သူငယ္ခ်င္းသို႔ ျပန္စာ (၁)

မင္းပို႔လုိက္တဲ့ စာေတြ အကုန္ဖတ္ရပါတယ္။ ငါကလည္း စာေရးပ်င္းတဲ့ ေကာင္ဆိုေတာ့ စာျပန္ေရးမယ္ ေရးမယ္နဲ႔ ငါ့ဘ၀ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုအတြက္ အလုပ္နည္းနည္း ရႈပ္ေနတာနဲ႔ အခုမွပဲ ေရးမယ့္ဆီကို ေရာက္ေတာ့တယ္။ (အဲဒီကိစၥအေသးစိတ္ေတြ မင္းဆီကို စာေရးပါဦးမယ္။) ဒီေန႔ ငါ့ကို စာေရးျဖစ္ေစဖို႔ အဓိကတြန္းအားကေတာ့ မင္းသိတဲ့ အတုိင္း လက္ပံတန္းက အၾကမ္းဖက္ၿဖဳိခြဲမႈေၾကာင့္ပဲ သူငယ္ခ်င္း။ လက္ပံတန္းကေန ရန္ကုန္ကို ခ်ီတက္ၾကဖို႔ အခ်က္ ၈ခ်က္ ေတာင္းဆိုထားတဲ့ ေက်ာင္းသားသပိတ္ကို အာဏာပိုင္ေတြက ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ အတြက္ မတ္လ ၁၀ရက္ေန႔မွာ ေဖာက္ထြက္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စိုးရိမ္မိတယ္။ မင္းလည္း သိတဲ့အတုိင္း ဒီအစုိးရက ကမူးရႈးတုိးအစုိးရေလ။ ထင္ထားတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ပထမေတာ့ ေလးေယာက္တစ္တြဲ လႊတ္ၿပီး ရန္ကုန္ကို ကားနဲ႔ သြားခြင့္ေပးမလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ လက္ပံတန္းျပည္သူမ်ားရဲ႕ ေၾကာ္ျငာခ်က္လိုလို နဖူးမစီးရ အလံမလႊင့္ရ စတဲ့ တားျမစ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ကို ဆြၿပီး အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္ႏွင္းမႈ တစ္ခုေပၚေပါက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာ မင္းလည္း သတိထားမိမယ္ထင္ပါတယ္။

အင္အားသံုးႏွိမ္နင္းမႈေတြ မျဖစ္ခင္မွာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ Facebook မွာ တင္ထားတာေတြ ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူးကြာ။ သူတို႔အဖမ္းခံရ၊ အရုိက္ခံရတဲ့အခါ မသနားပါနဲ႔ သူတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီပညာေရးဥပေဒအသက္၀င္ေအာင္ လုပ္ေပးၾကပါ၊ လို႔ ေျပာတဲ့လူေတြ ရွိသလို၊ သမီးက အမာခံမဟုတ္ဘူး အေသခံလို႔ ေျပာတဲ့ ညီမငယ္ေလးရဲ႕ Status update ကိုလည္း ဖတ္ရတယ္။
အဲဒါေလးေတြ ဖတ္ရေတာ့ ငါတို႔ ၁၀တန္းစာေမးပြဲ ေျဖခါနီး ၉၆တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းကို သြား သတိရမိတယ္။ လွည္းတန္းကေန ညႀကီးသန္းေခါင္ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္လာတဲ့ ငါတို႔ဟာ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေတာ့ ဆူးေလဘုရားကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ျဖစ္လို႔ အၾကမ္းဖက္ၿဖဳိခြင္းေတာ့မွာ သိတဲ့ ငါတို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသသူလို႔ သတ္မွတ္ ကတၱရာလမ္းကို ဦးတုိက္ၿပီး သရဏဂံုတင္ခဲ့ၾကတယ္။ ထင္တဲ့အတုိင္း ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းဟာ စစ္တပ္ရဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ အၾကမ္းဖက္ၿဖဳိခြင္းမႈကို ခံခဲ့ရတယ္။ အခုလည္း သမုိင္းဟာ တေက်ာ့ျပန္လည္ခဲ့ျပန္ၿပီေပါ့။

မင္း ကေတာ့ ဘယ္လိုျမင္တယ္ မသိဘူး။ ငါကေတာ့ အခုေက်ာင္းသားေတြ ေတာင္းဆိုေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီပညာေရးဥပေဒကို အၾကြင္းမဲ့ ေထာက္ခံတယ္။ ငါတို႔ႏုိင္ငံ ကမၻာ့အလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ရတာ အဓိကအခ်က္ထဲမွာ ပညာေရးႏွိမ့္က်မႈဟာ ထိပ္ဆံုးက ပါတယ္ဆိုတာ မင္းအသိပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ သားသမီးကို International school ေတြမွာ ထားႏုိင္တဲ့ လူကံုထံေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသားသပိတ္ကို ေစာေသးတယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာ မလုပ္သင့္ေသးဘူးလို႔ အျပစ္တင္ခ်င္ၾကတယ္။ ငါ့အေနနဲ႔ေတာ့ ဆႏၵျပပြဲဟာ ေနာက္ေတာင္ က်ေနၿပီလို႔ ထင္မိေသးတယ္။
တခ်ဳိ႕ကက်ေတာ့လည္း ဒီႏွစ္ထဲမွာ ေရြးေကာက္ပဲြ ရွိတဲ့အတြက္ တုိင္းျပည္တစ္ခုခုျဖစ္မွာ မလိုလားဘူး၊ ေရြးေကာက္ပဲြကိုေတာ့ ၿပီးေအာင္ ေစာင့္သင့္တယ္လို႔ ေ၀ဖန္သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ငါ့အေနနဲ႔ေတာ့ ေရြးေကာက္ပဲြမႏုိင္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္တဲ့ လက္ရွိအစုိးရဟာ တနည္းမဟုတ္ တနည္းနဲ႔ သူတို႔ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ နည္းမ်ဳိးစံုသံုးေနဦးမွာပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပလို႔ ႏုိင္ငံေခ်ာက္ထဲက်ခါနီးလက္တလံုးအလို ကယ္တင္လုိက္ရပါတယ္ ဆိုတာႀကီးျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုၿပီး ေမးခြန္းထုတ္သူေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး။ အဲဒီလုိ လူေတြကို ငါတစ္ခုေျပာခ်င္တာက ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပမွ မဟုတ္ပါဘူး ေဒါသထြက္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးေၾကာင့္ လက္တလံုးအလိုကယ္တင္လို႔ ရသလို ကုိယ္ေမြးတဲ့ ေမ်ာက္ ကုိယ့္ျပန္ေျခာက္ခုိင္းၿပီး ကယ္တင္လည္း ရတယ္။ အဲဒါမွမဟုတ္ေသးရင္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဆင္မေျပေသး၊ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္စစ္မီးေၾကာင့္ ကယ္တင္လုိက္ရပါတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးလည္း လုပ္ခ်င္ လုပ္မွာပဲ။ အခုဒီေန႔ ျဖစ္သြားတဲ့ ကိစၥမွာပဲ ၾကည့္။ မႏၱေလးကေန အလံေတြ ကိုင္၊ နဖူးေတြ စည္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္လာၾကတာ လက္ပံတန္းေတာင္ေရာက္ၿပီ။ အခုမွ ရန္ကုန္သြားၾကမယ့္ ကားဆီ ကိုက္ ၃၀၀ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္တာကို အလံမကိုင္ရ နဖူးမစည္းရ ဆိုၿပီး အၾကမ္းဖက္မႈ အသြင္ေျပာင္းေအာင္ နယ္လံု၀န္ႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႔က ဖန္တီးခဲ့တာ မင္းလည္း ၾကားမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသားေလးေတြ နဖူးစည္းေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႔လဲ၊ အလံကိုင္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္မွာတဲ့လဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါေျပာတာေပါ့ ဒီအစိုးရက ညစ္ခ်င္ရင္နည္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္လို႔။

