေရကန္အတြင္းမွ ေရပန္းမ်ားကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ TPကို စေရာက္တာ ၁၉၉၆ခုႏွစ္တြင္ျဖစ္ၿပီး ၈ေယာက္ခန္႔သာ ရွိသည္ဟု သိရ၏။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ၁၉၉၇တြင္ေတာ့ ဇင္လတ္၏ အကိုႀကီးႏွင့္အတူ ျမန္မာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ၂၀ေလာက္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရၾကသည္။ ၁၉၉၈တြင္ေတာ့ လူ၆၀ေက်ာ္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရ၍ ဇင္လတ္တို႔ ေက်ာင္းစတက္ရေသာ ၁၉၉၉ခုႏွစ္တြင္ေတာ့ ျမန္မာေက်ာင္းသား ၁၀၀ခန္႔ ရွိလာေလသည္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ဇင္လတ္တို႔ အသုတ္မွာ စတုတၳအသုတ္အေနျဖင့္ Temasek Poly သို႔ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ ရရွိခဲ့ၾကေလသည္။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းတြင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ မရွိေသာေၾကာင့္ Bedok Reservior ဖက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေဘး၀ဲယာရွိ ေျပာင္းလဲသြားေသာ Reservior ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိျပဳလုိက္မိသည္။ ဟိုတခ်ိန္က ေတာအုပ္ေသးေသးေလးလို အုပ္ဆုိင္းဆုိင္း ရွိေနေသာ သစ္ပင္မ်ားေပၚတြင္ ယခုအခါ လင့္စင္မ်ားကို ေတြ႔ရ၍ သစ္ပင္တစ္ပင္မွ တစ္ပင္သို႔ ကူးသန္းသြားလာႏုိင္ရန္ ႀကဳိးတံတားငယ္မ်ားျဖင့္လည္း ခ်ိတ္ဆက္၍ ထားသည္။ Reservior ကန္ေဘာင္တြင္ ေဆးလိပ္ထုိင္ေသာက္ရင္း ဟိုတစ္ခ်ိန္က ေရးခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာေလးက ေခါင္းထဲကို ျဖတ္ကနဲ ၀င္ေရာက္လာသည္။

“Reservior ကန္ေဘာင္ရုိးမွာ
မုိးတိမ္ေတြပ်ဳိးၿပီ
ငါ . . အရမ္းလြမ္းေနၿပီ”

ကန္ေရျပင္ေပၚမွ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ကေလးမ်ားသည္ ေနေရာင္ေၾကာင့္ လက္ခနဲ လက္ခနဲ ျဖစ္ေနသည္။ Bedok Reservior လမ္းေပၚမွ HDB တုိက္တန္းလ်ားမ်ားကို ေမးတင္ၿပီး အရွိန္ျပင္းျပင္းေတာက္ပေနေသာ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ေန၀င္ခါနီးၿပီလားဟု သိရန္ ဇင္လတ္လက္မွ နာရီကို ၾကည့္လုိက္မိသည္။ ညေန ငါးနာရီခြဲ ၁၆၊ ၀၆၊ ၂၀၀၉။ ေၾသာ္ ဒီေန႔ ဇြန္လ ၁၆ရက္ေန႔ကိုး။ အင္း ဘာလိုလိုနဲ႔ စကၤာပူေရာက္တာ ၁၀ႏွစ္ျပည့္သြားၿပီပဲ။ ဇင္လတ္ပါးစပ္မွ မႈတ္ထုတ္လုိက္ေသာ ေဆးလိပ္မီးခုိးေငြ႔မ်ားႏွင့္ အတူ စိတ္အစဥ္သည္လည္း လြင့္ပါး၍ ဟိုးအတိတ္ဆီသို႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။

x x x x x

၁၆.၀၆.၁၉၉၉

“သား . . ေလယာဥ္ခ်ိန္နီးၿပီ၊ ဘုရားရွိခုိးေတာ့ေနာ္”

အေမ့ရဲ႕ စကားသံခ်ဳိခ်ဳိေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ရွိဘုရားစင္ေရွ႕ထုိင္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီလုိက္မိသည္။ ဘုရား . . . အရွင္ဘုရား . . . တပည့္ေတာ္မ်ဳိး အေ၀းတေနရာကို ထြက္သြားရပါေတာ့မယ္ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ . . .။ ဘုရားရွိခုိးရင္း ၀မ္းနည္းလာေသာ စိတ္မ်ားကို မည္သို႔မွ် ထိန္းမရႏုိင္။ မနက္ျဖန္မွ စၿပီး ဤဘုရားစင္ေရွ႕တြင္ ထုိင္ခြင့္မရွိေတာ့၊ ဤဘုရားစင္ကို ရွိခုိးခြင့္မရွိေတာ့။ ဇင္လတ္ႏွင့္ တူတူဘုရားထုိင္ ရွိခုိးေနေသာ အေမႏွင့္ အဘြားကို ေတြ႔ခြင့္မရွိေတာ့။ အလြန္ဆံုး ေနာက္ ေလးလေန၍ ေက်ာင္းမ်ားပိတ္ေသာ အခ်ိန္မွသာ ျပန္လာခြင့္ရွိမည္။ ဘုရားကို ရွိခုိးရင္း ထိန္းမရေအာင္ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္ ၀ုန္းကနဲ ထရပ္လုိက္ၿပီး အိမ္ခန္းထဲသို႔ ၀င္ကာ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေကၽြးမိေလသည္။ ငါ့သားေလး ဘာျဖစ္သြားပါလိမ့္ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ အေမက ေနာက္မွ ေတာက္ေလွ်ာက္လုိက္လာၿပီး ေခ်ာ့သည္။