ေက်ာင္းသားေတြကလည္း လႊတ္ေတာ္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ သူတို႔ အမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒ အတည္မျပဳမွာ အထူးစုိးရိမ္ၾကတယ္။ စုိးရိမ္ရင္လည္း စုိးရိမ္စရာပဲေလ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက ႀကံ႕ဖြံ႕အစိုးရ၊ တရားစီရင္ေရးက ၾကံ႕ဖြံ႕ကို မလြန္ဆန္ႏုိင္၊ ဥပေဒျပဳေရးက ႀကံ႕ဖြံ႕လႊတ္ေတာ္ဆိုေတာ့လည္း ဘယ္သြားၿပီး ဒီမိုကေရစီ ဆန္ႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ကြာ အစုိးရက ဒီဥပေဒေလး တစ္ခုေတာင္ ဒီေလာက္သည္းသည္းလႈပ္ေနတာ သူတို႔ ပါ၀ါ အာဏာနဲ႔ တုိက္ရုိက္ပတ္သက္ေနတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔အလြတ္ေပးလိမ့္မယ္မင္းထင္သလား။ ငါကေတာ့ ဘဘဦး၀င္းတင္ပဲကြ။ မင္းသေဘာေပါက္တယ္မဟုတ္လား။

ဒါေပမယ့္ . . . ပင္မသပိတ္စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာစရာရွိတာက သူတို႔ ရန္ကုန္၀င္မယ့္ ကိစၥပဲ။ ေအာင္ျမင္မႈက မေသခ်ာေသးတဲ့ အခ်ိန္ ရန္ကုန္ကို ေအာင္ပြဲခံဖို႔ လာမယ္ဆိုတာ၊ ရန္ကုန္ေရာက္မွ သပိတ္လွန္မယ္ဆိုတာ ပညာေရးဥပေဒအတြက္ဆိုတာထက္ တျခား ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြမ်ား ရွိေနမလားလို႔ မေတြးခ်င္ေပမယ့္ တျခားအေျဖလည္း ရွာမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ မင္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ အစုိးရရဲ႕ အေျပာင္းအလဲဟာ အခ်ိန္အၾကာႀကီးေပးၿပီးမွ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္မယ္ဆိုတာကို လက္မခံသလို ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ အရပ္သားအစုိးရအမည္ခံထက္ စာရင္ စစ္အစိုးရဆုိတာကမွ တုိက္ရုိက္ တုိက္ခိုက္လို႔ ေကာင္းေသးတယ္ ဆိုတဲ အယူကိုလည္း လက္မခံဘူးကြ။ အဲဒီေတာ့ ငါမေတြးခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ အစိုးရတစ္ရပ္လံုးျဖဳတ္ခ်ဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ ျပည္သူလူထုက အဆင္သင့္ျဖစ္ေသးရဲ႕လားဆိုတာ သံသယရွိေနမိတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ဧရာ၀တီသပိတ္စစ္ေၾကာင္းလို အေျခအေနေတြကို ေစာင့္ၾကည့္သင့္တယ္ ထင္တာပဲ။ တခ်ဳိ႕က ဒီစစ္အစုိးရရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ခၽြတ္ဖို႔ ဒီေလာက္ေတာ့ စေတးရမယ္လို႔ဆိုလာတယ္။ သူတို႔ကို မိေက်ာင္းကန္၊ လက္ပံေတာင္းေတာင္၊ ကိုပါႀကီး၊ အစိုးရေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ ရင္တြင္းေပါက္ကရစကား စတာေတြနဲ႔ မလံုေလာက္ေသးဘူးလားလုိ႔ ေမးခ်င္မိတယ္။

ငါအေစာပိုင္းက ေျပာခဲ့သလို ကယ္တင္ခ်င္တာနဲ႔ ေခ်ာက္ထဲတြန္းၿပီးမွ လက္နဲ႔ လွမ္းဆြဲဖို႔ဆိုရင္ ကိုယ္ေတြက ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွာ မတ္တက္ရပ္မေနမိဖို႔ေတာ့ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ သို႔မဟုတ္လို႔ကေတာ့ မ်က္ျဖဴဆုိက္ေလ စာဖတ္သူႀကီးႀကဳိက္ေလ ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ စာလည္း ရွည္ၿပီကြာ ေနာက္မ်ားမွ တျခားအေၾကာင္းေတြ ေျပာတာေပါ့။ ေလာေလာဆယ္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေပၚနဲ႔ ျမန္မာတျပည္လံုးမွာ ေနာက္ထပ္ ျဖစ္ေပၚလာဦးမယ့္ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵျပျခင္းေတြမွာ အၾကမ္းဖက္ၿဖဳိခြင္းျခင္းေတြ မႀကံဳေတြ႔ပါေစနဲ႔။ အားလံုး အဆင္ေျပၾကၿပီး ငါတို႔ခ်စ္တဲ့ အမိေျမမွာ ဒီမိုကေရစီ ပညာေရးတစ္ရပ္အျမန္ဆံုးထြန္းကားပါေစလို႔ အေ၀းတေနရာက ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ . . . ။
စည္သူ(သံလြင္)

သူငယ္ခ်င္းသို႔ ျပန္စာ(၂)

မင္းကလည္း အယ္ဒီတာ လုပ္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေဖာင္ပိတ္ရက္မွ အသည္းအသန္ စာမူေတာင္း။ ငါကလည္း စာေရးပ်င္းဆိုေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ မင္းဂ်ာနယ္အတြက္ကို အလ်ဥ္မွီတယ္ဆိုရုံေလးပါပဲ။ အလုပ္တစ္ခုလို စာေရးရတာပ်င္းေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ စကားလံုးေတြ ျပည့္က်ပ္လာတဲ့အခါ ျပန္အန္ဖို႔အတြက္ အရင္တုန္းက ဘေလာ့ခ္တစ္ခု အခုေတာ့ ေဖ့ဘုတ္အေကာင့္တစ္ခုကို သံုးရျပန္ေပါ့။ ငါ့ရဲ႕ စာကို ဟိုရက္ပိုင္းတုန္းက လူေျပာမ်ားေနတဲ့ လီကြမ္ယူ႔စ်ာပနအေၾကာင္းနဲ႔ပဲ စလုိက္ပါမယ္။ လီကြမ္ယူ႔အေၾကာင္း ဆိုလို႔ ဖန္တရာေတေနၿပီျဖစ္တဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ခုတည္ေဆာက္ျခင္း ေကာင္းခ်ီးေပးမယ့္ အေၾကာင္းေတြလို႔ မင္းထင္ရင္ေတာ့ မွားသြားမယ္။ ငါေျပာခ်င္တာကေတာ့ ငါတို႔ ျမန္မာေတြ ျငင္းစရာမရွိ ႀကံဖန္အျငင္းပြားၾကတဲ့အေၾကာင္းပါ။ လီကြမ္ယူ႔သမုိင္းေၾကာင္းကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ သူဟာ အာဏာရွင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မမွားသလို စကၤာပူႏုိင္ငံေကာင္းစားေရးအတြက္ ဘာမဆိုလုပ္မယ့္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ အျမင္က်ယ္တဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ဆိုတာလည္း ျငင္းမရပါဘူး။ အဲဒီနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ေရးတဲ့လူကို မေကာင္းဘူးလို႔ ျမင္တဲ့လူက ဆဲ၊ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတဲ့လူကို ေကာင္းတယ္ထင္တဲ့ လူက မႀကဳိက္နဲ႔ ငါတို႔ ျမန္မာေတြ diversity တို႔ different perspective တို႔ ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး နည္းပါးေနၾကၿပီဆိုတာေတြ႔ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။

အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ငါနဲ႔ မတူ ငါ့ရန္သူဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္က အခုမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုး အရင္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ စစ္အစိုးရက ဖြဲ႔စည္းပံုႀကီးကို ျပဒါန္းဖို႔ အသည္းအသန္ႀကဳိးစားတုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ။ မင္းလည္း ေထာင္ထဲကေန သတင္းေတြ ၾကားမယ္ထင္ပါတယ္။ Vote No နဲ႔ No Vote ေလ။ ဖြဲ႔စည္းပံုကို မေထာက္ခံဖို႔ အျငင္းပြားတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဖြဲ႔စည္းပံု အတြက္ ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲမွာ Vote လုပ္ရင္ မေထာက္ခံေၾကာင္း No လို႔ ထည့္ၾကမယ္၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဒီအစိုးရဟာ အသိအမွတ္အျပဳခံအစုိးရျဖစ္ခ်င္လို႔ လုပ္တာ ငါတို႔က ဖြဲ႔စည္းပံုကိုလည္း အသိအမွတ္မျပဳဘူး အစိုးရကိုလည္း အသိအမွတ္မျပဳဘူးဆိုၿပီး ျငင္းေကာင္းေနတုန္း စစ္အစိုးရက ဘယ္ကမဲေတြမွန္းမသိတာေတြနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳသြားလို႔ အဲဒီဟာႀကီးက အခုအသက္၀င္ေနၿပီး ျပင္မရျဖစ္ေနတာ မင္းလည္း အသိပါ။ ေနာက္ေတာ့ ၂၀၁၀ မွာလည္း မဲေပးမယ္ မေပးဘူး ျငင္းေနတုန္း ႀကဳိတင္မဲနဲ႔ အႏုိင္ယူခဲ့ျပန္တယ္။ ေဟာ ၿပီးေတာ့ ေျပာင္းလဲတယ္၊ မေျပာင္းလဲဘူး။ ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ပြင့္လင္းလာတဲ့ ေခတ္မွာ အလွမယ္ေတြ ႏုိင္ငံျခား သြားၿပဳိင္ေတာ့ ေရကူး၀တ္စံု၀တ္ရတာကို ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မညီဘူး၊ မယ္ၿပဳိင္ပဲြသြား ခႏၶာကိုယ္အလွျပတာ ဒီလိုမ၀တ္လို႔ ဘယ္လို ၀တ္ရမွာလဲ ဆိုၿပီး အသည္းအသန္ျငင္းၾကတယ္။ Myanmarလား Burmaလား ျငင္းၾကတယ္။ ဖဆပလ အလံ၊ ဆိုရွယ္လစ္အလံ၊ အခုလက္ရွိ ဘာအဓိပၸါယ္မွန္းမသိတဲ့အလံ ျငင္းၾကတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံု တစ္အုပ္လံုးျပင္မယ္၊ တခ်ဳိ႕ကို ျပင္မယ္၊ ေနာက္ဆံုး ၄၃၆ ျပင္မယ္။ ေနာက္ဆံုး တခုေတာင္မျပင္ႏုိင္ေသးဘူး။ အခု လီကြမ္ယု ျငင္းၾကတယ္။ အျမင္ခ်င္းမတူတာကို လက္ခံေပမယ့္ ဆဲၾကဆိုၾက သူငယ္ခ်င္းေတြ မေခၚမေျပာ ျဖစ္ၾကတာေတာ့ မေကာင္းဘူးလို႔ ငါထင္လို႔ပါ။ အျမင္မတူတာေတြေပါင္းစည္းတဲ့ အခါ ဆန္းၾကယ္တတ္ပါတယ္။
နိဒါန္းခ်ီေနတာနဲ႔တင္ ေျပာခ်င္တဲ့ဆီမေရာက္ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ အခု ၂၀၁၅ ေရာက္ၿပီ၊ ငါတို႔ စည္ရုံးညီညြတ္ၾကဖို႔ ေကာင္းၿပီလို႔ ထင္တယ္ကြာ။ ေလာေလာဆယ္ငါတို႔ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလံုးအတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး လုပ္စရာတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ျပဳတ္က်ေရးပဲ။ အဲဒီအတြက္ ပထမဆံုး ဖြဲ႔စည္းပံုကို မျဖစ္ျဖစ္တဲ့ နည္းနဲ႔ ျပင္ကိုျပင္ရမယ္။ တစ္ဖက္က တေသြးတသံတမိန္႔ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါတို႔ကလည္း တစိတ္ တ၀န္း တလမ္းတည္းတူတူသြားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း လမ္းခ်င္းတူရင္ လူခ်င္းေတြ႔မယ္တဲ့။ ငါထင္တာေတာ့ လမ္းခ်င္းတူေပမယ့္ သြားတဲ့အရွိန္ခ်င္းမတူရင္ မေတြ႔ႏုိင္ဘူး၊ လမ္းခ်င္းတူေပမယ့္ သြားတဲ့ ဖက္ခ်င္းမတူရင္ မေတြ႔ႏုိင္ဘူး၊ လမ္းခ်င္းတူေပမယ့္ အၿပဳိင္သြားရင္ မီးရထားသံလမ္းလို ၾကားမွာျခားေနဦးမွာပဲ။ ငါတို႔ တလမ္းထဲ တူတူ တြဲၿပီး သြားရမယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေနာက္ျပန္လွည့္မွာ စုိးတယ္တို႔၊ အမ်ဳိးသားျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရးတို႔ ေျပာၾကတယ္။ ေနာက္ျပန္လွည့္စရာမလိုေအာင္ ဖြဲ႔စည္းပံုႀကီးကိုင္ထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္မလွည့္ဘူးလို႔ သူတို႔ တြင္တြင္ေျပာေနတာ မင္းလည္း ၾကားမွာပဲ။ အမ်ဳိးသားျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရးဆိုလည္း ၄ပြင့္ဆိုင္ ၆ပြင့္ဆုိင္ တဖက္က အသည္းအသန္ေတာင္းဆိုေနတာပဲ၊ အဲဒါကို ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာနဲ႔ သူတို႔ ေတြ႔ခ်င္ေတာ့လည္း အုိဗားမားလာခါနီး ခ်က္ခ်င္းႀကီး။ ဒီေလာက္ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေျပာင္လိမ္ေျပာင္ျငင္းေတြ အစိုးရလုပ္သမွ် ခံေနရတာ ငါတုိ႔ ေတာ္ေတာ္ညံ့ေသးပါလားဆိုတာကို သိသင့္ၿပီကြာ။ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲကို ၀င္ဖို႔ စာရင္းေပးထားတာ အားလံုး ၇၁ ပါတီ ရွိတယ္တဲ့။ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာမယ္ကြာ အခုေလာေလာဆယ္ လာမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဒီဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႔ ၀င္ကို မ၀င္ႏုိင္ဘူးလို႔ အဲဒီ ၇၁ ပါတီလံုး သပိတ္ေမွာက္တာမ်ဳိး၊ လူထုရဲ႕ အားကို သံုးတာမ်ဳိးလုပ္သင့္တယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က အႀကံေပးရင္ ဘယ္ႏွပါတီေလာက္ပါမယ္ထင္သလဲ။ ငါေတာ့ မထင္။ အတုိက္အခံပါတီႀကီးကဆို လူအခ်ဳိ႕ခြဲထြက္ၿပီး ပါတီေထာင္၊ အသစ္ေထာင္တဲ့ ပါတီက ႏွစ္ျခမ္းကြဲနဲ႔ ငါတို႔ ျမန္မာေတြ ၂ေယာက္ရွိရင္ ၃စုကြဲတယ္ အေျပာခံရတုိင္း ရင္နာမဆံုးဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲကို၀င္ ႏုိင္မလားလို႔ အေျခအေနေလးၾကည့္ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ အၿမီးက်က္ အျမီးစားေခါင္းက်က္ ေခါင္းစားႏုိင္ငံေရးခ်ည္းပဲ လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ငါတို႔ အဲဒီဖြဲ႔စည္းပံု ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ စားရမယ္မထင္ဘူး ဟေကာင္ေရ။ ဘာမွ သံုးစားလို႔ မရတဲ့ အစုိးရတစ္ရပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ရေနတာဟာ ငါတို႔ ေတာ္ေတာ္ ညံ့ေသးလို႔ပဲ ဆိုတာ လက္မခံခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီအတုိင္းျဖစ္ေနတယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ။
လူဦးေရ အေနနဲ႔ တရုတ္ ၁၃၅၇သန္း၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ၁၅၆သန္း၊ အိႏၵိယ ၁၂၁၀သန္း ၾကားမွာ သန္း၅၀ေက်ာ္ပဲ ရွိတဲ့ ငါတို႔ ႏုိင္ငံငယ္ေလးအေနနဲ႔ ဒီလို ႏုိင္ငံႀကီးေတြရဲ႕ ၾကားမွာ လိမၼာပါးနပ္ရင္ သေဌးျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ အစုိးရအဆက္ဆက္ေအာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္အတြင္းမွာ ေခြးျဖစ္ေနတာက ေနရုန္းထြက္သင့္ၿပီကြာ။ အိမ္ေဖာ္ေတြႏုိင္ငံျခားပို႔တယ္၊ လူငယ္ေတြ လုပ္စရာမရွိေတာ့ မေလးရွားမွာ ဒုကၡခံရတယ္၊ လယ္သမား လုပ္စရာလယ္မရွိ၊ အလုပ္သမား လခႏွိမ္ခံရတယ္၊ ေက်ာင္းသား ေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရးမရဘူး၊ အမွန္တရားေဟာတဲ့ ဘုန္းႀကီး ေဟာခြင့္ပိတ္ခံရတယ္၊ အမုန္းတရား ေဟာတဲ့ ဘုန္းႀကီး လြတ္ေပးထားတယ္၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ ကားလမ္းေတြ ၾကပ္ေတာ့ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္စရာ ပလက္ေဖာင္းမရွိဘူး၊ ရတဲ့ေနရက ႀကံဳသလိုေလွ်ာက္ေတာ့ ဓါတ္လုိက္ၿပီးေသတယ္၊ တရားဥပေဒစိုးမုိးမႈက ဘယ္ဆီမွန္းမသိဘူး။ အဖက္ဖက္က ခၽြတ္ခ်ဳံက်ေနတာေတြ ေျပာရင္ ၿပီးမွာေတာင္မဟုတ္ဘူးကြာ။ မင္းလည္း ႏုိင္ငံေရးေလာကသားေတြလည္း ထိေတြ႔ေနေတာ့ အႀကံဥာဏ္ေလးေတြ ေပးလုိ႔ရရင္ ေပးစမ္းပါဦး၊ အစိုးရက ဘယ္ေျချပ ဘယ္ဖက္လုိက္၊ ညာေျချပ ညာဖက္လုိက္ လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ တဂုိးၿပီး တဂိုး အသြင္းခံရမွာပဲလို႔။ ငါ့မွာေတာ့ NLD နဲ႔ 88 ေတြ႔ရင္ ၀မ္းသာလုိက္၊ 88 နဲ႔ တုိင္းရင္းသား၊ NLD နဲ႔ တုိင္းရင္းသား အခ်ဳိ႕ေတြ႔ရင္ ေပ်ာ္လုိက္နဲ႔ ဒီထက္ကို ပိုမုိစည္းလံုးၿပီး တစ္စိတ္တစ္၀န္း တစ္လမ္းသြားဖို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရွ႕က စည္းစည္းလံုးလံုး တည့္တည့္သြားရင္ ငါတို႔လည္း ေနာက္က ညီညီညြတ္ညြတ္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းလုိက္ဖို႔ လိုမယ္ဆိုတာေတာ့ ထည့္ေျပာဖို႔ လိုမယ္မထင္ဘူး။ အဲဒီလိုသာ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အတုိင္းျဖစ္မယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ေရႊေရာင္လႊမ္းမယ့္ ေန႔သစ္ေတြဟာ သိပ္အေ၀းႀကီးမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ . . . .
မင္းရဲ႕
စည္သူ(သံလြင္)