“သား . . . မငိုနဲ႔ေနာ္၊ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာရမွာေလ”

“ဟုတ္ကဲ့၊ သား . . ေက်ာင္းပိတ္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာခြင့္ျပဳပါေနာ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးလည္း ကိုႀကီးကို လြဲေပးလုိက္ပါေနာ္”

မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ၿပီး တ၀က္တပ်က္ရွိခုိးခဲ့ေသာ ဘုရားကို ျပန္ရွိခုိး၊ အဘုိး၊ အဘြားႏွင့္ အေဖ၊ အေမတို႔ကို ကန္ေတာ့ကာ ေလဆိပ္ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေလဆိပ္သို႔ သြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္း ေတြ႔သမွ်ျမင္သမွ် အရာတုိင္းကို မက္မက္ေမာေမာ လုိက္လံၾကည့္႐ႈေနမိသည္။ ဦး၀ိဇာရလမ္းေတာက္ေလွ်ာက္ရွိ တမာပင္ေတြက ဇင္လတ္ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနသေယာင္ ဦး၀ိဇာရေက်ာက္တုိင္မွလည္း လိမ္လိမ္မာမာေနဖို႔ မွာေနသေယာင္၊ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးကလည္း ဘုရားတရားမေမ့ဖို႔ သတိေပးေနသေယာင္၊ တကၠသိုလ္၀န္းတြင္းမွ အေဆာက္အအံုမ်ားကလည္း သူ႔ရင္ခြင္ကို မ၀င္ေရာက္လာႏုိင္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ႏွေျမာေနသေယာင္နဲ႔ေပါ့။ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ကိုငယ္နဲ႔ ဆန္နီတို႔က ေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီ။ ေလယာဥ္ထြက္ခါနီး အေဖအေမတို႔ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အေမ့မ်က္လံုးထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ား၀ဲေနေပမယ့္ ငါ့သားေလး ႏုိင္ငံျခားက ပညာေတြကို သင္ယူရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ၀မ္းသာၿပံဳး၊ အႀကီးျမတ္ဆံုးအေမြျဖစ္တဲ့ ပညာအေမြေတြ ေပးႏုိင္မယ့္ မိဘတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်နပ္ၿပံဳးေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လက္ျပလို႔ေနသည္။

ရန္ကုန္မွ ပုဂံသို႔ တစ္ေခါက္သာ ျပည္တြင္း ေလေၾကာင္းလုိင္းျဖင့္ ခရီးသြားဖူးသျဖင့္ ယခုအႀကိမ္မွာ ပထမဆံုး ျပည္ပခရီးစဥ္ျဖစ္သလို စကၤာပူႏုိင္ငံေလေၾကာင္းလုိင္းတစ္ခု ျဖစ္ေသာ Silkairကို ပထမဆံုး စီးႏွင္းဖူးျခင္းလည္း ျဖစ္ေလသည္။ ဇင္လတ္တစ္ေယာက္ ေအာက္တြင္ ေ၀း၍ ေ၀း၍ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကို တိမ္မ်ား ဖံုးအုပ္သြားသည္အထိလုိက္လံ ၾကည့္႐ႈေနမိသည္။ တကယ္ဆို ငါတို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္၀တဲ့ႏုိင္ငံျဖစ္တယ္။ ေျမႀကီးက ေရႊသီးသလို ေျမလွန္လွ်င္ ေရနံထြက္ေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္တယ္။ ထုိသို႔ေသာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ရမည့္ ႏုိင္ငံတစ္ခု၏ ပညာေရးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိးရြားေနရသနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံတြင္ ပညာသင္ခြင့္မရွိပဲ သူတစ္ပါးႏုိင္ငံတြင္ ပညာသြားသင္ရပါသနည္း။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ကိုယ့္အုိးကိုယ့္အိမ္ကို မခြဲမခြာပဲ မိဘအရိပ္ေအာက္တြင္သာ ပညာမ်ားကို သင္ၾကားလိုလွပါသည္။ အခုေလာေလာဆယ္ ဒီပလိုမာတစ္ခုကို ၃ႏွစ္တက္ရမည္။ အဲသည္ေနာက္ စကၤာပူႏုိင္ငံတြင္ ၃ႏွစ္ျပန္၍ အလုပ္လုပ္ေပးရမည္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ပုိက္ဆံစုလို႔ အရင္းအႏွီးရွာကာ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ျပန္မည္။ ေနာင္၆ႏွစ္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္လည္း ယခုအေျခအေနထက္အမ်ားႀကီးေကာင္းေနေလာက္ၿပီ။ ႏုိင္ငံျခားက ပညာေတြကို တက္ေျမာက္ေအာင္ သင္ယူၿပီး မိမိႏုိင္ငံႀကီး တုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ ေနာက္လာေနာက္သားေတြ အတြက္ သည္ခရီးကို ထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္လို႔ စိတ္ကို တင္း၍ အနာဂါတ္ခရီးကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ အသင့္ျပင္ေနမိပါေတာ့သည္။

အမိျမန္မာႏုိင္ငံမွ ထြက္ခြာခဲ့ျခင္း ၁၀ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