သူငယ္ခ်င္းသို႔ ျပန္စာ (၃)

ငါလည္း စကၤာပူကေန ၾသစေၾတးလ်ကို ေရာက္တာ ဘာလိုလိုနဲ႔ သံုးလေတာင္ ေက်ာ္ေပါ့။ ေနရာသစ္မွာ အသားက်ေအာင္ ႀကဳိးစားေနရတာနဲ႔ အခုမွပဲ စာေရးျဖစ္ေတာ့တယ္ကြာ။ ပထမငါထင္တာေတာ့ ၾသစေၾတးလ်ကိုလာတဲ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ လူျဖဴေတြနဲ႔ခ်ည္းေတြ႔ရမယ္ေပါ့။ ငါေျပာတာေရာ သူတို႔ နားလည္ပါ့မလား။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ေလယူေလသိမ္းကလည္း နာမည္ႀကီး Aussie Accent ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကလည္း အဂၤလိပ္စကားဆို စလံုးေတြရဲ႕ တလားလားပဲ သိ၊ ၿပီးေတာ့ Hollywood ရုပ္ရွင္ကားေတြ အၾကည့္မ်ားလို႔ အေမရိကန္ေလယူေလသိမ္းကို ရုပ္ဖမ္းသံဖမ္းေလာက္ဆိုေတာ့ ျဖစ္ပါ့မလားေပါ့။ တကယ္လည္း Singapore ကေန Sydneyကိုေလယာဥ္စီးေရာ အေရွ႕ခံုမွာ တရုတ္၊ အေနာက္ခံုမွာ ဗီယက္နမ္၊ နဲ႔ ေဘးခံုမွာ အိႏၵိယသားေတြနဲ႔ေပါ့။ ေလယာဥ္တစ္စီးလံုးလည္း အျဖဴဆိုလို႔ နည္းနည္းပဲ ပါတယ္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ Sydney ကေန ငါေနမယ့္ Adelaide ဆိုတဲ့ ၿမဳိ႕ေလးကို ေလယာဥ္စီးေတာ့မွပဲ ေလယာဥ္တစ္စီးလံုး အျဖဴေတြ၊ ငါတို႔ပဲ အာရွသားေတြ ပါေတာ့ ငါ့မွာ အျဖဴေတြခ်ည္းေနတဲ့ ၿမဳိ႕ကိုေတာ့ ေရာက္ဦးမွာေပါ့လို႔ ထင္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ငါအခုငွားေနတဲ့ အိမ္ကို ေရာက္မွပဲ အထင္နဲ႔ အျမင္ လြဲမွန္းသိရေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ငါေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕အိမ္က တရုတ္၊ မ်က္ေစာင္းထုိးက ကိုရီးယား၊ ညာဖက္ေဘးအိမ္က Middle Eastern၊ ငါတို႔က ျမန္မာ ဘယ္ဖက္ကပ္လ်က္ အိမ္တစ္အိမ္ပဲ အျဖဴေတြ ေတြ႔တယ္။ ရပ္ကြက္တုိင္းေလာက္နီးပါးမွာလည္း Asian Grocery လို႔ေခၚတဲ့ တရုတ္ဆုိင္ ကုလားဆုိင္၊ ဗီယက္နမ္ဆိုင္ေတြ ရွိေတာ့ ငါ့ရဲ႕ မေဟသီကေတာ့ ေပ်ာ္ေနေလရဲ႕။

ဟုတ္တယ္သူငယ္ခ်င္း . . . ဒီႏုိင္ငံမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တျခားႏုိင္ငံေတြကေန အေျခခ် လာေနတဲ့လူေတြ မ်ားတယ္။ အျဖဴေတြ ကိုယ္တုိင္ေတာင္မွပဲ ၁၇ရာစု ေႏွာင္းပိုင္းမွ ၿဗိတိန္နဲ႔ ဥေရာပသားေတြရဲ႕ နယ္ေျမသစ္ရွာေဖြ အေျခခ် ေနထုိင္မႈေတြေၾကာင့္ တစစ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကတာေလ။ အျဖဴေတြ ႀကီးစုိးထားေပမယ့္လည္း Aboriginal လို႔ ေခၚတဲ့ ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ေဒသခံတုိင္းရင္းသားေတြကို အခြင့္အေရးေတြ အျပည့္ေပးထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဥပမာ ဒီမွာ အလုပ္ေလွ်ာက္တဲ့ အခါတုိင္း Aboriginal လားဆိုတာကို အလုပ္ရွင္ေတြက ေမးတတ္ၿပီး ဟုတ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ကို ဦးစားေပးခန္႔ထားတတ္ၾကတယ္။ ငါေနတဲ့ ၿမိဳ႕က အခုေနာက္ဆံုး ေကာက္ခံရရွိတဲ့ စစ္တမ္းေတြ အရ ကမၻာ့ေနခ်င္စရာအေကာင္းဆံုးၿမဳိ႕မွာ နံပါတ္ ၅ ရထားတဲ့ ၿမဳိ႕ေပါ့။ စစ္တမ္းေတြမွာ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးနဲ႔ အေျခခံ အေဆာက္အအံုဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အမွတ္ေပးခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ ငါ အဓိကေျပာခ်င္တာေတာ့ ဒီၿမဳိ႕ေလးအေၾကာင္းထက္ကို ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းပဲ။ ဒီမွာ Technical And Further Education - TAFE လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းေတြကို ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတြ႔ရၿပီး အဓိက အားျဖင့္ေတာ့ Certificate နဲ႔ Diploma သင္တန္းေတြကို ပို႔ခ်ေပးတယ္။ ကမၻာ့အဆင့္မွီတကၠသိုလ္ႀကီးေတြကို တက္ၾကတဲ့ သူေတြ ရွိေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ TAFE ေက်ာင္းဆင္းေတြ ျဖစ္တယ္။ TAFE ကေန ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ အခါ University ကို ဆက္တက္ခ်င္ တက္လို႔ ရသလို၊ ကိုယ္တတ္ေျမာက္တဲ့ ဘာသာရပ္နဲ႔ ဆုိင္တဲ့ အလုပ္အကိုင္ကို ရွာေဖြၿပီး ၀မ္းစာရွာခ်င္လည္း ျဖစ္တယ္။ စကၤာပူနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ Institute of Technical Education - ITE ရယ္ Polytechnic ရယ္ကိုေပါင္းထားတဲ့သေဘာေပါ့။ စကၤာပူမွာဆိုရင္လည္း ငါ့အရင္အလုပ္ထဲမွာ ITE ေက်ာင္းဆင္းေတြနဲ႔ အတူတူ လုပ္ခဲ့ဖူးၿပီး အလုပ္၀င္၀င္ခ်င္းမွာ Technician ရာထူးကေန ေတာ္ရင္ ေတာ္သလို အင္ဂ်င္နီယာ မန္ေနဂ်ာအဆင့္ထိ တက္သြားတဲ့သူေတြ ရွိတယ္။

ဒီ TAFE က Theory ထက္ကို Practical ပိုင္းဦးစားေပး သင္တယ္ဆိုေတာ့ စကၤာပူက ITE နဲ႔ ပိုဆင္တူမွာေပါ့။ တက္ေရာက္ႏုိင္တဲ့ ပညာရပ္ေတြဟာလည္း လက္ေတြ႔အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ Certificate in Hairdressing, Kitchen Operation, Automotive Servicing Technology, Pork Production အစရွိတဲ့ Course ေတြ ကို သင္ယူႏုိင္တယ္။ လခအေနနဲ႔ကေတာ့ တစ္လကို အခြန္ျဖတ္အၿပီး ၃၀၀၀ ၀န္းက်င္ကေန ၅၀၀၀ ေထာင္နဲ႔ အထက္ေလာက္ ရၾကတယ္ဆိုေတာ့ လူလူသူသူ သံုးႏုိင္ျဖဳန္းႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေနအထားေပါ့ကြာ။ ငါ အဓိကေျပာခ်င္တာက လူတုိင္းဟာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရျဖစ္ေနမွ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံတုိးတက္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုပဲ၊ ဘက္စံုတုိးတက္ဖုိ႔အတြက္ ေနရာတုိင္းမွာ ကၽြမ္းက်င္လုပ္သားေတြ လိုအပ္တယ္။ ငါတို႔ဆီမွာလည္း အရင္တုန္းက စက္မႈ လက္မႈ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ စက္မႈလက္မႈ သိပၸံ၊ စသျဖင့္ ရွိသလိုေပါ့။ အခုကေတာ့ ငါတို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ပညာေရးဟာ တကၠသိုလ္ေတြမ်ား၊ မိဘေတြက သားသမီးကို ဆရာ၀န္နဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာေလာက္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္၊ အဲဒီဟာကိုမွ မမွီရင္ အေ၀းသင္ျဖစ္ျဖစ္ တကၠသိုလ္ တစ္ခုခုက ဘြဲ႔ရၿပီးေရာနဲ႔ ပညာေရးစနစ္ႀကီးက ပ်က္စီးေနတာ မင္းလည္း အသိပဲကြာ။ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းလိုအပ္ခ်က္အေပၚ မူတည္ၿပီး ပညာေရးကေန ကၽြမ္းက်င္လုပ္သားေတြ ေမြးထုတ္ေပးရမွာျဖစ္ေပမယ့္ အခုက Zoology တို႔ သမုိင္းတို႔ ပထ၀ီတို႔ ရတဲ့ ဘြဲ႔ကို ယူ၊ ပညာေရးက သက္သက္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းက သက္သက္ႀကီးကို ျဖစ္ေနၾကေတာ့တာ။

အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဟိုတေလာက က်ဳိက္လတ္မွာ အန္တီစု စည္းရုံးေရးဆင္းေတာ့ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္က ေမးတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ အၿပီးမွာ ကိုယ္စိတ္၀င္စားတဲ့ တကၠသုိလ္ဘာသာရပ္ေတြ တက္ေရာက္ႏုိင္ဖို႔ အန္တီအေနနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ အဲဒီေတာ့ အန္တီ ျပန္ေျဖတာက အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာဆိုရင္ ကိုယ္စိတ္၀င္စားတာကို တတ္ေရာက္ႏုိင္မယ့္ သင္တန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေၾကာင္း လူတုိင္း တကၠသိုလ္တက္ၿပီး ဘြဲ႔ရေနရင္ ပံုမွန္အလုပ္ေတြကို လုပ္ကိုင္မယ့္လူ ရွိမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အဲဒါေၾကာင့္ ပညာေရးမွာ အဲလို ေက်ာင္းေတြ မ်ားမ်ား ေပၚထြက္လာေအာင္ စီစဥ္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာင္းသားေလး နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပခဲ့တယ္။ အန္တီက ၾသစေၾတးလ်ရဲ႕ TAFE တို႔လို Singapore ရဲ႕ ITE တို႔လို ေက်ာင္းေတြကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း အန္တီစု စကၤာပူ လာတုန္းက ITE ေက်ာင္းကို သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေကာ့မွဴးမွာလည္း စာဖိုမွဴးသင္တန္းေတြ ဖြင့္ထားၿပီး အဲဒီက ေက်ာင္းၿပီးတဲ့လူေတြဟာ အဆင့္ျမင့္ ဟိုတယ္ႀကီးေတြ မွာ အလုပ္ေတာင္ ၀င္ေနၾကၿပီဆိုတာ သိရလို႔ ၀မ္းသာရတယ္။

ငါတို႔ ဆီမွာ ေရြးေကာက္ပြဲကလည္း နီးလာၿပီဆိုေတာ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ရပ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ ငါလည္း ဒီဘူတာပဲ ဆုိက္ရဦးမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD သာ ႏုိင္လို႔ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္၀င္စားတဲ့ ဘာသာ ကို တက္ေရာက္ႏုိင္မယ့္ ေက်ာင္းႀကီးေတြ၊ အဲဒီေက်ာင္းႀကီးေတြက ေမြးထုတ္ေပးလုိက္မယ့္ ကၽြမ္းက်င္လုပ္သားေတြ၊ အဲဒီ ကၽြမ္းက်င္လုပ္သားေတြေၾကာင့္ တုိးတက္လာမယ့္ ငါတို႔ ႏုိင္ငံႀကီးကို လွမး္ေမွ်ာ္ၾကည့္တာနဲ႔တင္ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရတယ္ကြာ။ အဲဒီလိုေန႔ရက္ေတြေရာက္ရွိဖို႔အတြက္ ႏုိင္ငံသားတစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ တာ၀န္ဟာ မဲစာရင္းၾကည့္ဖို႔နဲ႔ NLD ကို မဲထည့္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ေျပာဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ ေနာက္မ်ားမွ ဒီႏုိင္ငံရဲ႕ အစိုးရအေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရး၊ အေျခခံအေဆာက္အအံုအေၾကာင္းေတြ မင္းကို လွမ္းေျပာျပဦးမယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ ။

မင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း
စည္သူ(သံလြင္)

သူငယ္ခ်င္းသို႔ ျပန္စာ (၄)

 
ျမန္မာျပည္မွာ မဲစာရင္းေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ ငါ့အိမ္ကိုလည္း ၾသဇီ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ ဆီကစာလာတယ္ကြ။ ငါ ဒီလိပ္စာမွာ ေနတယ္ဆိုတာေတြ႔ရေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ မဲေပးခြင့္ရွိသူ စာရင္းမွာ ငါ့နာမည္မပါတဲ့ အေၾကာင္း၊ ၾသဇီမွာ အသက္ ၁၈ႏွစ္ျပည့္ၿပီးသူတုိင္း ဆႏၵမဲ မေပးမေနရျဖစ္တဲ့အတြက္ မဲေပးခြင့္ရွိသူစာရင္းမွာ နာမည္ထည့္ရမယ့္အေၾကာင္း၊ မဲေပးခြင့္မရွိသူဆိုရင္လည္း ဘာေၾကာင့္ မရွိရသလဲဆိုတာကို ျပန္ေျပာရမယ့္အေၾကာင္း စာေရာက္လာတာပါ။ ငါလည္း သူတို႔ႏုိင္ငံသားမဟုတ္လို႔ မဲေပးခြင့္ ရွိသူမဟုတ္ပါဘူးလို႔ဆိုၿပီး စာျပန္ပို႔ေပးလုိက္တယ္။ ငါတို႔ႏုိင္ငံ မဲစာရင္းရဲ႕ လူနာမည္ ေနရာမွာ “တကၠသိုလ္လမ္း” ျဖစ္ေနတာ၊ အေဖနာမည္နဲ႔ သားနာမည္ တစ္ခုတည္းျဖစ္ေနတာ၊ နာမည္ေတြ ႏွစ္ခုထပ္ေနတာေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဒီမွာေတာ့ စာရင္းမွာ ဒီလူရွိ မရွိကို သိတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္က စာေရာက္လာေရာ။ ၿပီးေတာ့ မဲ မေပးမေနရ စနစ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ မဲမေပးဘူးဆိုရင္ ဒဏ္ေၾကး ေဒၚလာ ၂၀ ေဆာင္ရတယ္။ စကၤာပူလည္း တူတူပဲ၊ မဲမေပးမေနရ။ မဲမေပးခဲ့ဘူးဆိုရင္ မဲစာရင္းထဲကေန ကိုယ့္နာမည္ကို ထုတ္လုိက္မွာ ျဖစ္ၿပီး ေနာင္တခ်ိန္ မဲျပန္ေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒဏ္ေၾကး ေဒၚလာ ၅၀ ေပးရမယ္တဲ့။



ငါတို႔ႏုိင္ငံမွာေတာ့ မဲေပးဖို႔ကို မနည္းေဆာ္ၾသေနၾကရတယ္။ မင္း ေျပာသလိုေပါ့ကြာ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေတာ္ ႀကီးဆီကို မဲရုံသြားတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ စၾကရမယ္ကြ။ အဲဒါမွ ငါတို႔ လုိခ်င္တဲ့ အစိုးရတရပ္ကို ငါတို႔ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္မယ္။ အရပ္ထဲမွာ ေျပာေျပာေနတဲ့ ဘယ္အစိုးရတက္တက္ ကုိယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရမယ္ဆိုတဲ့ လူေတြကို တစ္ခုေလာက္ေျပာေပးစမ္းပါကြာ။ တကယ္အစိုးရေကာင္းရင္ ကိုယ္မလုပ္လည္း ကိုယ္စားခြင့္ရွိတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ လုပ္သေလာက္ တကယ္ကို ကိုယ္စားခြင့္ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလး။ ၾသဇီမွာ သူ႔ႏုိင္ငံသားေတြ အလုပ္မရွိဘူးဆိုရင္ အစိုးရက လစဥ္ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတယ္။ ကေလးေမြးထားၿပီး ကေလးကို အေမက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အလုပ္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ အစိုးရက ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတယ္၊ အသက္ႀကီးလာရင္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတယ္၊ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးခန္း၊ ေဆးရုံသြားရင္ ပိုက္ဆံတျပားမွမယူဘူး၊ မသန္မစြမ္းေတြကို ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတယ္။ အဲဒီေထာက္ပံ့ေၾကးက ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ အမ်ားႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ စားလို႔ ေသာက္လို႔ေတာ့ ျဖစ္တဲ့ အေနအထားေပါ့ကြာ။ ငါလည္း စပ္စပ္စုစု သူတို႔ရဲ႕ website မွာ အလုပ္မရွိသူေတြကို ဘယ္ေလာက္ေပးလည္း သိခ်င္လို႔ သြားၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ပတ္ကို ၅၄၁ ေဒၚလာေပးတယ္တဲ့၊ မိန္းမကပါ အလုပ္မရွိရင္ ေနာက္ထပ္ ၅၄၁ေဒၚလာ၊ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ၁၀၈၂ ေဒၚလာ၊ တစ္လဆိုရင္ ၂၁၆၄ ေဒၚလာ အလကားေပးၿပီး အစိုးရက ေကၽြးထားတယ္။ ဟ ေကာင္းလွခ်ည့္လား ငါ့ေကာင္ရ ဒါဆို အားလံုး အလုပ္မလုပ္ပဲ ထုိင္စားေနၾကမွာေပါ့လို႔ ေတြးေနၿပီမဟုတ္လား။ အဲေလာက္ေတာ့ မလြယ္ဘူး သူငယ္ခ်င္း၊

အလုပ္မရွိလို႔ အစိုးရက ပိုက္ဆံေပးရၿပီဆိုတာနဲ႔ CentreLink ဆိုတဲ့ အစုိးရအဖြဲ႔အစည္း(ငါတို႔ဆီမွာဆိုရင္ေတာ့ လူမႈ႔ဖူလံုေရးလိုေနမွာေပါ့)က အလုပ္အတင္းရွာေပးတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေတြ သြားခုိင္းတယ္၊ တကယ္ကို အလုပ္က မရတဲ့ လူေတြကိုမွ အစိုးရက ပိုက္ဆံေပးတာကြ။ အဲဒါမွ အလုပ္မရေသးရင္ သင္တန္းေတြ ငါ့အရင္စာမွာတုန္းက ပါတဲ့ TAFE လို ေက်ာင္းေတြကို အစုိးရစားရိတ္နဲ႔ အတင္းတက္ခုိင္းတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ အလုပ္အတင္းရွာေပးျပန္တယ္။
အလုပ္ရသြားရင္ေတာ့ Qualification မရွိတဲ့ သူက အနိမ့္ဆံုး လစာ တနာရီကို ၁၅ေဒၚလာေလာက္ ရၿပီး တစ္ပတ္ကို ၄၀ နာရီ နဲ႔ တြက္ရင္ တစ္လကို ေဒၚလာ၂၄၀၀ ေလာက္ရတယ္။ Certificate ေတြ ဘြဲ႔ေတြ ရထားတဲ့ လူ၊ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳလည္း ရွိတဲ့လူ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္လကို ေဒၚလာ ၄၊ ၅ ေထာင္ ေျပးမလြတ္ဘူးေပါ့ကြာ။ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္သူတုိင္း အိမ္နဲ႔ကား ၀ယ္ႏုိင္ၾကေတာ့ အိမ္ေတြကားေတြ ရွိတဲ့သူက သူေဌးမဟုတ္ဘူး၊ ဇိမ္ခံကားအိမ္ (Caraven) ေတြ ဇိမ္ခံရြက္ေလွ၊ သေဘၤာေတြ ၀ယ္ႏုိင္တဲ့လူကမွ တကယ္ခ်မ္းသာတာ။ ဟ လခေတြက ေကာင္းလွ ခ်ည့္လားလို႔ မင္းေတြးေနျပန္သလား။ ေအး လခေကာင္းေပမယ့္ အစိုးရက လခမ်ားရင္ မ်ားသလို Tax ကိုလည္း ၁၉% ကေန ၄၅% ေလာက္ထိ လခ အနည္းအမ်ားေပၚမူတည္ၿပီး ျပန္ႏႈတ္ထားေလရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ေစာေစာက အလုပ္မရွိတဲ့လူေတြကို ျပန္ေပးေပါ့ကြာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါေျပာတာေပါ့ ဘယ္အစိုးရ တက္တက္ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရမယ္ဆိုတာထက္၊ ကိုယ္မလုပ္ပဲ ကိုယ္စားႏုိင္သလို ကိုယ္လုပ္သေလာက္ တန္ရာ တန္ရာ ကိုယ္စားႏုိင္ဖို႔လည္း လိုေသးတယ္ကြ။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ကြာ ဒီမွာလည္း လူတစ္ေယာက္ တစ္ပတ္ကို နာရီေလးဆယ္ေလာက္လုပ္ရတာပဲ ငါတို႔ဆီမွာလည္း နာရီေလးဆယ္လုပ္ၾကတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ ဒီကလူေတြက အိမ္နဲ႔ ကားနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာေနႏုိင္ၿပီး ငါတို႔ဆီမွာ လူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနသလဲ။ ကိုယ္လုပ္သေလာက္ ကိုယ္မစားရလို႔ေပါ့ကြာ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္လုပ္သေလာက္ ကိုယ္စားခြင့္ ရွိတဲ့ စနစ္တစ္ခု အစုိးရတစ္ရပ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔က ငါတို႔ေတြ အားလံုးရဲ႕ တာ၀န္ပဲမဟုတ္လား။ ေဟာ ေျပာရင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးေတြ ပါလာျပန္ၿပီ။


ဟုတ္တယ္သူငယ္ခ်င္း ငါတို႔ဆီမွာ လူေတြက ႏုိင္ငံေရး စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ေတြဆိုၿပီး ထင္ၾကတယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားေပမယ့္ အဲဒီႏုိင္ငံေရးဆိုတာႀကီးက ငါတို႔ လမ္းေတြကို က်ပ္ေစတယ္၊ ငါတို႔ မီးေတြကို ပ်က္ေစတယ္၊ ငါတို႔မ်ဳိးဆက္ေတြရဲ႕ ပညာေရးကို ရပ္ေစတယ္၊ ငါတို႔ တိုင္းျပည္ႀကီးကို ဖ်က္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ လူတုိင္း သိၾကဖို႔လိုမယ္ကြာ။ ကဲ ဒါဆို ဘယ္ႏုိင္ငံေရးကို သိဖို႔လိုမလဲ လို႔ေမးမလား။ ရွင္းရွင္းေလးပဲ ေျပာရရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ကို အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ စနစ္၊ ကိုယ့္ကို အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ အစုိးရကိုေတာ့ သိဖို႔လုိတယ္ကြ။ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္စနစ္ဆိုေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေျပာရရင္ ငါတို႔အားလံုး လိုခ်င္ေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီေပါ့။ ဟိုးတေလာက ငါတို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ စစ္တမ္းတစ္ခုမွာ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးေတာ့ ၉၀%ေလာက္က လြတ္လပ္ေရးလို႔ ေျဖၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာကတည္းက စလြဲတာပဲ။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အဲဒီလြတ္လပ္ေရးဆိုတာထက္ကို အမ်ားႀကီးက်ယ္ျပန္႔ေၾကာင္း သိႏုိင္ဖို႔ အတြက္ Wiki လုပ္ၾကည့္တဲ့အခါ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဂရိဘာသာစကား Demos=People, Kratos=Power တို႔ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ “Demokratia” ဆိုတဲ့ စကားလံုး ကလာတာျဖစ္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ People Power ၊ ျမန္မာလိုဆိုရင္ေတာ့ ျပည္သူ႔အာဏာစနစ္ေပါ့။ အဲဒီ ဂရိစကားလံုးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ ဒီမိုကေရစီကို က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက စတင္သံုးစြဲလာတာဆိုေတာ့ ငါတို႔က အခုထက္ထိ ဒီမိုကေရစီစနစ္မသံုးစြဲႏုိင္ေသးဘူးဆိုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေလာက္ ေနာက္က်ေနၿပီပဲ ေျပာရမလား။ ဆက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ “ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ဖြင့္တယ္ဆိုတာ တိတိက်က်မရွိၾကေပမယ့္ တရားသျဖင့္ တန္းတူညီျခင္း၊ ႏုိင္ငံေရးအရ လြတ္လပ္ခြင့္ရျခင္း၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုးျခင္း စတဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္”လို႔ ေရးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။

ကဲ အဲဒီကေန ဆက္စပ္ၿပီးေတြးေတာ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးမယ္ဆိုတဲ့ အစိုးရတစ္ရပ္ဟာ အနည္းဆံုးေတာ့ အဲဒီအခ်က္သံုးခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီမွ ရလိမ့္မယ္ဆိုတာကို ငါတို႔ သိရလိမ့္မယ္။ အသစ္တက္မယ့္ အစိုးရကို ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးမလုပ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ အခု လက္ရွိအစိုးရကို ငါတို႔ သံုးသပ္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။ တရားသျဖင့္ တန္းတူညီျခင္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ နီးစပ္ရာအသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရာပတ္သက္ေၾကာင္းေတြကသာ အခြင့္ထူးခံျဖစ္ေနတဲ့ အစိုးရတစ္ရပ္၊ ႏုိင္ငံေရးအရ လြတ္လပ္ခြင့္ရျခင္း ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားေတြကို ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်တဲ့ အစိုးရတစ္ရပ္၊ တရားဥပေဒစိုးမုိးျခင္းကေတာ့ အေထြအထူးေျပာေနစရာေတာင္ မလိုတဲ့ အစိုးရတစ္ရပ္ကို ငါတို႔ လက္မခံသင့္ေၾကာင္းေလာက္ ႏုိင္ငံေရးကိုေတာ့ ငါတို႔ သိၾကရလိမ့္မယ္ သူငယ္ခ်င္း။ စာလည္း ရွည္ၿပီ ေရြးေကာက္ပြဲလည္း နီးလာၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္အစိုးရတက္တက္မဟုတ္ပဲ၊ ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ အစုိးရတက္ဖို႔၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအေျခခံေလာက္ေတာ့ သိဖို႔၊ အဲဒါမွ ငါတို႔ရဲ႕ လူေနမႈအဆင့္အတန္းေတြ ျမင့္တက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာဖို႔ ဆိုတာေတြကေတာ့ မင္းတို႔ ငါတို႔ ျပည္သူေတြ အားလံုးရဲ႕ တာ၀န္ပဲမဟုတ္ပါလား သူငယ္ခ်င္းရာ. ။

မင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း
စည္သူ(သံလြင္)

သူငယ္ခ်င္းသို႔ ျပန္စာ(၅)

သူငယ္ခ်င္းေရ ငါလည္း မင္းဆီ စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာေပါ့။ အခုေတာ့ စစ္ေလယာဥ္ပ်က္က်တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆက္စပ္ေတြးမိတာေလးေတြေၾကာင့္ ဒီစာကို ေရးလုိက္တယ္။ ေလသူရဲေတြ ေသဆံုးသြားတယ္ဆိုတာ သိရလို႔ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္း ၀မ္းနည္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသဆံုးသြားတဲ့ လူေတြ အတြက္ ဒါမွမဟုတ္ တပ္မေတာ္အတြက္ ႀကံဖန္ၿပီး ေလာဘီလုပ္ေနရတာေတြကို ေတြ႔ေတာ့ ပိုၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ တပ္မေတာ္အတြက္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေလာ္ဘီလုပ္စရာ ရွားေနၿပီလား။ ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘယ္လူမ်ဳိးမဆို ဘယ္လို မေတာ္တဆ ထိခုိက္မႈျဖစ္ျဖစ္ တတ္ႏုိင္သမွ် Impact အနည္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ႀကဳိးစားရစၿမဲပါ။ ဒါဟာ လူသားဆန္တဲ့၀ါဒပါ။ အဲဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ႏွစ္ေလာက္က စကၤာပူမွာ ျဖစ္သြားတဲ့ ရဟတ္ယာဥ္ စက္ခၽြတ္ယြင္းၿပီး ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ပ်က္က်သြားခဲ့တာေလးကို ျပန္သတိရမိတယ္။ မွတ္မိေနတာ တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးကြ၊ ငါတို႔ Woodlands အိမ္ကေန ကိုက္အနည္းငယ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးရဲ႕ အေရွ႕ ျမက္ခင္းျပင္မွာ ပ်က္က်ခဲ့လို႔ ပိုၿပီးမွတ္မိေနတာပါ။ အဲဒီတုန္းကလည္း လူေနအိမ္ေတြေပၚ ပ်က္က်ခဲ့ရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းေပၚ ပ်က္က်ခဲ့ရင္ လူအေသအေပ်ာက္နည္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘယ္သူမွ ဒါကို ပ်က္က်ေတာ့မယ့္ ဆဲဆဲ လူေတြ အေသအေပ်ာက္မရွိေအာင္ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ အသည္းအသန္ ပ်က္က်လုိက္ရပါတယ္ဆိုၿပီး ေလာ္ဘီလုပ္ေနတာ မေတြ႔မိဘူး။ “ရဟတ္ယာဥ္မွဴး ႏွစ္ဦးအပါအ၀င္ ဘယ္သူမွ ထိခုိက္ဒဏ္ရာမရရွိဘူး” ဆိုၿပီး သတင္းအေနနဲ႔ပဲ ပါလာတယ္။ သတင္းအစံုအလင္ကိုေတာ့ ေအာက္က လင့္မွာ ဖတ္လို႔ ရပါေသးတယ္။ http://news.asiaone.com/News/AsiaOne+News/Singapore/Story/A1Story20100930-239915.html

ေနာက္ဆံုးကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကားေမာင္းရင္း Lost Control ျဖစ္လို႔ ျဖစ္ျဖစ္ ဘရိတ္ေပါက္လို႔ ျဖစ္ျဖစ္ အရွိန္မထိန္းႏုိင္ေတာ့ရင္ေတာင္ အေရွ႕မွာ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုရင္ တတ္ႏုိင္သမွ် ေဘးဖက္က ဓါတ္တုိင္၊ သစ္ပင္၊ ပလက္ေဖာင္း စတာေတြကို ၀င္တုိက္ၿပီး အရွိန္ကို သတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ လူသားဆန္တဲ့ အျပဳအမူ၊ မိမိေၾကာင့္ တပါးသူ အသက္အုိးအိမ္ကို မပ်က္စီးေစတဲ့ စိတ္ဓါတ္ပါ။ အခုေတာ့ အဲဒါကုိပဲ ဂုဏ္ယူသလိုေရးေနၾကေတာ့ တပ္မေတာ္မွာ ဂုဏ္ယူစရာ ဒီေလာက္ေတာင္ ရွားေနၿပီလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ Accident ဆိုတာႀကီးကို ဘယ္သူမွ မျဖစ္ခ်င္ၾကသလို တကယ္ျဖစ္လာရင္လည္း ဘယ္သူမွ ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ့အတြက္ အသက္အုိးအိမ္ေတြ ပ်က္စီးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအသက္အုိးအိမ္ေတြ မလိုအပ္ပဲ မပ်က္စီးေအာင္၊ တခ်ဳိ႕ဘ၀ေတြဆိုလည္း ရွင္လွ်က္နဲ႔ ေသေနသကဲ့သို႔ မျဖစ္ေအာင္၊ ဘ၀မွာ ဘာမွ ထပ္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့တာမ်ဳိးေတြ မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကဳိတင္ၿပီး တားဆီးကာကြယ္လို႔ ရပါေသးတယ္။

ဥပမာ ဟိုတေလာက မီးေလာင္တဲ့ မဂၤလာေစ်းဆို Fire Sprinkler System ေတြ မရွိတာေၾကာင့္လား၊ မီးသတ္ကားမလံုေလာက္တာေၾကာင့္လား၊ ေရမရွိလို႔လား၊ အဲဒါတင္မဟုတ္ပဲ နမ့္ဆန္ အပါအ၀င္ ႏုိင္ငံတ၀ွမ္းက မီးေဘး၊ မုိးရာသီမွာ ျဖစ္ေနက်ေရေဘး အစရွိတာေတြ။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံစားသံုးသူ ကာကြယ္ေရးအသင္းက ထုတ္ျပန္လုိက္တဲ့ လူေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သတ္ေနတဲ့ အစားအစာ အသံုးအေဆာင္ေတြ အေၾကာင္း ၊ ဒါေတြကလည္း ငါတို႔ရဲ႕ အသက္အုိးအိမ္စည္းစိမ္ေတြကို တနည္းမဟုတ္ တနည္းနဲ႔ ထိခုိက္ေနတာပဲမဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ စစ္သား၊ အရပ္သားမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ လူမွန္ရင္ ခ်စ္သူမုန္းသူရွိစၿမဲပါ၊ လူ႔ဘ၀ေတြ ေသေၾကပ်က္စီးရတယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႔မိသားစု သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့သူေတြကေတာ့ ေျဖမဆည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ၾကရမွာပါ။ အရင္အစိုးရအဆက္ဆက္ကေတာ့ အဲဒီလို မေသသင့္ပဲ ေခၽြလြင့္ခံခဲ့ရတဲ့ လူ႔ဘ၀ေတြကို တာ၀န္ယူႏုိင္ျခင္းမရွိဘူးဆိုတာ ထပ္ေျပာေနဖို႔ မလိုဘူးထင္ပါတယ္ကြာ။

အခု NLD အစုိးရတက္လာေတာ့မယ္ ငါတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ေနရင္ေတာ့ ဒီအေျခခံဥပေဒေအာက္မွာဆိုရင္ေတာ့ “မထင္”လိုု႔ တခြန္းတည္းေျပာရမွာပါ။ မင္းကေတာ့ ေျပာမယ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဘူတာပဲ ဆုိက္တာ ပဲ လို႔။ ငါတို႔မွာလည္း ဘယ္သြားသြား ဒီဘူတာႀကီးက ခံေနေတာ့ ေရွ႕ကို ဆက္တုိးဖို႔ ဆိုတာ ျဖစ္မွ မျဖစ္ႏုိင္ပဲကြာ။ တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္အုိးအိမ္စည္းစိမ္ကို တကယ္ေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုရင္၊ တပ္မေတာ္ရဲ႕ သိကၡာကို အဖတ္ဆည္ခ်င္တယ္ဆိုရင္၊ ျမန္မာ့အေရးမွာ ေရွ႕တန္းက ပါ၀င္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျပည္သူေတြ အလိုလားဆံုးျဖစ္တဲ့ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဖို႔မွာ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳဖို႔ တုိက္တြန္းလုိက္ခ်င္တယ္ကြာ။ ဟိုတစ္ေန႔က ေဖ့ဘုတ္မွာ တစ္ေယာက္ေရးထားတဲ့ စာသားေလးတစ္ခုကိုေတာင္ ေျပးသတိရမိတယ္။ ဘာတဲ့ ”၅၉(စ)ကို ဆုိင္းငံ့ ဒါမွမဟုတ္ ပယ္ဖ်က္ေပးမယ္ဆိုရင္ လာမယ့္ မတ္လ ၂၇ရက္ေန႔မွာ တႏုိင္ငံလံုးက လမ္းေတြမွာ စံပယ္ပန္းကံုးေတြ ဖုံုးသြားေစရမယ္”တဲ့။

မင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း
စည္သူ(သံလြင္)